Το όστρακο του σκύλου

Το ποίημα της εβδομάδας 26/6

[Εκείνο το απόγευμα…]

—Γιάννης Τσαρούχης—

Εκείνο το απόγευμα μου φάνηκε όλος ο κόσμος πολύ μικρός, τέλος, μικρό όλο το σύμπαν όσο η Ιερουσαλήμ. Και τα βουνά μικρά και τα δέντρα και τα σπίτια και οι γέφυρες. Από ένα βουνό τότε επρόβαλε το φαρδύ χέρι της μητρός μου με το χρυσό δαχτυλίδι και ήθελε να με χαϊδέψει.

1935

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/2KFkHRI
via IFTTT

Το πρώτο σκαλί

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Στις εκλογές οι πολίτες ψηφίζουν πρωτίστως για το ποια κυβέρνηση επιθυμούν αλλά ψηφίζουν και για το ποια αντιπολίτευση θα ελέγχει την κυβέρνηση. Η εμπειρία της αντιπολίτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν γίνει κυβέρνηση της «πρώτη φορά» Αριστεράς, ήταν καταλυτική άλλωστε για τη συνολική (αν)ισορροπία του πολιτικού συστήματος: καταγγελτισμός, διχαστικός λόγος, μηδενική συναίνεση. Ίσως εκεί να βρίσκεται όμως και ο πυρήνας της πολιτικής αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Η ποιότητα της αντιπολίτευσης έβαλε ήδη από την αρχή της κρίσης τα σαθρά θεμέλια της μεταγενέστερης κυβέρνησης. Δημιουργώντας πλαστές προσδοκίες και με πλήρη άγνοια των ευρωπαϊκών συσχετισμών, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σταδιακά σε μια ιδιότυπη ζώνη «υγειονομικής απομόνωσης», στην οποία το μοναδικό του σχέδιο ήταν η διαχείριση της «γυμνής εξουσίας», με ευκαιριακές συμμαχίες, «διπλές» κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, κομπάρσους της «μεταγραφικής περιόδου» και κρυφές συνιστώσες της λαϊκής δεξιάς και της ακροδεξιάς.

Κάπως έτσι, από την «Αριστερά της θυσίας», ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στην «Αριστερά του Θησείου»: Κουίκ, Παπακώστα, Ζουράρις, «γεφυροποιοί» κλπ. Ο κύκλος έκλεισε με μία παρωδία της «πλατιάς απεύθυνσης», που επιβεβαιώνει την πολιτική μοναξιά του κυβερνώντος κόμματος. Το ερώτημα τώρα λοιπόν είναι «τι κόμμα θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βρεθεί στην αντιπολίτευση;». Θα συνεχίσει ο απερχόμενος πρωθυπουργός να ανεβαίνει στα τρακτέρ; Θα ζητάει εκλογές κάθε εβδομάδα; Θα στήνει κοινοβουλευτικές παγίδες προκειμένου να πετύχει την άμεση επανάκαμψη στην εξουσία, με συνεχείς περιπέτειες για τη χώρα; Όπως η κυβέρνηση δεν συμπίπτει με την κυβερνησιμότητα, έτσι και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι ένας άγονος αγώνας διαρκούς αρνητισμού με στόχο τις καρέκλες της εξουσίας.

Νομίζω πως, με μια κίνηση υψηλής κομματικής ευθύνης, το Κίνημα Αλλαγής έβαλε τέλος σε αυτό το είδος την αντιπολίτευσης, μετατρέποντας τη «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο, συνολικό σχέδιο πολιτικής σταθερότητας. Σε πρόσφατη συνέντευξή της,[1] η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ όρισε τα πεδία συνεργασίας και του «ρυθμιστικού ρόλου» της Κεντροαριστεράς, ανεξάρτητα από την αυτοδυναμία της ΝΔ. Εστιάζοντας σε τρεις τομείς προγραμματικής σύγκλισης και συμφωνίας, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είπε πως θα συνεργαστεί με το πρώτο κόμμα «για την ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης, την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την συνέχιση της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους για τα δημοσιονομικά» (βλ. μείωση πλεονασμάτων). «Δεν αφήσαμε ποτέ τη χώρα να πέσει στα βράχια στην πιο δύσκολη στιγμή, όταν η Ελλάδα ήταν μπροστά στην χρεοκοπία», δήλωσε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. «Είμαστε δύναμη σταθερότητας, και ως υπεύθυνη αντιπολίτευση δεν θα αφήσουμε τη χώρα να μπει σε περιπέτειες. Δεν μας ενδιαφέρουν οι κυβερνητικές καρέκλες».

Δεν πρόκειται για προεκλογική πιρουέτα. Το ΚΙΝΑΛ έχει καταψηφίσει το νόμο για την απλή αναλογική, έχει ταχθεί υπέρ της ανάδειξης ΠΤΔ από την Βουλή (χωρίς την προσφυγή σε κάλπες) και έχει βέβαια από νωρίς επισημάνει το αδιέξοδο των πλαστών πλεονασμάτων, μέσω της υπερ-φορολόγησης των πολιτών. Ακολουθώντας με συνέπεια αυτή τη γραμμή της πολιτικής σταθερότητας για τη χώρα, ορίζει με ξεκάθαρο πλέον τρόπο το πλαίσιο της εκπροσώπησης των πολιτών που θα το εμπιστευτούν στη κάλπη αλλά και στο νέο Κοινοβούλιο. «Αν κάτι πρέπει να φοβούνται οι προοδευτικοί ψηφοφόροι είναι μία ανεξέλεγκτη δεξιά κυβέρνηση σε συνδυασμό με μία ανεύθυνη λαϊκίστικη, καταστροφική αντιπολίτευση», είπε στη συνέντευξή της η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Το βάρος που έχει σηκώσει αλλά και η ευθύνη, εδώ και δεκαετίες, η ιστορική προοδευτική παράταξη ήταν ακριβώς αυτό. Η θέση της, άλλοτε από την κυβέρνηση και άλλοτε από την αντιπολίτευση, έτσι όπως ακριβώς συμβαίνει με τη δημοκρατική εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, ήταν να συνδυάζει το συμφέρον της χώρας με τη δυναμική του «χώρου»∙ όχι πάντα χωρίς πολιτικό κόστος.

Σε λίγες μέρες, οι περισσότεροι πολίτες θα ψηφίσουν για να «φύγουν αυτοί». Πιθανώς το «γαλάζιο κύμα» που έφερε στο προσκήνιο η τυχοδιωκτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα μεγαλώσει. Το θέμα είναι αν αυτό το κύμα είναι αρκετό για να εκφράσει μόνο τη δυσαρέσκεια ή αν θα συνοδεύεται από ευρύτερες αλλαγές στις εκλογικές συμπεριφορές. Οι κάλπες πάντως δεν θα είναι «άδειες», όπως ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας. Αντίθετα, από εδώ και πέρα, όλοι οι πολίτες γνωρίζουν πώς η δημοκρατική και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της επόμενης μέρας πρέπει να είναι «γεμάτη» με πρόσωπα, ιδέες και προγραμματικούς στόχους που ξεπερνάνε τον καυτό μήνα Ιούλιο. Το πρώτο σκαλί για την ανάταξη της χώρας και τις απαραίτητες συναινέσεις πάντως φτιάχτηκε. Μένει να δούμε αν η υπόλοιπη σκάλα θα αντέξει αυτούς που ανεβαίνουν και κυρίως αυτούς που κατεβαίνουν.

[1] http://metarithmisi.liberal.gr/post/%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%b7%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%83/%cf%86-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b7%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%83%ce%b5-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%b8%ce%ad%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%b1/

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

 

from dimart http://bit.ly/2WZ7chp
via IFTTT

Η ελληνική άνοιξη των εκπαιδευτηρίων της δεκαετίας του 1930

Η συμφεροντολογία των αισθήσεων

Το ποίημα της εβδομάδας 19/6

Το σπίτι της σιωπής

—Φίλιπ Λεβίν—
Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς

Ο ήλιος του χειμώνα, χρυσός και κουρασμένος
αναπαύεται στον άτσαλο στρατό
των μπουκαλιών. Έξω, τα φορτηγά
στριμώχνονται να βγουν στη λεωφόρο,
έξω είναι απόγευμα Σαββάτου,
και κοπέλες που φοράνε μαύρα
περνούν α λα μπρατσέτα. Αυτό το μπαρ
είναι το σπίτι της σιωπής, κι εμείς πίνουμε
στην υγεία της σιωπής, χωρίς να υψώνουμε φωνή
με τον παλιό τον τρόπο. Πίνουμε στις πόρτες
που δεν ανοίγουν, στους τέσσερις τοίχους
με τα ναρκωμένα μάτια, σε χέρια που τρέχουν,
δάχτυλα που μετρούν ψιλά, δάχτυλα των ποδιών
που είναι δέκα συνολικά. Μετέωροι
όπως είμαστε, ανάμεσα στις δουλειές
και στη σχόλη μας, νιώθουμε την ξαφνική ηρεμία
του κρασιού, την αγωνία του μπαγιάτικου ψωμιού.
Ο Κολόμβος σάλπαρε από εδώ τριάντα χρόνια τώρα
και δεν έγραψε ποτέ ούτε ένα γράμμα. Τα Σάββατα
σαν και τούτο, ακόμα τον ζητάνε στο τηλέφωνο.

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart http://bit.ly/2XYsD3g
via IFTTT

Αργά τα μεσάνυχτα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1445
Dj της ημέρας, η Κατερίνα Επιτροπάκη

Είχε μια γαμημένη επιθυμία να βάλει τα παπούτσια της και ό,τι ρούχο βρει μπροστά της πεταμένο σε καμιά καρέκλα, ν’ ανοίξει την πόρτα και να τρέξει να τον βρει. Να χτυπάει νυχτιάτικα τα κουδούνια του.

Αν της ανοίξει να πέσει στην αγκαλιά του, να κολλήσει πάνω του, να νοιώσει στο δέρμα της την θερμοκρασία του. Να αφήσει τον λυγμό της να μουσκέψει τις πτυχές του λαιμού του και μετά να τις γλύψει. Να νοιώσει στην άκρη της γλώσσας ανακατεμένη την αλμύρα απ’ τα δικά της δάκρυα και τον δικό του ιδρώτα.

Κι αν δεν της ανοίξει, να μείνει εκεί, στα σκαλιά της εισόδου μιας αδιάφορης αθηναϊκής πολυκατοικίας, κατασκευασμένης κάπου λίγο πριν το ΄80. «Απαγορεύονται οι μικροπωλητές κι οι διανομείς εντύπων», θα διάβαζε στην χειρόγραφη, κολλημένη από τη μέσα πλευρά της τζαμένιας εξώπορτας, σελίδα Α4. «Και οι περιφέροντες την θλίψη τους», θα διέκρινε στιγμιαία, συμπληρωμένο από κάτω, σε μικρή, σχεδόν αόρατη, γραμματοσειρά.

Έτσι δεν θα ’μπαινε μέσα.

Θα ’μενε όμως εκεί έξω, μέχρι το πρωί. Εκείνος θα κατέβαινε να φύγει, κάποια στιγμή θα ήταν αναγκασμένος να φύγει. Θα την έβρισκε εκεί, σαν ικέτιδα, να αδιαφορεί για τον οίκτο των περαστικών που θα την κοίταζαν. Θα ήταν εκεί, μετατρέποντας την αξιοπρέπειά της  σε μια σελίδα χαρτί , φτηνό χαρτί 75 γραμμαρίων, που θα το τσαλάκωνε χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό μέσα σε «μείνε», «μη φεύγεις», «μην το τελειώνεις έτσι».

Θέλω να σε κλείσω στο παλτό μου, της είχε ψιθυρίσει κάποια φορά.

Ήταν τέλη Φλεβάρη.

Προχωρημένος Ιούνιος, εκείνος ασφαλώς δεν φοράει πια παλτό. Κρίμα, γιατί εκείνη ένοιωθε να τo ’χει περισσότερο ανάγκη από ποτέ το παλτό. Το δικό του παλτό.

Δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα ξανάφερνε στο μυαλό της και της φαίνονταν γελοιότητες. Έμεινε απλά στο σπίτι της, κολλημένη στην καρέκλα του γραφείου. Πασιέντζα αράχνη στον υπολογιστή. Να μην βγαίνει η πουτάνα με τίποτα, λες και το κάνει επίτηδες. Είχε βέβαια κι εκείνη τη μανία να παίζει μονάχα την τρίτη πίστα, τη ζόρικη, αυτή με το μεγάλο βαθμό δυσκολίας.

Και το χειρότερο ήταν πως είχαν τελειώσει κι οι μπύρες στο ψυγείο.

* * *

Ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com
για να γίνετε ο Dj της ημέρας.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://bit.ly/2MLirKr
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 12/6

[Τι θα ‘κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο…]

—Σάμιουελ Μπέκετ—
Μετάφραση: Γιώργος Βίλλιος

Τι θα ‘κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο χωρίς πρόσωπο χωρίς απορίες
όπου η ψυχή δε ζει παρά μια στιγμή όπου κάθε στιγμή
χάνεται στο κενό στη λησμονιά της αλλοτινής της ύπαρξης
χωρίς αυτό το κύμα όπου στο τέλος
κορμί και σκιά καταβροχθίζονται
τι θα ‘κανα χωρίς αυτή τη σιωπηλή δίνη των ψιθύρων
που ασθμαίνει μανιασμένη για βοήθεια γι’ αγάπη
χωρίς αυτόν τον ουρανό που υψώνεται
πάνω απ’ τη σκόνη της σαβούρας του
τι θα ‘κανα θα ‘κανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα
αγναντεύοντας απ’ το φεγγίτη μου μπας και δεν είμαι μόνος
να πλανιέμαι και να φεύγω μακριά απ’ όλη ετούτη τη ζωή
σ’ ένα χώρο μπερδεμένο
χωρίς φωνή ανάμεσα στις φωνές
που είν’ έγκλειστες μαζί μου

 

Σάμιουελ Μπέκετ, Ποιήματα συνοδευόμενα από σαχλοκουβέντες, μετάφραση: Γιώργος Βίλλιος, Ερατώ, 1989

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

 

 

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart http://bit.ly/2wOa4CW
via IFTTT

Στιγμιαία αφαίρεση στο ταμείο

Η ελπίδα άργησε μια μέρα

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Απ’ ό,τι φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε μια τριπλή ήττα. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έδειξαν καθαρά ότι το κόμμα αυτό δεν είχε κανένα πραγματικό ρίζωμα στην κοινωνία.[1] Οι ευρωεκλογές έδειξαν ότι η ευρύτερη πολιτική οικογένεια του ΣΥΡΙΖΑ —το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς— δεν κατάφερε να διαμορφώσει με επάρκεια έναν εναλλακτικό δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Όπως όλα δείχνουν, η «πρώτη φορά Αριστερά» θα υποστεί μια συντριπτική ήττα και στις εθνικές κάλπες. Η κοινωνία έχει ήδη κάνει τις επιλογές της και θα επιβάλει νέους πολιτικούς και κομματικούς συσχετισμούς, μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα. Οι άδειες κάλπες θα γεμίσουν πάλι με μηνύματα, τα οποία θα παραλάβουν τα κομματικά επιτελεία για να τα αναλύσουν, με όση ετοιμότητα επιτρέπει η θερινή ραστώνη.  Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σίγουρο: αν ο ΣΥΡΙΖΑ (με όλες τις μεταμορφώσεις του) ήταν η τελευταία εφεδρεία της Μεταπολίτευσης στην άσκηση κυβερνητικής εξουσίας, μετά τις 7 Ιουλίου το εγχώριο πολιτικό σύστημα θα έχει νέα χαρακτηριστικά, χωρίς τις προηγούμενες εφεδρείες αλλά και χωρίς τις προηγούμενες αυταπάτες. Μετά από τη «δεκαετία της κρίσης», κατά τη διάρκεια της οποίας, ας μην το ξεχνάμε, τα μισά χρόνια κυβερνούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η μετα-μνημονιακή Ελλάδα επιβάλλει ήδη τη δική της πραγματική ατζέντα, η οποία δεν (μπορεί να) έχει πια σχέση με το Μνημόνιο.

Πόσο έτοιμο όμως είναι όμως το κομματικό σύστημα να σκεφτεί αυτή την επόμενη μέρα; Υπάρχουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις για να χαράξουν ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις; Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ίδια η έννοια της μεταρρύθμισης απέκτησε αρνητικό πρόσημο. Έγινε συνώνυμη με τα Μνημόνια και τη βίαιη αναπροσαρμογή του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, μέσα από δημοσιονομικές και οικονομικές περικοπές πόρων και εισοδημάτων. Μαζί με την οικονομία ωστόσο στέρεψαν και οι ιδέες. Ελάχιστες ήταν οι κινήσεις πολιτών και οι όμιλοι πολιτικού προβληματισμού που βρήκαν το θάρρος, μέσα στην κρίση, να επεξεργαστούν νέες ιδέες και προτάσεις για το μέλλον της Ελλάδας. Ο εθνικός αυτό-οικτιρμός και ο πολιτισμικός μιζεραμπιλισμός της κρίσης δημιούργησαν ένα έλλειμμα αυτοπεποίθησης που διαχύθηκε στην κοινωνία. Ο δημόσιος λόγος μπήκε στη τροχιά του διχασμού και του λαϊκισμού, ενώ τα κόμματα εξουσίας βρέθηκαν σε έναν ανταγωνισμό εξόδου από τη σκληρή εποπτεία των δανειστών, με μόνη προοπτική τη νοσταλγία για την προ-μνημονιακή εποχή. Οι κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν ένα πειστικό αφήγημα δημιουργικότητας για να δώσουν πραγματική ελπίδα στην κοινωνία. Η Ελλάδα προτιμούσε να μιλάει για την κρίση παρά για την έξοδο από την κρίση· ζώντας ξανά το μύθο της «εθνικής ιδιαιτερότητας» έζησε ένα νέο εξωτισμό, μέσα στο ανεστραμμένο μετα-αποικιακό πάρκο της δήθεν αριστερής αντίστασης απέναντι στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και τη «γερμανική Ευρώπη». Ο Βαρουφάκης δεν έκλεισε μόνο τις τράπεζες. Τα λόγια του έγιναν και προμετωπίδα σε ποιητικές συλλογές για τη «λογοτεχνία της κρίσης».

Στα χρόνια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η χώρα κολάκευε διαρκώς τη θυματική της ταυτότητα στο ραγισμένο καθρέφτη μιας γενικευμένης «κρισολογίας».  Ο νέος «ζορμπαδισμός» γεννήθηκε μέσα από τις συνεχείς χορευτικές κινήσεις της κυβέρνησης στο Eurogroup : «Θα κλείσει, άραγε, η αξιολόγηση ;». «Θα εισπράξουμε τις δόσεις;». «Θα γίνει ελάφρυνση του χρέους;». «Θα προλάβουμε την ποσοτική χαλάρωση;». «Θα πάρουμε τα θετικά αντίμετρα;». Αν έχουν μια ιδιαίτερη σημασία οι εκλογές της 7^ης Ιουλίου είναι κυρίως επειδή θα μπορούσαν ίσως να σηματοδοτήσουν το τέλος αυτής της εποχής. Το αποτέλεσμα των εκλογών θα δείξει με σαφήνεια πως τα κόμματα θα έχουν μια νέα θέση στον πολιτικό χάρτη. Κυρίως όμως, θα δείξει αν αυτή η χώρα διαθέτει νέες δυνάμεις (διανοητικές, πολιτικές, επιχειρηματικές) που δεν αντέχουν άλλο τον «ελληνικό εξαιρετισμό». Όχι απαραίτητα για να επιστρέψει η χώρα στην περίφημη κανονικότητα. Αλλά για να πάψει να «πουλάει» ευκαιριακά τον εξωτισμό της.

 

[1] https://www.lifo.gr/articles/opinions/240383/i-theiki-aristera-kai-o-xamenos-laos

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: sport24 / freddos

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ανώμαλα ρήματα

from dimart http://bit.ly/2wJVMTY
via IFTTT

Οι τρεις κόσμοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς

—του Γιώργου Τσακνιά—

«Θέλω μόνο να αξιοποιήσω την ευκαιρία που μου δίνετε και να ζητήσω συγγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση, τους φίλους και τους συντρόφους μου που τους στενοχώρησα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να επανορθώσω με διαφορετικό τρόπο, παρά μόνο με το ελάχιστο που μπορώ, να μην συμμετέχω ως υποψήφια στις εθνικές εκλογές», ανέφερε η κ. Χριστοδουλοπούλου μιλώντας στον ΑΝΤ1.

Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον:

1. Συγγνώμη από ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση και συντρόφους, οι υπόλοιποι στα παλιά μου τα παπούτσια. Έτσι είναι, όταν έχεις τη βεβαιότητα ότι, σε γενικές γραμμές, είσαι «από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας».
2. Γιατί τους «στενοχώρησε» τους συντρόφους της; Γιατί τους πήρε τη θέση η κόρη της; Όχι βέβαια. Τους στενοχώρησε γιατί το κράξιμο έβλαψε το κόμμα προεκλογικά. Τη συγγνώμη δεν τη ζητάει επειδή διόρισε την κόρη της αλλά επειδή την πιάσανε στα πράσα να διορίζει την κόρη της.

Γενικά, αυτού του είδους η «ριζοσπαστική αριστερά» βλέπει τρεις κόσμους:

1) Ένας ο «δικός μας», των συντρόφων, από τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», που είναι ο μόνος που μας ενδιαφέρει. Εμείς δίνουμε τον αγώνα τον καλό με αυταπάρνηση και ηρωισμό, Εμάς συκοφαντούν τα βοθροκάναλα της διαπλοκής («μόνος Μου σας έχω όλους»), Εμείς κάνουμε την υπέρβαση και, με τεράστιο προσωπικό θάρρος, πάμε χωρίς γραβάτα στη συνάντηση κορυφής, Εμείς, Εμείς, Εμείς. Κι αν Μας τύχει καμιά στραβή στη βάρδια Μας — τι κρίμα να τύχει σε Εμάς, που είμαστε από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας…

2) Ο δεύτερος κόσμος είναι ένας, είναι άλλος, και είναι και εφικτός. Εκεί θα έχει δικαιοσύνη, ισότητα, δικαιώματα, δουλειές, ουρί και πιλάφια.

3) Ο τρίτος κόσμος δεν είναι κόσμος: είναι στατιστική. Γιατί είναι από τη λάθος πλευρά της Ιστορίας.

Καληνύχτα.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα

 

 

from dimart http://bit.ly/2IDhper
via IFTTT

Οι ήχοι

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1444
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

Οι ήχοι

Κάθε φορά που μπαίνεις σε λιμάνι,
ο μόνος ήχος που μπορείς ν’ ακούσεις
είναι εκείνος της καρδιάς σου
– πιο δυνατός κι απ’ τις σειρήνες της στεριάς·
για την αδημονία του καινούριου·
και τη συνάντηση με το παλιό·
που ελπίζεις πως μπορεί να έχει αλλάξει
ή, πάλι ίσως,
εσύ αλλαγμένος
το δεις με άλλα μάτια.

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: Pham Luan,
Singapore Harbour, 2015

* * *

Ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com
για να γίνετε ο Dj της ημέρας.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://bit.ly/2QQBjGt
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 5/6

Σ’ εκείνον που δεν είναι νέος πια

—Χόρχε Λουίς Μπόρχες—
Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης

Μπορείς την τραγική σκηνή από τώρα να δεις,
το κάθε πράγμα στη σωστή του θέση·
το ξίφος και τη στάχτη στη Διδώ
ένας οβολός για τον Βελισάριο.

Τον πόλεμο τι επιμένεις να γυρεύεις
μέσα στον μπρούντζο τον θολό των εξαμέτρων
αφού είναι εδώ, μπροστά σου τα εφτά ποδάρια γης,
το αίμα που κοχλάζει και ο τάφος ανοιγμένος;

Είναι εδώ και σε παραμονεύει ο σκοτεινός καθρέφτης
εκείνος που θα δει και θα ξεχάσει την αντανάκλαση
της τελευταίας σου στιγμής, της αγωνίας.

Το τέλος κιόλας σε κυκλώνει. Είναι το σπίτι
όπου ξοδεύεις το αργόσυρτο πια δειλινό που σ’ απομένει
κι ο δρόμος που κοιτάς κάθε πρωί.

 

 

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα. Μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια: Δημήτρης Καλοκύρης, Ελληνικά Γράμματα 2006.

* * *

Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart http://bit.ly/2Z9SwgY
via IFTTT

Ο πιο κακός συμμαθητής

—του Γιώργου Γλυκοφρύδη για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

Σύμφωνα με την εναπομένουσα μνήμη μου, τον Μωυσή πρέπει να τον γνώρισα εκεί γύρω στην πρώτη τάξη του Λυκείου: 1981 ή 1980.

Εκείνη την εποχή, ο πατέρας μου Πάνος Γλυκοφρύδης ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Και η εργασία του εκεί πρέπει να διήρκεσε αρκετό καιρό.

Θυμάμαι πολλά χρόνια να πηγαινοερχόμαστε οικογενειακώς Γιάννενα-Αθήνα και Αθήνα-Γιάννενα όλοι μαζί και άπειρες φορές.

Ο Μωυσής, έτσι, και η γυναίκα του η Κλεοπάτρα, μέσα μου, με τον καιρό, έφυγαν από το «ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων» κι έγιναν «οικογένεια». Κι υπάρχουν λόγοι για αυτό — αλλά ας μείνω στο γεγονός της «οικογένειας», γιατί αυτό είναι το ενδιαφέρον.

Με θυμάμαι να μιλώ με συμμαθητές μου και να λέω όπως όλοι οι έφηβοι τι μου είπε «ο μπαμπάς μου», τι έκανε «η μαμά μου», τι είπε «ο θείος μου» κ.λπ. Μέσα σε αυτά ανέφερα και σκέτα ονόματα χωρίς όμως να διευκρινίζω πάση θυσία βαθμούς συγγένειας ή ιδιότητα, όπως ας πούμε «οικογενειακός φίλος» ή «θείος» π.χ.

Οπότε κάποια στιγμή μπορεί να με ρωτούσαν «Αυτός ο Μωυσής είναι ο γιατρός που έλεγες;» κι έλεγα απλά ένα ναι, και τίποτε άλλο. Όπως κάνει κάποιος για έναν θείο του. Για έναν ξάδερφό του. Που δεν λέει κάθε φορά που αναφέρεται σε αυτόν τον βαθμό συγγένειας, αλλά το όνομά του. Εκτός κι αν κάποιος τον ρωτήσει, ως διευκρίνιση.

Έτσι, (και το περιστατικό δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου), κάποια στιγμή, που δεν θυμάμαι τι αφηγούμουν, ένας συμμαθητής με ρώτησε:

«Μα αυτός ο Μωυσής τι είναι;»

«Ο γιατρός μου. Φοβερός τύπος. Τρελή ιδιοφυία. Θα πρέπει να τον δεις να…»

«Ναι, εννοώ τι σου είναι!»

Με θυμάμαι πεντακάθαρα να χαμογελώ ως καρτούν της απόλυτης απορίας. «Τι να μου είναι;»

Κι ο συμμαθητής είχε ήδη ξεκινήσει να με θεωρεί βλάκα. «Θείος σου είναι; Τι σου είναι! Αυτό λέω! Το επώνυμό του πώς είναι;»

Δεν το θυμόμουν το επώνυμο.

Κι επειδή σ’ εκείνες τις ηλικίες τα θέματα της κουβέντας αλλάζουν ως άνεμος την ερώτηση την απάντησα την επόμενη ημέρα. «Ελισάφ τον λένε τον Μωυσή που με ρώτησες χθες…»

Κι ο συμμαθητής με ρώτησε «Άρα δεν είναι συγγενής σας. Έλληνας είναι;»

Του χαμογέλασα ξανά. «Τι λες; Αν είναι συγγενής; Πώς σου ήρθε αυτό; Κι αν είναι Έλληνας; Τι λες;»

Με θυμάμαι να ενημερώνω την μητέρα μου για την συζήτηση μπας και με βοηθήσει να αντιληφθώ τον λόγο της κουβέντας του συμμαθητή.

Θυμάμαι πως ακριβώς μετά την διευκρινιστική συζήτηση της μητέρας μου, πέραν του ότι ένιωσα για πολλοστή φορά από άλλο πλανήτη, της είχα πει πολύ έντονα και εφηβικά θυμωμένα: «Τι μπούρδες είναι αυτές! Τι με νοιάζει εμένα αν είναι Εβραίος κι αν είναι Έλληνας και μπούρδες! Είναι γαμώ τα μυαλά το άτομο! Ζηλεύουν οι άνθρωποι…»

Όταν λοιπόν προχθές εκλέχθηκε Δήμαρχος, χάρηκα όπως χαίρεσαι όταν μαθαίνεις κάτι πραγματικά σημαντικό για κάποιον συγγενή. Έβλεπα τα video και γελούσα. Κι αργότερα διάβαζα τα δεκάδες ρεπορτάζ τα οποία δικαίως εξυμνούσαν την πρώτη εκλογή Εβραίου Δημάρχου στην Ελλάδα.

Πέρασαν δεκαετίες κι έφτασε το 2008 για να εκδώσω το 10 ώρες δυτικά και να το αφιερώσω στον Μωυσή για πάρα πολλούς λόγους αλλά και πιθανόν για να πάω κόντρα σε όλους του τύπους σαν τον συμμαθητή μου που φυτρώνουν ολούθε σε ολόκληρο τον πλανήτη κι απειλούν το ανθρώπινο γένος για πολλοστή φορά._

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα

from dimart http://bit.ly/2MtMVR1
via IFTTT

Ευγονία