Η λίμνη που εξαφανίζεται

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Paddy Donnelly: Η λίμνη που εξαφανίζεται
Μετάφραση: Αντώνης Παπαθεοδούλου
Εκδόσεις Ίκαρος, 2021

 

Η Νίκη στη Μαρία:

Είναι από αυτά τα βιβλία που είναι ολόκληρα μια ανοιχτή ερώτηση: μια τόσο ωραία και περίεργη ερώτηση. Πού πηγαίνει μια λίμνη που εξαφανίζεται; Μα πώς είναι δυνατόν; Πώς γίνεται και επανεμφανίζεται; Το παράδοξο της εξαφάνισης μιας ολόκληρης λίμνης είναι εξαρχής καλό υλικό για ένα παραμύθι. Ένα μικρό κορίτσι επισκέπτεται τον παππού που ζει πλάι σε μια λίμνη που μαγικά στεγνώνει. Αλλά έπειτα πάλι γεμίζει από το νερό της βροχής. Οι εικόνες της βροχής είναι τόσο απολαυστικές που σχεδόν μυρίζουν όπως το βρεγμένο χώμα. Η μικρή ηρωίδα γεμάτη απορία ψάχνει να μάθει την απάντηση. Οι αρχικές απαντήσεις του παππού απορρίπτονται γρήγορα και τα ευρήματα της δικής της έρευνας μοιάζουν ανεπαρκή, οπότε τελικά ο παππούς αποφασίζει να της αποκαλύψει το μυστικό ανεβάζοντας την ψηλά, αλλάζοντάς της την οπτική. Εκεί η αλήθεια εμφανίζεται σχεδόν σαν σε όνειρο, φευγαλέα, για να ξαναεξαφανιστεί μερικά λεπτά και μία σελίδα μετά. Όλο το βιβλίο είναι ένα ερευνητικό ερώτημα και η απάντηση που θα σου φανεί ικανοποιητική εξαρτάται από τη θέση σου. Τι σε καλύπτει; Τι ταιριάζει με όσα ήδη ξέρεις και πόση ανάγκη έχεις τα μαγικά πλάσματα; Ο Paddy Donnelly φτιάχνει μια ιστορία που βασίζεται στην ύπαρξη μιας αληθινής ιρλανδικής λίμνης που αδειάζει και ξαναγεμίζει. Αποκαλύπτει την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου αφού τελειώσει το παραμύθι και μοιράζεται εκεί το προσωπικό του βίωμα. «Η λίμνη που εξαφανίζεται» είναι μια αφήγηση από αυτές που κάθονται σε έναν τόπο και θέλουν έναν παππού-γνώστη, ένα φυσικό τοπίο έτοιμο να μεταμορφωθεί σε μεγάλο ζώο με προβοσκίδα. Μια αφήγηση που δεν θα είχε νόημα αλλού, σε μια άλλη λίμνη, με άλλα βράχια και άλλον παππού. Είναι ένα μικρό βιβλιαράκι εξερεύνησης για τα σχεδόν αληθινά παραμύθια, που κάνουν τους τόπους αυτούς που είναι, και τους ανθρώπους να συνδέονται μαζί τους.

 

Η Μαρία στη Νίκη:

Μα ναι, θα είχε νόημα και αλλού, δεν έχεις δίκιο. Αυτό είναι το ακόμα πιο ωραίο του πράγματος: ότι αυτό το παραμύθι σε σπρώχνει να παρα-μυθολογείς έτσι και συνεχώς. Σαν να σου λέει: δοκίμασε να δεις πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η φαντασία σου. Δοκίμασε να δεις μέχρι πού μπορείς να πας αυτοσχεδιάζοντας. Πόσο θα καταφέρεις να κρατήσεις μαγεμένο το κοινό σου; Υπάρχει μια συγκεκριμένη εικόνα και ένας συγκεκριμένος διάλογος που λάτρεψα στο βιβλίο αυτό. Είναι εκεί, με τα πρόβατα:

Ο παππούς ακουμπά στην πέτρινη μάντρα και μισοκλείνει τα μάτια του πονηρά λέγοντας: «Μάλλον θα φταίνε τα πρόβατα τούτη τη φορά. Πάνε για βουτιά όταν κάνει ζέστη και το μαλλί τους ρουφάει όλο το νερό». Και τότε το βλέμμα μας στρέφεται στα πρόβατα, κάτι αναμαλλιασμένους λόφους πάνω στο πράσινο, με τα μαύρα κεφαλάκια τους χαμένα στον τριχωτό σωρό και τα πόδια τους μαύρα κι αυτά να προεξέχουν. «Έλα, Παππού, δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Τα πρόβατα δεν κολυμπάνε», λέει η Μάιρα, και γελάει κι αυτή σε στιλ «δεν τα χάφτω εγώ αυτά τα σάπια». Και τότε ο Παππούς ρίχνει τη μεγάλη υπέροχη τάπα: «ΚΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;» (τα κεφαλαία δικά μου). Εγώ σε αυτό το σημείο έχω προσκυνήσει και έχω ήδη περάσει πάρα πολύ καλά και μπορώ να φανταστώ τη φασαρία που μπορεί να προκληθεί σε μια φωναχτή ανάγνωση, ιδίως αν είναι πολλά τα παιδιά-ακροατές.

Είχα κάποτε έναν παππού πολύ ορεξάτο για πλάκες και πειράγματα, πανέτοιμο να ξεφουρνίσει απίθανες ιστορίες και να σε κοιτάξει λοξά με τα μάτια γεμάτα ειλικρινή απορία σε στιλ «Τι, δεν με πιστεύεις;» Και εδώ είναι το σημείο όπου πλέκεται η αμοιβαία συνωμοσία, η σύμβαση που βρίσκεται στη βάση κάθε καλλιτεχνικής απόλαυσης. Ότι δηλαδή το ξέρουμε στο βάθος ότι δεν είναι πραγματικά έτσι, ξέρουμε όμως επίσης ότι πρέπει να κάνουμε σαν να ήταν. Να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στα φτερά του παραμυθιού, για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ιρλανδέζικα όλα, φυσικά, το πράσινο χορτάρι, και τα αρνιά, και ο παππούς και ο πέτρινος μαντρότοιχος. Ίσως αυτό να εννοείς κατά βάθος με το «δεν θα είχε νόημα αλλού»; Ναι, αυτό να λέγεται. Αν πάντως το βιβλίο ήταν μια μερίδα από κάτι, θα είχα ήδη πει στον σερβιτόρο να κάνει τρεις επαναλήψεις από το ίδιο – και βλέπουμε. Δεν το χορταίνω.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

 

from dimart https://ift.tt/1nLs2MA
via IFTTT

Τι είπε ο μπαμπάς Άλφονς;

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Gunilla Bergström: Τι είπε ο μπαμπάς Άλφονς;
Μετάφραση: Άννα Παπαφίγκου
Εκδόσεις Μάρτης, 2023

 

Η Μαρία στη Νίκη:

Εδώ και πολύ λίγα χρόνια, λιγότερα από δέκα, ίσως δηλαδή να είναι στ’ αλήθεια μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια, βλέπω ολοένα και συχνότερα μπαμπάδες μόνους με παιδιά. Τυχαίνει να δω έναν μπαμπά με καρότσι στο σούπερ μάρκετ ή στον δρόμο, και ακόμη πιο συχνά βλέπω έναν μπαμπά να συνοδεύει τα παιδιά του σε δραστηριότητες. Ακόμα είναι πολύ λίγοι, ασφαλώς, αλλά είναι πλέον αρκετοί ώστε να γίνονται ορατοί. Και νομίζω ότι πληθαίνουν. Γνωρίζω και προσωπικά μερικούς τέτοιους μπαμπάδες, εκεί γύρω στα σαράντα συνήθως, που μοιράζονται στα ίσα τις δουλειές και τις ευθύνες, αν δεν κάνουν οι ίδιοι και περισσότερα. Είναι κάτι που είκοσι χρόνια πριν ήταν ακόμη περίπου ανύπαρκτο στην Ελλάδα, όχι όμως στον σκανδιναβικό κόσμο της Gunilla Bergström (1942-2021) που έχει γράψει, λέει, σειρά ολόκληρη με μια μονογονεϊκή οικογένεια, που ο γονιός είναι πατέρας.

Δεν είναι αυτό που τραβά την προσοχή μου στο βιβλίο, αλλά το επεσήμανα γιατί φαίνεται ότι η γυναίκα αυτή, που έγραφε, εικονογραφούσε και πουλούσε (!) η ίδια τα βιβλία της εισήγαγε πολύ νωρίς —και πολύ συνειδητά φυσικά— το χειραφετημένο μοντέλο στις αφηγήσεις της. Το βιβλίο για το οποίο συζητάμε πρωτοδημοσιεύτηκε το 1989 — ε, σε μας φτάνει με τριάντα-τόσα-χρόνια καθυστέρηση, και πάλι καλά να λέμε. Είναι μια περιπέτεια της απλής καθημερινότητας, γραμμένη και εικονογραφημένη για πολύ μικρά παιδιά, με χιούμορ στοιχειώδες και με μια θαυμαστά αγχολυτική επίδραση. Είναι σαν να σε προκαλεί να ζήσεις απλώς διασκεδαστικά το στρες του σαββατιάτικου σούπερ-μάρκετ και του σαββατιάτικου νοικοκυριού με παιδιά. Μας το λέει από την αρχή ότι είναι κακόκεφος ο μπαμπάς. Αλλά δεν χρειάζεται να ξέρουμε γιατί. Όλοι έχουμε κάποτε τις μαύρες μας. Ας το θεωρήσουμε δεδομένο και ας πάμε παρακάτω. Το μενού εκτός από κακόκεφο μπαμπά που προσπαθεί να τα καταφέρει έχει επίσης  παγωτά που στάζουν μέσα σε ντουλάπες με ρούχα, και παντελόνια που παγώνουν στην κατάψυξη. Ο κακόκεφος μπαμπάς γίνεται στην πορεία σχεδόν καταβεβλημένος και τα σκίτσα δεν έχουν την παραμικρή διάθεση ωραιοποίησης. Και όλο αυτό μπορεί να τελειώσει με μια τελική έφοδο ενεργητικότητας, ώστε όλα να μπουν στη θέση τους και το επιδόρπιο να διασωθεί, ως υλική εμπειρία αλλά και ως τελετουργία, κυρίως όμως ως «καλό τέλος». Αν βλέπω σωστά, οι εκδόσεις «Μάρτης» έχουν ήδη κυκλοφορήσει στα ελληνικά άλλους οκτώ Αλφόνς! Ακόμα εδώ είμαι; Τρέχοντας! Πεθαίνω από περιέργεια.

 

Η Νίκη στη Μαρία:

Φοβάμαι πως μπορεί να ακουστώ υπερβολική, αν γράψω χωρίς φίλτρο όσα σκέφτηκα για τον Άλφονς και αυτό το βιβλίο. Τα βρήκα όλα σωστά και τέλεια και σαββατιάτικα και καθημερινά. Και σκανδιναβικά, αλλά με έναν τρόπο που χωράει στα Σάββατα όλου του κόσμου. Και σκέφτηκα τις βόλτες στη λαϊκή και τα μικρά παιδιά που θέλουν να βοηθήσουν και τους γονείς που μπορούν να δουν το αστείο στην ατυχία και την κούραση και να φτιάξουν τελικά βάφλες-μεγάλη αγκαλιά. Με μαρμελάδα και αστερόσκονη και σκόνη πραγματική. Μου άρεσε πάρα πολύ η γλώσσα με τα πολλά «και» και τις παύσεις στη ροή – σαν όντως να μιλάει ένα μικρό παιδί που αφηγείται την οικιακή αναμπουμπούλα. Μου άρεσαν τρομερά οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την ιστορία τόσο αληθινή: οι μπανάνες, ο καφές, το βιβλίο που δανείστηκε από τη βιβλιοθήκη ο Άλφονς, τα πουλόβερ. Ενθουσιάζομαι με την εικονογράφηση που είναι τόσο μη-ωραιοποιητική, που δείχνει τα βλέφαρα να κλείνουν από την εξάντληση και το σπίτι ακατάστατο και τις φιγούρες που συνομιλούν ίσως με την Πίπη Φακιδομύτη και ακόμα και τα Moomins. Κάθε πράγμα στη θέση του, που θα έλεγε και ο μπαμπάς του Άλφονς.

Τα βιβλία του Άλφονς είναι μια μεγάλη σειρά και ένα ολόκληρο ράφι στον «Μάρτη». Τον είχα γνωρίσει, αλλά κάπως τον είχα ξεχάσει και δεν τον είχα φέρει σε αυτή μας την κουβέντα. Απορώ γιατί… Η Άννα Παπαφίγκου, μεταφράστρια της σειράς και συνιδρύτρια των εκδόσεων, εξηγεί πολύ ωραία την ιστορία της Gunilla Bergström και την παγκόσμια επιτυχία του Άλφονς που έχει να κάνει, λέει, με την παραδοχή πως δεν είμαστε τέλειοι. Άλλο που εγώ τον βρίσκω τέλειο… Στα βιβλία της σειράς, ο Άλφονς εμφανίζεται σε διάφορες ηλικίες και στιγμές της ζωής του. Η Bergström, αν το καταλαβαίνω καλά, δεν έγραψε τις ιστορίες γραμμικά ακολουθώντας το μεγάλωμα αυτού του παιδιού, αλλά ακατάστατα, σαν να αφηγείται ιστορίες καθημερινότητας από μνήμης. Έτσι, ο Άλφονς κάνει μια μωρουδιακή ζημιά, στο επόμενο βιβλίο πάρτι και σε ένα άλλο τακτοποιεί τα ψώνια ανεβασμένος σε μια σκάλα. Κάθε πράγμα στον καιρό του, δηλαδή.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

 

from dimart https://ift.tt/7f8aPcZ
via IFTTT

Κάτι βρομάει στου Πίτσου

Η Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και η Μαρία Τοπάλη διαβάζουν βιβλία για παιδιά και τα συζητούν μεταξύ τους — γραπτά. Κάθε Τρίτη!

Ευτυχία Γιαννάκη: Κάτι βρομάει στου Πίτσου
Εικόνες: Σοφία Τουλιάτου
Εκδόσεις Ίκαρος, 2023

 

Η Νίκη στη Μαρία:

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το τέταρτο μίας ολόκληρης σειράς μυστηρίου για πολύ μικρά παιδιά που γράφει η Ευτυχία Γιαννάκη, η οποία γράφει ιστορίες μυστηρίου γενικά και πολύ θέλω να τις διαβάσω. Ακολουθεί λοιπόν την παραδοσιακή συνταγή των αστυνομικών και μας συστήνει τον ντεντέκτιβ της (τον Μικρό Μπλε), ο οποίος εμπλέκεται σε μια σειρά από μυστήρια που καλείται να διελευκάνει. Είναι μυστήρια απλά και αστεία. Η λύση τους δεν είναι προφανής, χρειάζεται να διαβάσεις το βιβλίο για να μάθεις. Μπορείς βέβαια να κάνεις υποθέσεις, όπως με όλα τα αστυνομικά, αλλά δεν είναι και σίγουρο πως θα το βρεις. Εγώ ας πούμε δεν το βρήκα. Κοντά στον Μικρό Μπλε υπάρχουν κι άλλοι χαρακτήρες, ο καθένας και η καθεμία με το ιδιαίτερό του/της χαρακτηριστικό, πολύτιμο για τη διαλεύκανση που εκκρεμεί. Η Μυστήρια Τζεντού, ο Κιτρινομάτης, η Αντελί είναι φίλοι και Πιτσιμπουίνοι: παράξενα πολύχρωμα πτηνά που κατοικούν στο νησί Πίτσι Πίτσου. Η Γιαννάκη μαζί με την Τουλιάτου φυσικά έχουν κατασκευάσει έναν υπέροχο κόσμο, με τη γεωγραφία του, τα έθιμά του, τη γλώσσα του. Οι Πιτσιμπουίνοι παίζουν πιτς βόλεϊ και τρώνε πιτσκότα. Και αυτό λειτουργεί πολύ καλά. Έχει πραγματική πλάκα και τα μικρά παιδιά ενθουσιάζονται. Με αυτόν τον τρόπο εισάγει τα πολύ μικρά παιδιά (3-6 θα πω) στο αστυνομικό είδος βουτώντας τα με χιούμορ στο παιχνίδι της επίλυσης. Τα πρωτάκια στο περσινό σχολείο που δούλευα είχαν υιοθετήσει αυτή τη γλώσσα μετά την ανάγνωση του προηγούμενου βιβλίου της σειράς «Έκρηξη στο Πιτσιτούμπο». Κι εγώ μαζί τους. Ήταν ένας τέλειος και πολύ διασκεδαστικός κώδικας, που συνοδεύτηκε από ζωγραφιές και πονηρά χαμόγελα για το κοινό μας μυστικό. Το «Κάτι βρομάει στου Πίτσου» και το μυστήριο της πιτσιμπίχλας δεν είναι το αγαπημένο μου της σειράς, ίσως να μην είναι και το καλύτερο. Αλλά δεν πειράζει. Είναι και αυτό κομμάτι της συνταγής των αστυνομικών. Σε κάποιες αρέσει περισσότερο ο Τσε που αυτοκτόνησε, κάποιοι προτιμούν τον Χαρίτο της Άμυνας Ζώνης.

 

Η Μαρία στη Νίκη:

 

Εγώ δεν είχα ιδέα περί Πιτσιμπουΐνων. Είναι το πρώτο που διαβάζω, με έχει ενθουσιάσει και, πριν διαβάσω αυτό που έγραψες σκέφτηκα, το ορκίζομαι: ε ρε γλέντια που θα γίνονται με τα μικρά διαβάζοντας αυτό το βιβλίο! Αυτό που περιγράφεις με τα περσινά πρωτάκια, το φαντάστηκα επακριβώς. Αυτό που κυρίως με γοητεύει είναι η γλώσσα, και όλη η επινόηση των πιτσιμπουνέζικων λέξεων. Το πιτς βόλεϋ, η πιτσιμπίχλα, οι πιτσικάλτσες, οι Πιτς Φιτίλιδες, η πιτσούπα- γίνεται μεγάλο πάρτυ με όλα αυτά και οι ελληνίδες/ες συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας δεν μας δίνουν συχνά τέτοιες χορταστικές δόσεις ευρηματικότητας και ήπιου χιούμορ. Κάτι που να μπορεί να μπει στη ζωή των παιδιών και να κολλήσει, με τον ίδιο τρόπο που κολλάνε μερικές ιστορίες του Τριβιζά αλλά και μερικά στιχάκια της Μαριανίνας Κριεζή. Νομίζω πως η καλή συγγραφέας Ευτυχία Γιαννάκη παίζει στην πρώτη κατηγορία με τα βιβλία αυτά. Με την εικονογράφηση ένιωθα κάποια επιφύλαξη στην αρχή, μου θύμισε τηλεοπτική αισθητική, αλλά εντέλει με κέρδισε η απλότητά της. Δεν χρειάζεται όλα να είναι υπερβολικά καλλιτεχνικά, ιδίως όταν βρισκόμαστε σε περιβάλλον μυστηρίου. Ας είναι πιο απλά τα πράγματα. Από άποψη αστυνομικής πλοκής πράγματι η συγκεκριμένη ιστορία με τη βρώμα δεν είναι ίσως ιδιαίτερα ερεθιστική, αλλά και πάλι μπορώ να φανταστώ ότι η αναζήτηση της πηγής ενός βρωμερού αντικειμένου μπορεί να παράγει μεγάλο ενθουσιασμό σε ομάδες πολύ μικρών αναγνωστριών. Θέλω κι εγώ να διαβάσω τις άλλες ιστορίες μυστηρίου που λες ότι γράφει η Γιαννάκη. Και μου αρέσει πολύ, πάρα πολύ ο αστυνόμος Χαρίτος. Τον αγαπώ.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις ευ-πο / λυ-πο

 

from dimart https://ift.tt/q2brQXS
via IFTTT

Βλέπουν εφιάλτες τα χταπόδια;

Οι επιστήμονες κατέγραψαν μια φαινομενικά αλλόκοτη συμπεριφορά ενός χταποδιού στο εργαστήριο, την οποία σε πρώτη ανάγνωση αποδίδουν στην πιθανότητα να έβλεπε εφιάλτη.

Κατά τη διάρκεια ενός μήνα, οι ερευνητές παρακολουθούσαν το χταπόδι που φαινόταν να ξυπνάει από έναν ήρεμο ύπνο και να στριφογυρίζει, με μια συμπεριφορά που έμοιαζε σχεδόν σαν το μαλάκιο να πάσχει από κάποιου είδους διαταραχή του ύπνου.

Όμως πράγματι έβλεπε εφιάλτες το χταπόδι; Οι επιστήμονες έχουν κάποιες εξηγήσεις, αλλά επιφυλάσσονται για βεβαιότητες και γρήγορες ερμηνείες της συμπεριφοράς του, την οποία πάντως χαρακτήρισαν ασυνήθιστη.

To υλικό από το εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης καταγράφει τέσσερα επεισόδια κατά τα οποία ο Κοστέλο, ένα χταπόδι insularis, ενώ φαίνεται να κοιμάται ήσυχα στο ενυδρείο του, ξαφνικά αρχίζει να κουνά τα πλοκάμια του με μανία. Σε δύο από αυτά τα επεισόδια ο Κοστέλο εκτοξεύει μελάνι στο νερό – κάτι που αποτελεί συνήθη μηχανισμό άμυνας απέναντι στους θηρευτές του.

«Για όλες τις μελέτες που έχουμε πραγματοποιήσει σε χταπόδια και σε άλλα κεφαλόποδα, υπάρχουν πολλά ακόμη που δεν γνωρίζουμε» σημειώνει ο Ερικ Ράμος, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Βερμόντ.

Σύμφωνα με τα όσα περιγράφουν οι ερευνητές σε προδημοσίευση στο bioRxiv, που δεν έχει αξιολογηθεί προσώρας, κάποιες από τις συμπεριφορές αυτές ομοιάζουν με τις αντιδράσεις των χταποδιών όταν έρχονται σε επαφή με πιθανό κυνηγό τους στη φύση.

Αυτό οδηγεί τους επιστήμονες να εικάσουν πως «το ζώο ίσως αντιδρούσε σε ένα επεισόδιο αρνητικής μνήμης ή παρουσίαζε μια μορφή παραϋπνίας», δηλαδή διαταραχής ύπνου. Ωστόσο, οι ίδιοι παραδέχονται πως δεν μπορούν να εξάγουν βέβαιο συμπέρασμα από την παρατήρησή τους.

«Ήταν πραγματικά αλλόκοτο γιατί φαινόταν σαν να πονάει. Φαινόταν σαν να υποφέρει για μια στιγμή. Κι έπειτα, σηκώθηκε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, συνεχίζοντας κανονικά τη μέρα του», περιγράφει ο Ράμος αναφερόμενος στα συγκεκριμένα επεισόδιο.

Ωστόσο, οι ερευνητές, επικαλούμενοι μια πρόσφατη έρευνα σε άλλο είδος χταποδιού, εξετάζουν το ενδεχόμενο οι ανεξέλεγκτες κινήσεις των πλοκαμιών να μη σχετίζονται με «εφιάλτες» ή αρνητική μνήμη, αλλά να είναι αποτέλεσμα αλλοίωσης του νευρικού συστήματος λόγω ηλικίας.

Σε άλλο είδος χταποδιού, το γιγάντιο του Ειρηνικού (Enteroctopus dofleini), οι ερευνητές διαπίστωσαν προσφάτως σχέση μεταξύ γηρατειών και φθοράς του νευρικού συστήματος, με το μαλάκιο να καταγράφεται σε βίντεο να τινάζει τα πλοκάμια του σαν να μην έχει τον έλεγχο της κίνησής τους, κάτι που οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως συνδέεται περισσότερο με την προχωρημένη ηλικία παρά με αμυντική συμπεριφορά απέναντι στους θηρευτές του.

Και πράγματι, ο Κοστέλο, το είδος του οποίου έχει προσδόκιμο ζωής μεταξύ 12 και 18 μηνών, πέθανε λίγο μετά τα επεισόδια αυτά. «Δεν αποκλείω το γήρας να ήταν ένας από τους παράγοντες των επεισοδίων», σημειώνει ο Ράμος.

Είναι πιθανό τέτοιου είδους συμπεριφορές να φαίνονται ασυνήθιστες, αλλά στην πραγματικότητα να μην είναι, επισημαίνουν οι επιστήμονες, δεδομένου του ότι αφενός τα εργαστήρια δεν κινηματογραφούν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο τα χταπόδια, αφετέρου πολλά από αυτά θανατώνονται προτού γεράσουν.

Πηγή: Καθημερινή < LiveScience

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Επιστήμη

from dimart https://ift.tt/KGI8eB5
via IFTTT