Too many

Αυτό δεν είναι τραγούδι #129

Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Δεν υπάρχουν πολλά τραγούδια με ανατροπές, κι αυτό τα κάνει αξιοπρόσεκτα. Όταν λέω ανατροπές, δεν αναφέρομαι σε μουσικολογικά στοιχεία ή στους στίχους (μόνο)· αναφέρομαι σε τραγούδια που είναι δύο σε ένα – και στην ανατροπή ως διεστραμμένη έκπληξη. Το αποψινό αυτό-δεν-είναι-τραγούδι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (δεν είναι και πολλά): Οι Blackgirls ήταν τρία κορίτσια από την Βόρεια Καρολίνα: Eugenia Lee (κιθάρα), Dana Kletter (πιάνο) και Hollis Brown (βιολί). Κυκλοφόρησαν μόλις 2 LP, το πολύ καλό Procedure (1989) και το μέτριο Happy (1991). Το Too many άνοιγε το πρώτο, ήταν δηλαδή το κομμάτι που είχαν διαλέξει για να συστηθούν στο κοινό. Ξεκινάει σαν πονεμένη ερωτική μπαλάντα (“Songs of passion / Became songs of pain”), αλλά στα 50 δευτερόλεπτα γίνεται μία παύση, και μετά η Eugenia λέει, θυμωμένη: “Yeah, right!” Από κει πέρα το τραγούδι απογειώνεται, κι από θλιμμένη μπαλάντα γίνεται τσαντισμένο σιχτίρισμα: “I can’t write a song about what went wrong / There were too many”. Πάρα πολλά… τι; Παρακάτω, η απορία λύνεται: “There were too many adjectives”. Πάρα πολλά επίθετα! Εδώ ήταν που ταυτίστηκα: το δίκιο σας βουνό, κορίτσια! Αργότερα γίνονται απόλυτες (“You want forgiveness / I deny”), αλλά τα νιάτα δεν ξέρουν τίποτα για την ουρά της αχλάδας, οπότε τις δικαιολογώ. Οι ειδικοί κατατάσσουν τις Blackgirls στην folk-pop, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Οι κλασικές σπουδές είναι εμφανείς, αλλά ούτε αυτό σημαίνει κάτι. Εκείνο που μένει, τελικά, είναι το θαυματουργό βιολί της Hollis. Και η ανατροπή που, έστω και ζόρικα, σου φτιάχνει το κέφι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Το dim/art στο Facebook

from dimart http://ift.tt/1tJi6G8

via IFTTT