—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
Για αιώνες, η γαλλική κουζίνα ήταν το συνώνυμο της υψηλής γαστρονομίας, της φινέτσας, του επαγγελματισμού στη μαγειρική αλλά και σε οτιδήποτε αφορούσε το τραπέζι και την κουλτούρα του φαγητού γενικά. Προφανώς, αυτή η πρωτοκαθεδρία αντανακλούσε και μια ευρύτερη επιρροή του γαλλικού πολιτισμού στην Ευρώπη από τον 18ο αιώνα και μετά, στον τομέα «κουζίνα» όμως η Γαλλία έμοιαζε να παίζει χωρίς αντίπαλο. Τυχαίο; Όχι βέβαια! Υπήρχαν ευθύνες! Η ανάδειξη της Γαλλίας σε ευρωπαϊκό γαστρονομικό φάρο ανάγεται στον 16ο αιώνα και οφείλεται, παραδόξως, στην Ιταλία. Συγκεκριμένα, στη φλωρεντιανή οικογένεια των Μεδίκων. Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, στην Αικατερίνη, τη δισέγγονή του Λορέντζο του Μεγαλοπρεπούς, που ήρθε ως νύφη στη Γαλλία και δίδαξε μερικά πραγματάκια στη γαλλική αυλή.
Οι γάμοι μεταξύ μελών διαφορετικών βασιλικών οικογενειών στην Ευρώπη αποτελούσαν, κάποτε, μια πρώιμη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης: ήταν κι αυτός ένας τρόπος να έρχονται σε επαφή οι πολιτισμοί των χωρών μεταξύ τους – επαφή, δηλαδή, που δεν θα εμπεριέχει σφαγές και αιματηρά πεδία μαχών. Κάπως έτσι, οι Μέδικοι κατέκτησαν τη Γαλλία, δίνοντας το 1533 τη 14χρονη Αικατερίνη για σύζυγο στον συνομήλικό της πρίγκιπα Ερρίκο , που έμελλε, το 1547, να στεφθεί βασιλιάς. Οι Μέδικοι, πάντως, δεν έστειλαν την Αικατερίνη στην ξενιτιά ασυνόδευτη: μια εντυπωσιακή κουστωδία από σεφ, ειδικούς περί κρασιού και περί της τέχνης του τραπεζιού ανέλαβαν να φροντίσουν τη διατροφή της ώστε να εξασφαλίσουν την καλή της υγεία (και μπόλικους απογόνους). Ταυτόχρονα, λοιπόν, με την ένωση των δύο οίκων, «παντρεύτηκαν» και οι δύο κουζίνες: της Τοσκάνης και Γαλλίας.
Οι Φλωρεντίνοι σεφ εισήγαγαν συγκεκριμένα υλικά (για παράδειγμα, το μοσχαράκι γάλακτος, τα φασολάκια, τις αγκινάρες, τα μπρόκολα, το ελαιόλαδο), έμαθαν στη γαλλική αυλή την περίφημη κρεμμυδόσουπα, που αργότερα εξελίχθηκε σε ένα από τα κλασικότερα πιάτα της γαλλικής κουζίνας, και δίδαξαν στους Γάλλους τα μυρωδικά, με πρώτο και βασικότερο τον βασιλικό. Τους δίδαξαν επίσης και «γαλλικούς τρόπους» στο τραπέζι, με πρώτο και κύριο τη χρήση πιρουνιού αντί για τα μαχαίρια με τα οποία κάρφωναν μέχρι τότε τα κρέατα – όταν, δηλαδή δεν έτρωγαν απλώς με τα χέρια. Τους έμαθαν να στρώνουν το τραπέζι με επιμέλεια, με όμορφα τραπεζομάντιλα και κρυστάλλινα ποτήρια. Τα γεύματα μετατράπηκαν σε event.
Η υψηλή γαστρονομία είχε μόλις γεννηθεί.
* * *
Καλλιτέχνες στην κουζίνα και σεφ με ανησυχίες:
μια στήλη για την τέχνη της γαστρονομίας και τη γαστρονομία της τέχνης.
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Η κουζίνα του dim/art
from dimart http://ift.tt/1sj8tAD
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου