zougla: Είπε να σβήσει τα παλιά

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Είπε να σβήσει τα παλιά

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Τώρα που η πλαστή διάκριση ανάμεσα σε «Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς» έσβησε κάτω από το βάρος του τρίτου Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας την αντικατέστησε με ένα νέο μεταπολιτικό δίλημμα ανάμεσα στο «παλιό» και στο «νέο». «Να μην επιτρέψουμε στο παρελθόν να επιστρέψει», δήλωσε ο απελθών πρωθυπουργός της «αριστερής παρένθεσης», ενισχύοντας την ομιλία του με τη συνήθη επικολυρική άρνηση της «παλινόρθωσης» και το στερεότυπο του «ηθικού πλεονεκτήματος» της αριστεράς. Η δήλωση είναι ενδιαφέρουσα γιατί μπορεί να αναλυθεί σε πολλά επίπεδα. Είναι ένα ζήτημα το πώς η αριστερά έφτασε να υιοθετεί τα μεταπολιτικά συνθήματα της δεξιάς, ορίζοντας την πολιτική ως βιολογική και διαγενεακή διαδοχή του πολιτικού προσωπικού. Είναι ένα άλλο ζήτημα το πώς ο ίδιος ο κ. Τσίπρας επιβίωσε σε μια μειοψηφική κυβέρνηση χάρη στη γενναιοδωρία του «παλιού» πολιτικού συστήματος, που του «δάνεισε» τις ψήφους του για να μην καταστραφεί η χώρα. Και είναι ένα τρίτο ζήτημα το πώς η ίδια η ριζοσπαστική αριστερά απέδειξε ότι είναι το πιο αναχρονιστικό σύστημα διακυβέρνησης που γνώρισε η χώρα, στην εποχή της κρίσης.

Η συζήτηση για το «παλιό» και το «νέο» έχει επομένως πολλές παραμέτρους, που υπερβαίνουν τον απλοϊκό διαχωρισμό του κ. Τσίπρα. Αυτό όμως που δεν μπορεί να κρύψει ο κ. Τσίπρας είναι πως το κόμμα του αποτελεί το τελευταίο επεισόδιο στην αλυσίδα του παλαιοκομματισμού και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την απαρχή μιας νέας πολιτικής ελπίδας. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Το κόμμα του κ. Τσίπρα διασπάται εσωτερικά σήμερα όχι μόνο εξαιτίας μιας νέας συνθήκης αλλά, εντέλει, εξαιτίας και μιας πολύ «παλιάς» διχοστασίας: οι «νεομπολσεβίκοι της δραχμής» ήταν πάντα εκεί και λέγανε τα ίδια πράγματα, υποστηρίζοντας λιγότερο ή περισσότερο συγκαλυμμένα το «σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα». Οι «γενοβίτες της αντιπαγκοσμιοποίησης» ήταν κι αυτοί εκεί δηλώνοντας ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ρίχνοντας το βάρος σε έναν αδιέξοδο καταγγελτισμό του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Οι διανοούμενοι που πίστεψαν στις ανοησίες του Μπαντιού και στις πιρουέτες του Ζίζεκ ήταν κι αυτοί εκεί, θεωρώντας ότι η ιδέα της «κομμουνιστικής υπόθεσης» είναι ακόμη επίκαιρη.

«Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες». Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την εξουσία υιοθετώντας ένα κυβερνητικό ύφος με έντονα τα ίχνη του κομματικού κράτους, της πελατειακότητας, της αδιαφάνειας αλλά και της διαφθοράς. Η «υπόθεση Χαϊκάλη» αλλά και η «υπόθεση Μητρόπουλου» δείχνουν καθαρά πως τα όρια της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη διαβρωμένα από τις τυχοδιωκτικές διευρύνσεις ενός λαϊκιστικού κόμματος, στο όνομα πάντα της «πρώτη φορά αριστεράς». Αλλά και στο πεδίο της διαχειριστικής επάρκειας, όμως, η διάκριση «παλιού» και «νέου» καταρρέει. Δεν έχει κανείς παρά να εξετάσει τα προτεινόμενα νομοσχέδια για την Παιδεία, να δει τις «υποχρεωτικές» αλλαγές διοικήσεων στους πολιτιστικούς φορείς, να σκεφτεί τη μάχη του «5ευρου» στα νοσοκομεία, το μεταναστευτικό, την κατάρρευση του κρατικού προϋπολογισμού κλπ. Πιο «παλιό» δεν υπάρχει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται «από τα παλιά» και διεκδικεί να κυβερνήσει μια χώρα που πρέπει να σκεφτεί το οριακό μέλλον της. Μετά το παράλληλο σύμπαν στο οποίο ζούσε και μετά το «παράλληλο νόμισμα», ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τώρα το προεκλογικό «παράλληλο πρόγραμμα» για να ανταποκριθεί σε αυτές τις νέες συνθήκες. Όποιος το διατρέξει έστω, θα καταλάβει πως η διάκριση ανάμεσα στο «παλιό» και στο «νέο» θα εξελιχτεί σε καινούργιο Βατερλώ του ΣΥΡΙΖΑ. Το «παράλληλο πρόγραμμα» είναι ένα μείγμα προχειρότητας και αναπαλαίωσης ιδεών και πρακτικών, που στοίχισαν ήδη ακριβά στη χώρα. Προφανώς κανείς δεν θα το διαβάσει και κανείς δεν θα το πάρει στα σοβαρά, μετά τη μεγαλειώδη φούσκα του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης». Αρκεί να μη το πάρουν στα σοβαρά όσοι συνεχίζουν να διεκδικούν την ευθύνη της νέας διακυβέρνησης∙ κυρίως ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που «είπε να σβήσει τα παλιά», χωρίς να καταλαβαίνει ότι εδώ και πολύ καιρό το κόμμα του εκπροσωπεί το πιο εκρηκτικό μείγμα δογματισμού, μνησικακίας και εθνολαϊκισμού. Υπάρχουν άραγε πιο παλιά υλικά από αυτά;

* * *