Αυτό δεν είναι τραγούδι # 396
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα
Είναι τόσο περίεργο και όμορφο πώς κουμπώνουν κάποια τραγούδια με την ψυχή σου, με όσα έζησες και ζεις. Όπως κουμπώνουν μεταξύ τους τα σώματα ανθρώπων που αγαπιούνται βαθιά.
Τελευταία ακούω μουσική μόνο όταν οδηγώ. Μεγάλη απώλεια για μένα, αφού ό,τι ακουγόταν πρώτο το πρωί στο πατρικό μου ήταν η μουσική: ένα μικρό κασετοφωνάκι-ραδιόφωνο πάντα συντονισμένο στο Δεύτερο και το καναρίνι δίπλα να σιγοντάρει. Σήμερα άκουσα αυτό. Θα μπορούσε να είναι η αφιέρωση σε ό,τι έχει φύγει και ό,τι όμορφο θα μπορούσε να αρχίσει.
Και μιλούσα για κουμπώματα. Από εκείνα τα ασημένια που στην πορεία γίνονται χρυσά. Είναι όμως και κείνα που δεν αντέχουν, αλλά πάντα κάτι όμορφο αφήνουν. Είναι το ταξίδι που έκανες με το σώμα και την καρδιά για όσο μπόρεσαν και τα δύο να αντέξουν. Κι όταν τελειώσει η αγάπη και δεν ξέρουμε πια πού να την ψάξουμε, θρηνούμε, αλλάζουμε πορεία και κρατάμε τα όμορφα…
«Μωρό μου, είναι άγριος ο κόσμος… Θα σε θυμάμαι πάντα σαν ένα παιδί…»
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/1h3IOX9
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου