Αυτό δεν είναι τραγούδι #1157
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης
Φθινόπωρο του 1992 και κάνω μάθημα σε τμήμα που προετοιμάζεται για το FCE («λέγε με “λόουερ”, δεν με πειράζει»). Μέσος όρος ηλικίας των υποψηφίων: 15 (ο πόλεμος της ορμόνης: μία κόλαση). Τους έχω βάλει να γράψουν έκθεση με το εξής θέμα: «Ένας φίλος σε έχει προσκαλέσει στο πάρτι γενεθλίων του. Γράψ’ του ένα γράμμα (περίπου 150 λέξεις) ότι δέχεσαι την πρόσκληση και ρώτησέ τον αν μπορείς να φέρεις και την αδερφή σου. Επίσης, να αναφέρεις κάτι άλλο που θα φέρεις στο πάρτι». Σήμερα ακούγεται εντελώς vintage η όλη φάση: να γράφει γράμμα το δεκαπεντάχρονο για να αποδεχτεί πρόσκληση σε πάρτι;! Σιγά να μην έστελνε και σήματα καπνού! Καλά, ούτε και το 1992 γράφονταν γράμματα με τέτοιες αφορμές. Πάντως, κάτι λίγα γράμματα γράφονταν ακόμα. Ελάχιστα ήταν τα κινητά (των ενηλίκων, πόσο μάλλον των εφήβων) και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είχαν ακόμα σκάσει μύτη. (Μιλάω για πριν από 25 μόλις χρόνια και ακούγομαι σαν τον εφευρέτη της βεντούζας! Τέλος πάντων.)
Εκεί που διόρθωνα τις εκθέσεις, διαβάζω μία που έλεγε ότι θα έφερνε στο πάρτι «μια κασέτα με παλιά κι αγαπημένα χορευτικά τραγούδια». Υπογραφή: «Yours, Christina». Όπου Χριστίνα, μια έξυπνη πιτσιρίκα που ένα της έλεγες, δύο καταλάβαινε. Κοίτα να δεις που η Χριστίνα ακούει και παλιά, σκέφτηκα.
Πίσω στην τάξη πάλι: μοιράζω τις διορθωμένες εκθέσεις και κάνω σχόλια. Φτάνοντας στη Χριστίνα, λέω:
«Μια χαρά, Χριστίνα, μπράβο! Δε μου λες, όταν λες “oldies but goldies”, τι εννοείς;»
«Ε, ξέρετε τώρα, κύριε. Παλιά κι αγαπημένα».
«Εντάξει, αλλά τι τραγούδια είχες κατά νου;»
Περίμενα βλακωδώς να μου πεις τίποτα Stones, τίποτα Doors, ίσως το “Nights in White Satin” ξερωγώ. Ξέρω; Πού να ξέρω;
«Αυτά που χορεύαμε παλιά».
Πόσο παλιά, δηλαδή; Από πότε χόρευαν αυτά τα παιδιά; Τι σχέδιο πάρτι γίνονταν στο παράλληλο σύμπαν τους;
«Παράδειγμα;»
«Ας πούμε το “U Can’t Touch This”».
«Ας πούμε».
«Ας πούμε».
«Μα αυτό είναι προπέρσινο!»
«Ε, ναι! Παλιό».
Της δίνω την έκθεση και πάω παρακάτω, ο δεινόσαυρος.
Στο διάλειμμα, σκεφτόμουν ότι ο χρόνος είναι σχετικός. Κι εγώ άσχετος. Ένα τραγουδάκι του 1990 ήταν παλιό το 1992! Είχα κολόνια που ήταν παλιότερη απ’ αυτό! Εγώ άκουγα ακόμα Raincoats και Magazine, και θεωρούσα ότι ήμουν μέσα στα πράγματα, τρομάρα μου. Ακούς εκεί, “Nights in White Satin”! Το βερμούτ έλειπε – και τα τσιγάρα Kent. Μα πού ζούσα!
Σήμερα, η Χριστίνα θα είναι σαραντάρα (καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται) και πιθανότατα θα έχει δικά της παιδιά (βιολογικά ή εκπαιδευτικά, όπως είναι τα δικά μου). Πολύ θα ήθελα να δω τώρα πώς την παλεύει όταν ακούει εκείνα να της λένε για τα προχθεσινά τους oldies but goldies. Γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα.
Όσο για κείνο το τραγουδάκι του MC Hammer, το οποίο απεχθανόμουν τότε, το απεχθάνομαι και σήμερα. (Σταθερός!) I can touch it μια χαρά with a hammer, πείτε του χαιρετίσματα.
[Μην το δείτε πριν το κατεβάσω. (Σας μπέρδεψα; Στόχος επετεύχθη.)]
[Ούτε αυτό βλέπεται – αλλά τουλάχιστον χορεύεται ανθρώπινα. (–Χορεύετε;)]
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Γιώργος Θεοχάρης, Μουσική, MC Hammer, The Moody Blues
from dimart http://ift.tt/2ioKMYh
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου