[Η ζωή μου έμοιαζε μ’ ένα σπίτι…]
—Πωλ Βαλερύ—
Μετάφραση: Ιωάννα Κωνσταντουλάκη-Χάντζου
Η ζωή μου έμοιαζε μ’ ένα σπίτι γνώριμο μέχρι και την παραμικρή του γωνία. Και τόσο το γνώριζα που δεν το έβλεπα σχεδόν καθόλου πια. Οι κανονικές του γραμμές, τα πλεονεκτήματά του, τα μειονεκτήματά του μου φαίνονταν σα να ανήκαν στο ίδιο μου το σώμα και στον καιρό μου. Δεν διανοήθηκα άλλες κατοικίες. Η ψυχή μου υπήρχε εκεί και με τόσο συνήθη τρόπο που, τελικά, δεν ήταν πουθενά.
Μια μέρα άγγιξα τυχαία δεν ξέρω ποιο ελατήριο και, να, που άνοιξε μια μυστική πόρτα. Μπήκα σε παράξενα κι απέραντα διαμερίσματα. Βήμα βήμα, με συγκλόνιζαν τα όσα ανακάλυπτα. Αισθανόμουν, καθώς περιπλανιόμουν σ’ αυτά τα άγνωστα και τόσο μυστηριώδη δωμάτια, πως αυτά ήταν η πραγματική κατοικία της ψυχής μου.
Ευθύνη, τεύχος 183, Μάρτιος 1987
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
from dimart https://ift.tt/3sX7q9U
via IFTTT
