zougla: Οι historias περίεργες de Panos Κουτρουμπούσης

Πέθανε την περασμένη Τετάρτη 19 Μαρτίου στα 82 του ο συγγραφέας και εικαστικός Πάνος Κουτρουμπούσης.

Ο πεζογράφος, σκιτσογράφος και εικαστικός Πάνος (Πητ) Κουτρουμπούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Έζησε πολλά χρόνια στο εξωτερικό, στην Αγγλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1958 ως εκπρόσωπος της λογοτεχνίας beat, με δημοσιεύσεις στο περιοδικό Αθηναϊκά Γράμματα. Υπήρξε προσωπικός φίλος του Γιώργου Μακρή και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Πάλι. Έργα του: Περίεργες ιστορίες – ταχυδράματα, 1978, Εν αγκαλιά de Κρισγιαούρτι y otros ταχυδράματα y historias περίεργες, 1987, Στον θάλαμο του Μυθογράφφ: μικρο-ιστορίες, 1992, Η ταβέρνα του Ζολά: καινούργιες και μεταχειρισμένες μικρο-ιστορίες, 1997, Το κεντράκι του Ταρζάν και άλλα παραμύθια, 2005, Εικόνες στην άμμο. Ο Μπάροουζ στην Ουάσινγκτον, 2005. Μετάφραση: Roger Zelazny, Επιστροφή στη Γη, Τρίτων, 2000.

Πηγή: BiblioNet

img427_as

Γλωσσικός αλχημιστής

«Όσο ζεις και δεν πεθαίνεις, τόσο πιο πολλά μαθαίνεις»

Ο Πάνος Κουτρουμπούσης συζητά με τον —επίσης πολύ πρόσφατα εκλιπόντα— Μιχαήλ Μήτρα, στην εκπομπή του τελευταίου στο Τρίτο Πρόγραμμα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μιλά για τη ζωή και το έργο του και διαβάζει αποσπάσματα από διηγήματά του. Ακούστε την εκπομπή, διάρκειας 50 περίπου λεπτών. Το ηχητικό ντοκουμέντο προέρχεται από τη Φωνοθήκη του Γιώργου Ζεβελάκη.

Μιχαήλ Μήτρας: Για όλους τους συγγραφείς είναι ένα μεγάλο ζήτημα το ζήτημα του προσωπικού τους ύφους. Μήπως αυτό είναι στην ουσία που εσείς αναζητάτε;
Πάνος Κουτρουμπούσης: Τελικά βέβαια είναι κι αυτό, ότι επειδή είμαι κάπως ικανοποιημένος από αυτά που βγαίνουν με τις νεφελώδεις θεωρίες μου ας πούμε, λέω «εντάξει, αυτόν τον δρόμο θα ακολουθώ», ας πούμε. Με βολεύει, ας πούμε, ξέρω ‘γω…
Μιχαήλ Μήτρας: Εγώ θα σας ονόμαζα πάντως έναν γλωσσικό αλχημιστή.
Πάνος Κουτρουμπούσης: Αυτό δεν είναι άσχημο, βέβαια, καλό είναι…

[…]

Μιχαήλ Μήτρας: Τελικά, κύριε Κουτρουμπούση, με τα χρόνια που περνάνε, για σας ο λόγος που γράφετε, που σκιτσάρετε, που σχεδιάζετε, που ζωγραφίζετε, παραμένει ο ίδιος ή αλλάζει με τον καιρό;
Πάνος Κουτρουμπούσης: Μάλλον παραμένει ο ίδιος. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ποιος είναι αυτός ο λόγος.

Πάνος Κουτρουμπούσης – Άλλεν Γκίνσμπεργκ στον πυργίσκο της οδού Γιάννη Σταθά, στο Κολωνάκι 1961

Στο Κολωνάκι με τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, 1961

Άνθρωποι-νησιά

—του Νικόλα Σεβαστάκη—

Στα μετεμφυλιακά χρόνια, κάτω από τις ραφές της εθνικοφροσύνης και σε απόσταση από την Αριστερά και τους δικούς της πολιτιστικούς κώδικες, φύτρωσαν κάποιοι σαν τον Πάνο Κουτρουμπούση. Έμοιαζαν με τουρίστες που γυρνούσαν με τα σλίπινγκ μπαγκ στα στενά της Πλάκας και, κατά σύμπτωση, πολλοί από αυτούς ερωτεύτηκαν «ξένες κοπέλες» — έγιναν, κατά κάποιο τρόπο, παράξενοι επισκέπτες μιας χώρας που είχε άλλες προτεραιότητες και κυρίως το πάθος της Πολιτικής. Αυτοί δεν ήταν καλλιτέχνες του πολιτικού βίου ούτε όμως και εστέτ απολιτίκ παρά ελευθέριοι και «ανεπρόκοποι» όπως τους έκοβαν με κάποια περιφρόνηση και λίγη ζήλια στις λαϊκές γειτονιές αυτούς τους ακατάτακτους μοντέρνους.

Με μια έννοια, οι τύποι δεν ήταν του σκοταδιού και της νύχτας μα απολύτως μεσημβρινοί. Φιγούρες των καλοκαιριών της Ύδρας και της Πλάκας — μια μέρα εδώ και μιαν άλλη μέρα σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, καπνίζοντας και πίνοντας απέναντι από κάποιο κλαμένο κορίτσι (αφού οι ίδιοι όλο έφευγαν από κάπου, δημιουργούσαν αναπόφευκτα δράματα). Θέλω να πω, σε αυτό τον τόπο υπήρξαν κι όσοι δεν θέλησαν να γίνουν ήρωες ούτε «μαχητικά» underground αντιήρωες. Διεκδίκησαν απλώς το κάτι, το έλασσον: λίγα γραπτά, κάποιους πίνακες, λίγα ή περισσότερα ταξίδια στα πλαίσια μιας συγκινητικής αγάπης για την ελευθερία και το τεμπέλικο φως.

Δεν ξέρω γιατί όμως εγώ τους συνδέω με κάτι ιλαρό, με μορφές που αράζουν στα σκαλιά μιας πλατείας ατενίζοντας μακριά, στο απέναντι νησί. Άνθρωποι-νησιά που άνθισαν μια συγκεκριμένη εποχή πριν τους αποξεράνουμε στο cult εμείς, των μεταπολιτευτικών γενεών.

53671957_1194739350676015_2279943153827971072_n