Το ποίημα της εβδομάδας 13/5

Ένα λουλούδι

—Αλέξανδρος Πούσκιν—
Μετάφραση: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος

Ένα λουλούδι πο ‘χει μαραθεί και ξεθυμάνει
βλέπω μες στο βιβλίο αφημένο.
Ένα παράξενο αίσθημα, θλιμμένο
ως μέσα νιώθω την ψυχή να πιάνει.

Πού ν’ άνθιζε; Και πότε; Ποια άνοιξη, πόσο μακρινή;
Και ν’ άνθισε πολύ; Το ‘κοψαν ποιοι;
Κανένα γνώριμο ή ξένο χέρι;
Κι εδώ το βάλανε γιατί; Ποιος ξέρει.
Συνάντηση θυμίζει τρυφερή
ή τον μοιραίο χωρισμό;
Σε κάμπου σιγαλιά μοναχική
μια βόλτα ή σε δάσος σκιερό;

Να ζει τάχα εκείνος; Μην εκείνη;
Τώρα πού να ‘ναι; Με τις απορίες μένω.
Ή μήπως έχουνε κι οι δυο τους γίνει
σαν το λουλούδι τούτο ‘δω το ξεχασμένο.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/3dzJ8KC
via IFTTT

Το ποίημα της εβδομάδας 7/5

Ακριβώς τώρα

—Ουίλιαμ Στάφορντ—
Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός

Απόψε στην ερημική μας πόλη
σπάσανε τα καλώδια. Μαύρα
φώτα κουνιούνται σταθερά στο δρόμο
μες σ’ έναν άνεμο με ίδια ταχύτητα και διεύθυνση.
Ένας αδιάφορος σκύλος αφουγκράζεται. Ένα κορίτσι
αποσύρεται απ’ το βλέμμα του: τα μάτια του προχωρούν
ατέλειωτα προς τα πίσω, ένα καρούλι σκιάς.

Οδηγημένος απ’ το δικό μου σκοτάδι, περπατώ
τον απαραίτητο, αιώνιο γύρο μου
παγωμένον μέσα σ’ αυτή τη στιγμή: Τώρα
μαλακώνει όλη η αποπνικτικότητα, συγκρατημένη,
άγρια και ακίνητη. Ξέρω
τόσο καλά, τίποτα δεν κινείται, φτάσανε:
η ματιά μου, αυτή η πόλη, ο χρόνος μας.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

from dimart https://ift.tt/2WyoROJ
via IFTTT