Αυτό δεν είναι τραγούδι #424
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης
H Μαργαρίτα Ζαχαριάδου έπαιξε χθες το “Save the last dance for me”, το οποίο περιέγραψε ως «το πιο εξαίσια cool τραγούδι περί ερωτικής ζήλιας». Και έτσι είναι, αν μείνει κανείς στους στίχους (όπου ο τραγουδιστής, σε πρώτο πρόσωπο, προτρέπει την καλή του να χορέψει και να φλερτάρει με όποιον θέλει, αλλά στο τέλος της βραδιάς θα γυρίσει σπίτι μαζί του, οπότε καλό είναι να φυλάξει τον τελευταίο χορό για εκείνον). Η ιστορία πίσω από το τραγούδι, βέβαια, είναι ακόμα πιο απίστευτη (γιατί «η πραγματικότητα δεν είναι πάντα πιστευτή», όπως επέμενε ο Μπόρχες).
Το τραγούδι, που ηχογράφησαν πρώτοι οι Drifters το 1960, έχουν γράψει ο Mort Shuman (τη μουσική) και ο Doc Pomus (τους στίχους). Ο Jerome “Jerry” Solon Felder, γεννημένος από Εβραίους μετανάστες στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, έπαθε μικρός πολιομυελίτιδα, η οποία του άφησε σοβαρά κινητικά προβλήματα. Με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Doc Pomus προσπάθησε να κάνει καριέρα ως τραγουδιστής των μπλουζ, αλλά σύντομα καθηλώθηκε σε αναπηρική καρέκλα κι έτσι περιορίστηκε στο γράψιμο (με μερικές μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του).
Ο Lou Reed, ο οποίος είχε δουλέψει με τον Pomus, είχε πει κάποτε σε συνέντευξη την ιστορία του τραγουδιού. Ισχυρίστηκε ότι γράφτηκε αμέσως μετά τον γάμο του Doc με την Willi Burke, ηθοποιό και χορεύτρια στο Μπρόντγουεϊ. Στη δεξίωση που ακολούθησε την τελετή, ο γαμπρός παρακολουθούσε από το καροτσάκι του την εξωστρεφή νύφη να χορεύει και να ακκίζεται με όλους τους καλεσμένους. Δεν ζήλεψε, όμως, γιατί ήξερε ότι στο τέλος της βραδιάς εκείνος ήταν που θα την πήγαινε σπίτι. (Όχι και το πιο χαρούμενο θέμα, ειδικά για την πρώτη νύχτα του γάμου, έτσι;)
Ο Shuman έγραψε μιαν ανάλαφρη μελωδία και το τραγούδι έγινε μεγάλη και διαχρονική επιτυχία. Εντούτοις, εξαιτίας της ιστορίας του (που δεν ξέρω αν αληθεύει, ούτε υπάρχει περίπτωση να την επαληθεύσουμε, 55+ χρόνια μετά), δεν το βρίσκω ιδιαιτέρως cool. Ή, μάλλον, το βρίσκω ιδιαζόντως cool. Ίσως γι’ αυτό, από τις πολλές του διασκευές, να προτιμώ την πιο “σκοτεινή”, εκείνη του Harry Nilsson, που περιλαμβάνεται στον δίσκο Pussy Cats (1974), σε παραγωγή του John Lennon, με τον οποίο υπήρξαν στενοί φίλοι εν αλητεία.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/1NSFVmC
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου