zougla: I try

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

I try

Αυτό δεν είναι τραγούδι #699
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

Δεν προσπαθείς μόνο εσύ, Macy. Τώρα πια προσπαθούμε οι περισσότεροι. Όχι όλοι, αλλά πολλοί τέλος πάντων, εδώ στη δική μας γειτονιά.

Μόνο που: στη δική σου γειτονιά, στη Νέα Υόρκη, στα τέλη του 20ού αιώνα στο κλιπ σου, περπατάς αργά και μελαγχολικά, κατεβαίνεις τις σκάλες του μετρό, σε πηγαίνει το λεωφορείο, πίνεις καφέ στο diner, κρατάς το μπουκετάκι λουλουδιών από το τοπικό σου ανθοπωλείο. Και θυμάσαι και αναπολείς τις ωραίες στιγμές με το αγόρι σου, που τώρα σου λείπει και του λες ότι όσο και αν επιδιώκεις να φαίνεσαι cool και ήρεμη, δεν τα βγάζεις πέρα, δεν μπορείς να τον ξεχάσεις φορώντας απλά ένα προσωπείο αδιαφορίας.

Αυτά ήταν το 1999, και μου φαίνονται τόσο μακρινά σε παρελθόν, όσο μακρινό σε μέλλον φαινόταν κάποτε το «Space 1999», η καλτ Εγγλέζικη μελλοντολογική σειρά των 70ς. Τώρα για μας το «θέμα» μας δεν είναι τόσο ότι προσπαθούμε να καλύψουμε τα αγαπησιάρικα κενά μας, αξιαγάπητη σγουρομάλλα Macy μου (πού είσαι αλήθεια, τι έγινες εσύ;). Τώρα έχουν σφίξει τα πράγματα κατά δω. Και πίσω από πόρτες, πίσω από σπίτια (και όταν υπάρχουν αυτά), εκεί να δεις try που πάει σύννεφο.

Αλλά αυτό το τραγουδάκι και το κλιπάκι του, το σκέφτομαι ετούτον τον Μάη με τα μικρά στο μυαλό μου. Τους μαθητές. Μου, των καθηγητών όλων. Των γονιών τους τα παιδιά. Αυτά τα γεννημένα από το 1999 και έπειτα, στον 21ο, που με το καλημέρα έφαγαν τη χλαπάτσα της κρίσης και το κλάψιμο των μεγαλύτερων στη μούρη. Και τώρα, στα δεκάξι, στα δεκαπέντε τους, στα δεκαεπτά τους χρόνια, που η φύση μέσα τους ανταρτεύει, τώρα καλούνται να αποδώσουν με ευθύνη το μέγιστο στις (αναγκαίες ή μη, είναι θέμα τεράστιο και όχι του παρόντος μη-τραγουδιού) εξετάσεις: μα θα είναι οι μεταμορφωμένες σε μαινάδες πανελλαδικές, μα οι «δευτεράντζες» ενδοσχολικές του ταλαίπωρου, απαξιωμένου δημόσιου σχολειού, μα θα είναι η ανάγκη να αποκτηθούν και τα ξενόγλωσσα διπλώματα, σας ζητούν συνήθως οι «από πάνω» να δώσετε το περισσότερο που μπορείτε, χωρίς να έχετε σίγουρα πάρει πρότερα και ολοκληρωμένα την ανάλογη συναισθηματική ή εκπαιδευτική στήριξη.
Υπομονή. Όπως για τους μεγάλους, έτσι και για τους μικρούς. Άλλωστε, όπως είπε και ο Τομ Ρόμπινς στον «Τρυποκάρυδό» του, «ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία». Keep trying.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.