zougla: Ace of Spades

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Ace of Spades

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1235
DJ της ημέρας, η Ευαγγελία Θεοφάνους

Εγώ στα 32 μου, είχα μόλις επιστρέψει στην Κύπρο μετά από 14 χρόνια σπουδών και δουλειάς στο Λονδίνο, αφήνοντας πίσω ζωή, διαμέρισμα, φίλους μια εντελώς λάθος επταετή σχέση. Εκείνος στα 22 του, είχε έρθει στην Κύπρο από το Μπέρμιγχαμ για καλοκαίρι, αφήνοντας πίσω περιστασιακές δουλειές, περιστασιακές γκόμενες και περιστασιακές παρέες με τις οποία έκαναν περιστασιακά χρήση αλκοόλ και ουσιών. Εννοείται ότι δούλευε σερβιτόρος, ώστε να μείνει όλο το καλοκαίρι. Εννοείται ότι έπεσα με τα μούτρα, αγνοώντας τη διαφορά ηλικίας και αδιαφορώντας αν αυτό με καθιστούσε cougar ή τεκνατζού ή οτιδήποτε άλλο. Τίποτα δε με ένοιαζε, εγώ τα είχα βρει όλα σε ένα: διασκέδαση, ψυχοθεραπεία και γυμναστική.

Το μόνο που δεν παλευόταν εύκολα ήταν το θέμα της μουσικής: όταν πρωτομπήκε στο αυτοκίνητό μου και άκουσε Αλκίνοο, κόντεψε να ανοίξει την πόρτα να κατέβει — εν κινήσει. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, δις ιζ βερυ γκουντ γκρικ μιούζικ, έντεχνο, γιου νόου — τίποτα. Είχε κάτι σιντί μαζί του με τοπικές μέταλ μπάντες, ήταν μάλιστα πολύ περήφανος που ήξερε προσωπικά τον ντράμερ μιας από δαύτες, δεν ακούγονταν με τίποτα. Έλα όμως που ήταν σαν τα κρύα τα νερά το παλικαράκι — έλα όμως κι απ’ την άλλη που με ήθελε κι αυτός πολύ, υποθέτω τύπου δασκάλα κι έτσι· η αλήθεια είναι ότι ήταν εντελώς άτσαλος ο καημένος, κι όχι να το παινευτώ, αλλά έφυγε με πολύ περισσότερες γνώσεις και τεχνικές.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα της μουσικής το διαπραγματευτήκαμε κάπως και καταλήξαμε σε ένα σιντί των Motorhead: αρκετά μέταλ για τα γούστα του, κάπως πιο ανεκτό από το ανθυπογκρούπ του φίλου του του ντράμερ. Όπως και να ‘χει, αναγκάστηκα να το καταπιώ (κι αυτό).

Και δώσ’ του λοιπόν πέρα δώθε με το Clio μου με τους Motorhead στο τέρμα, και δώσ’ του πάθος και μπάφους στην Πάφο, πέρασε το καλοκαίρι, τον Σεπτέμβρη βαρέθηκε και τα μάζεψε για Μπέρμιγχαμ, ήρθα κι εγώ στα ίσα μου, βρήκα και μια δουλειά στην Αθήνα, άιντε πάλι αναχώρηση από τα πάτρια και μετακόμιση. Και πάνω που έχω τακτοποιηθεί στη νέα μου ζωή, έρχονται τα Χριστούγεννα και κάπου τότε ακούω στο ραδιόφωνο ότι πέθανε ο Lemmy Kilmister. Η ώρα του η καλή. Πάνε δυο χρόνια τώρα. Μου θυμίζει ένα καλό καλοκαίρι.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *