zougla: Aqualung

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1439
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Η ιδέα για το κομμάτι ξεκίνησε από μια φωτογραφία ενός άστεγου, την οποία είχε τραβήξει η Jennie Franks, φωτογράφος, ηθοποιός, θεατρική συγγραφέας και γυναίκα του Ian Anderson των Jethro Tull από το 1970 ως το 1974. Η Jennie έγραψε και μέρος των στίχων κι έτσι αναφέρεται στους συντελεστές του κομματιού.

Ιδού πώς αφηγήθηκε τη δημιουργία του Aqualung ο Ian Anderson σε μια συνέντευξή του το 1999 — όταν έγραψε το κομμάτι, το 1970, ήταν 23 ετών:

Η ιδέα ξεκίνησε από μια φωτογραφία ενός άστεγου, την οποία είχε τραβήξει στο Λονδίνο η τότε γυναίκα μου. Είχα αισθήματα ενοχής απέναντι στους άστεγους, παράλληλα αισθανόμουν ανασφάλεια και φόβο για ανθρώπους που έδειχναν κάπως τρομαχτικοί. Φαντάζομαι πως όλα αυτά συνδυάστηκαν με τη ρομαντική εικόνα του ανθρώπου που είναι περιθωριακός και άστεγος γιατί είτε αδυνατεί είτε αρνείται να ενταχθεί στα αποδεκτά κοινωνικά στερεότυπα. Κάπως έτσι, ξεκινώντας από αυτά τα συναισθήματα και την προαναφερθείσα φωτογραφία, άρχισα να γράφω τους στίχους για το Aqualung. Θυμάμαι να κάθομαι στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο L.A. και να παλεύω να καταλήξω στη σειρά των συγχορδιών. Είναι ένα κάπως μυστήριο σύνολο συγχορδιών, ο στόχος πάντως ήταν συνεπάρουν να τον ακροατή και εν τέλει να τον παρασύρουν στο πιο ήπιο μέρος του κομματιού, το ακουστικό.

Το Aqualung έδωσε και τον τίτλο στο άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε στις 19 Μαρτίου του 1971. Θεωρήθηκε concept album με θρησκευτικό θέμα (τη σχέση θρησκείας και Θεού, συγκεκριμένα), και τα μέλη του συγκροτήματος δεν έχουν πάψει έκτοτε να προσπαθούν να πείσουν ότι αυτά είναι μαλακίες και κανένα concept δεν είχαν κατά νου όταν έγραφαν το υλικό.

Το εξώφυλλο —ένα από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα εξώφυλλα δίσκων στην ιστορία— είναι έργο του αμερικανού ζωγράφου Burton Silverman (γεν. 1928), γνωστού για τα ρεαλιστικά πορτρέτα μελών της εργατικής τάξης. Ο Anderson θυμάται να ποζάρει για μια φωτογραφία που υποτίθεται πως ο Silverman χρησιμοποίησε ως βάση για τον πίνακα, ενώ ο ίδιος ο ζωγράφος ισχυρίζεται πως πρόκειται για αυτοπροσωπογραφία.

Sitting on a park bench
Eyeing little girls with bad intent
Snot running down his nose
Greasy fingers smearing shabby clothes
Hey Aqualung
Drying in the cold sun
Watching as the frilly panties run
Hey Aqualung
Feeling like a dead duck
Spitting out pieces of his broken luck
Whoa Aqualung

Sun streaking cold
An old man wandering lonely
Taking time
The only way he knows
Leg hurting bad
As he bends to pick a dog-end
He goes down to the bog
And warms his feet

Feeling alone
The army’s up the road
Salvation a la mode and
A cup of tea
Aqualung my friend
Don’t start away uneasy
You poor old sod, you see, it’s only me

Do you still remember
December’s foggy freeze?
When the ice that
Clings on to your beard was
Screaming agony (Hey!)
And you snatch your rattling last breaths
With deep-sea-diver sounds
And the flowers bloom like
Madness in the spring

Sun streaking cold
An old man wandering lonely
Taking time the only way he knows
Leg hurting bad
As he bends to pick a dog-end
He goes down to the bog and warms his feet

Oh oh oh oh oh

Feeling alone
The army’s up the road
Salvation a la mode and
A cup of tea
Aqualung my friend
Don’t you start away uneasy
You poor old sod, you see, it’s only me
Oh oh oh oh oh

Aqualung, my friend
Don’t you start away uneasy
You poor old sod
You see it’s only me

* * *

Ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com
για να γίνετε ο Dj της ημέρας.

* * *