Το πρωί και το βράδυ

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 397
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Κάτι απότομες αναγούλες και εμετοί με στέλνουν στον γιατρό που μου αποκαλύπτει πως δεν είμαι έγκυος αλλά πως η σκωληκοειδής απόφυση εντός μου αποφάσισε ότι ένας από τους δυο μας πρέπει να φύγει. Είμαι είκοσι πέντε και θα κάνω την πρώτη μου εγχείριση μετά τις αμυγδαλές, τις οποίες όμως έβγαλα πολύ μικρός και δεν θυμάμαι παρά κάτι παγωτά και ένα γενικό κανάκεμα — συνελόντι ειπείν, καλή φάση. Το βράδυ πριν από το χειρουργείο, στο δωμάτιο του νοσοκομείου, δεν αισθάνομαι κάτι ιδιαίτερο, μόνο μια ελαφρά δυσαρέσκεια από τον λαπά και το αναπόφευκτο ξύρισμα της μείζονος περιοχής κάτω κοιλίας με συνοπτικές και άγαρμπες διαδικασίες. Αργά, ενώ κοιτάω το ταβάνι που είναι απείρως πιο ενδιαφέρον από τη —σβηστή, ούτως ή άλλως— τηλεόραση, περνάει ο γιατρός. Πώς αισθάνεσαι; Μια χαρά. Ήρεμος; Ήρεμος. Να σου δώσουμε πάντως κάτι να κοιμηθείς καλά. Να μου δώσετε. Ταβάνι. Ατάκτως εριμμένες εικόνες από τη Θεσσαλονίκη, από την οποία έχω προσφάτως επιστρέψει, ύστερα από οχτώ χρόνια. Η αυλή στην Άνω Πόλη. Ο Γκόγκολ κι εγώ να τρώμε φακές και να ακούμε ξανά και ξανά μια κασέτα του Μιχάλη Σιγανίδη. Το σκληρό πουλί και η ήσυχη γάτα πάνω στο κλαδί. Έξω στο δρόμο περνάει το αυτοκίνητο-φάντασμα. Το πρωί με βάζουν στο φορείο και νιώθω ότι πλέω σε νερό. Το κάτι για να κοιμηθώ ήταν βάλιουμ. Έχω μια ελαφρά αίσθηση του περιβάλλοντος και μου αρκεί. Στον προθάλαμο, βλέπω κάτι σαν τον γιατρό να σκύβει από πάνω μου. Έχει και τη φωνή του. Καλά; Καλά. Βάζει την προνάρκωση. Α, γιατρέ, να θαθ πω. Ακούω ότι ψευδίζω κάπως. Να μου πεις. Έχω ένα λίπωμα εδώ, θτο μέτωπο. Δεν φαίνεται καν, αλλά το κθέρω ότι είναι εκεί και με εκνευρίδει. Δεν το βγάδετε κι αυτό, μιαθ κι έχετε τα εργαλεία; Το κάτι σκύβει κι άλλο και περιεργάζεται το μέτωπό μου. Οκ, θα το βγάλουμε. Μισοξυπνάω. Από πάνω μου είναι κάτι άλλο, σαν τον πατέρα μου τώρα. Ξαναμισοξυπνάω και πάλι, λίγο περισσότερο τώρα. Έχω φριχτή γεύση στο στόμα. Το κάτι σαν τον πατέρα μου παραμένει εκεί και με κοιτάει ανήσυχο. Με ρωτάει γιατί έχω μπεταντίν και γάζες στα μούτρα. Δεν με έπιανε η νάρκωση και με βαρέσανε κατακούτελα με ένα σφυρί, του λέω. Γελάει στραβά. Αναγνωρίζει το δικό του χιούμορ στον μισοναρκωμένο κανακάρη του. Ακόμα όμως δεν του έχει φύγει η ανησυχία εντελώς. Μια χαρά είμαι, του λέω. Ναι, αλλά εγώ τα είδα όλα, μου απαντάει. Μόλις σε βγάλανε, χωρίς να ανοίξεις τα μάτια, απήγγειλες το «Πρωί και το βράδυ». Ολόκληρο. Χωρίς λάθος. Και το χειρότερο ήταν ότι το είπες με τη φωνή του Σαχτούρη. Την έκανες ολόιδια. Κωλόπαιδο.

Ο οποίος Μίλτος Σαχτούρης γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 29 Ιουλίου του 1919.

Το πρωί
βλέπεις το θάνατο
να κοιτάζει απ’ το παράθυρο
τον κήπο
το σκληρό πουλί
και την ήσυχη γάτα
πάνω στο κλαδί
έξω στο δρόμο
περνάει
τ’ αυτοκίνητο-φάντασμα
ο υποθετικός σωφέρ
ο άνθρωπος με τη σκούπα
τα χρυσά δόντια
γελάει
και το βράδυ
στον κινηματογράφο
βλέπεις
ό,τι δεν είδες το πρωί
το χαρούμενο κηπουρό
το αληθινό αυτοκίνητο
τα φιλιά με το αληθινό ζευγάρι
ότι δεν αγαπάει το θάνατο
ο κινηματογράφος.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1OCMN7R
via IFTTT