Το σπίτι της σιωπής
—Φίλιπ Λεβίν—
Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς
Ο ήλιος του χειμώνα, χρυσός και κουρασμένος
αναπαύεται στον άτσαλο στρατό
των μπουκαλιών. Έξω, τα φορτηγά
στριμώχνονται να βγουν στη λεωφόρο,
έξω είναι απόγευμα Σαββάτου,
και κοπέλες που φοράνε μαύρα
περνούν α λα μπρατσέτα. Αυτό το μπαρ
είναι το σπίτι της σιωπής, κι εμείς πίνουμε
στην υγεία της σιωπής, χωρίς να υψώνουμε φωνή
με τον παλιό τον τρόπο. Πίνουμε στις πόρτες
που δεν ανοίγουν, στους τέσσερις τοίχους
με τα ναρκωμένα μάτια, σε χέρια που τρέχουν,
δάχτυλα που μετρούν ψιλά, δάχτυλα των ποδιών
που είναι δέκα συνολικά. Μετέωροι
όπως είμαστε, ανάμεσα στις δουλειές
και στη σχόλη μας, νιώθουμε την ξαφνική ηρεμία
του κρασιού, την αγωνία του μπαγιάτικου ψωμιού.
Ο Κολόμβος σάλπαρε από εδώ τριάντα χρόνια τώρα
και δεν έγραψε ποτέ ούτε ένα γράμμα. Τα Σάββατα
σαν και τούτο, ακόμα τον ζητάνε στο τηλέφωνο.
* * *
Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
from dimart http://bit.ly/2XYsD3g
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου