—του Στέλιου Φραγκούλη—
Ο πούστης ο ήλιος δεν έχει στάξει ούτε μισό φλογισμένο δάκρυ. Ξημερώνει για να εκτελούνται θανατοποινίτες, ξημερώνει για να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, ξημερώνει στο Άουσβιτς, ξημερώνει και τα κοκόρια το λένε. Βγαίνω στην αυλή χτυπώντας τον καφέ μου, καθώς το νερό ζεσταίνεται, μετράω βλαστάρια, μπουμπούκια, λέω την τυχερή φύση των ανθρώπων που ονειρεύονται ταπεινά, σαν σπουργίτια. Δε σκανδαλίζουμε το υπερούσιο με τη χαρά μας.
Έφεγγε καλά, είχε υψωθεί κιόλας δυο παλάμες, ξημέρωνε να γίνει το καλό και το κακό. Δεν ισχυρίζομαι πως έχω καλή διάθεση αυτή τη στιγμή που γράφω, χτύπησε το ξυπνητήρι πάνω σε όνειρο κακό και έμεινα με την αίσθησή του. Καθόμουν στη βεράντα μόνος μου, αργά τη νύχτα και ήρθε κι έπεσε στο φως μια γκρίζα πεταλούδα. Γκρίζα, μεγάλη χτυπιόταν στο πάτωμα βγάζοντας κάτι ήχους σαν «πφ», που ήταν φρικτοί μέσα στ’ όνειρο. Καθώς έσκυψα από πάνω της να την παρατηρήσω ήξερα πως ήταν η ψυχή ενός «αγωνιστή ιερέα», του Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου. Σήκωσα το πόδι μου σιγά, σιγά και την έλιωσα. Με μιας το κήρυγμά του χάθηκε απ’ τις καρδιές.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη
from dimart https://ift.tt/2Q81MBg
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου