Αυτό δεν είναι τραγούδι # 365
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη
Κάθε που τα φέρνω δύσκολα, βλέπω στον ύπνο μου τον παππού μου. Πέθανε νέος, αφού ένα χρόνο πάλεψε με καρκίνους – πολλά χρόνια πριν, δεν ξέραμε τόσα όσα σήμερα. Το παράξενο ήταν πως ο παππούς έζησε μια ζωή στη φύση, δεν κάπνισε ποτέ, δεν έπινε, δεν ανάσανε τον «μολυσμένο από τα καυσαέρια» αέρα της πόλης. («Τον φάγανε οι στενοχώριες, παιδάκι μου…»)
Ο παππούς μου δεν ήταν Μικρασιάτης, ήταν από την Αττάλεια της Τουρκίας. Ο πατέρας του γιατρός, στην μικρασιατική καταστροφή δεν ξέρω πώς βρέθηκαν στη Σμύρνη. Τρία αδέρφια, αγόρια – οι γονείς τους χάθηκαν, τους σκότωσαν μπροστά στα μάτια τους. Ο παππούς μου ήταν ο μικρότερος, κοντά στη μητέρα του, ίσα που πρόφτασαν τα αδέρφια του να τον τραβήξουν. Στο αριστερό του μάγουλο είχε μια βαθιά ουλή από σπαθί.
Ο παππούς μου στον ύπνο μου πάντα με καθησυχάζει. «Θα τα καταφέρεις πάλι, όσο και να σε ζορίσουν θα τα καταφέρεις», λέει. «Να θυμάσαι αυτά που λέγαμε όταν ήσουνα μικρή και με περίμενες να γυρίσω απ’ τα χωράφια, να μου πεις τα παράπονά σου. Να αγαπάς τους γύρω σου, να τους το λες. Μα ν’ αγαπάς κι εσένα. Κι όλα θα πάνε καλά».
Κάθε που βλέπω τον παππού μου, ξυπνάω με χαμόγελο. Κι όλα θα πάνε καλά, παππού. Ναι.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/1e8IDYR
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου