zougla: Louie Louie

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1218
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Στις 6 Απριλίου του 1963, οι Kingsmen μπήκαν στο στούντιο να ηχογραφήσουν μια διασκευή του Louie Louie, τραγουδιού που είχε γράψει ο Richard Berry και το είχε ηχογραφήσει με το συγκρότημά του The Pharaohs, το 1957. Το είχαν παίξει αρκετές φορές ζωντανά, αλλά το στούντιο κλείστηκε τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβαν να το προβάρουν και να ετοιμαστούν. Εν τέλει το κομμάτι βγήκε και έγινε χιτ — μόνο που κανείς δεν καταλάβαινε τους στίχους. Σε πολλά σημεία, είναι αδύνατον να ακούσει κανείς καθαρά και να αποφανθεί με βεβαιότητα αν ο τραγουδιστής Jack Ely τραγουδάει όντως τους στίχους του Louie Louie ή κάτι άλλο. Τι είχε συμβεί; Ο Jack είχε τραγουδήσει απλώς ό,τι αρλούμπα του ερχόταν στο μυαλό ή μήπως μέσα στις ασυναρτησίες κρύβονταν περίεργα πράγματα;

the-kingsmen-louie-louie-1963-6

Δεν θέλει πολύ για να σου μπει η ιδέα. Εξάλλου, παντού και πάντα υπάρχουν συνωμοσιολόγοι και ψεκασμένοι (πάντα μας ψέκαζαν, δεν είναι καινούριο φρούτο). Έτσι, βρέθηκε ένας μπαμπάς που ανησύχησε μπας και η έφηβη κορούλα του ακούει διάφορα χυδαία πράγματα μέσα στο Louie Louie («σεξ και πορνό και ντίσκο και χασίς», που θα έγραφε χρόνια αργότερα ο ποιητής Μανούσος Φάσσης) κι έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στον Γενικό Εισαγγελέα, που τότε ήταν ο Robert Kennedy. Κι έτσι ξεκίνησε έρευνα του FBI: οι πράκτορες πήραν τον δίσκο, τον κοίταξαν από τη μια, τον κοίταξαν από την άλλη, τον κοίταξαν με μεγεθυντικό φακό — τίποτα. Τον έστειλαν σε εργαστήρια, τον άκουσαν με ακουστικά, τον έπαιξαν δυνατά, σιγά — τίποτα. Ουδείς μπορούσε να βγάλει άκρη. Η έρευνα κράτησε πάνω από δύο χρόνια (!) μέχρι το FBI να καταλήξει στο φοβερό συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να καταλήξει σε συμπέρασμα.

Η δισκογραφική δεν μπόρεσε να διαφωτίσει περισσότερο την έρευνα. Οι Kingsmen ήταν έμπειροι μουσικοί, πλην όμως εκείνη τη μέρα το μοναδικό διαθέσιμο για ηχογράφηση στούντιο είχε μόνο ένα μικρόφωνο, το οποίο κρεμόταν από το ταβάνι, αρκετά ψηλά, συνεπώς μακριά από το στόμα του Jack Ely, που πάντως δεν ήταν μπασκετμπολίστας. Το συγκρότημα ηχογράφησε το κομμάτι live, δηλαδή έπαιζαν όλοι ταυτόχρονα, ο Ely δεν άκουγε καλά καλά τον εαυτό του με όλη αυτή τη βαβούρα γύρω του, αναγκαζόταν να φωνάζει, φορούσε και σιδεράκια (άρα είχε χάλια άρθρωση) μπορεί και να μην είχε πιει καφέ ακόμα. Μετά το σόλο της κιθάρας (γύρω στο 2ο λεπτό) μπαίνει στην τρίτη στροφή νωρίς αλλά το καταλαβαίνει εγκαίρως, σταματάει και περιμένει και το υπόλοιπο συγκρότημα. Συνολικά, οι Kingston κάθε άλλο παρά περήφανοι ήταν για αυτό το ένα και μοναδικό take, που το θεωρούσαν ζέσταμα αλλά τελικά έγινε single. Ο μάνατζέρ τους Ken Chase θεωρούσε ότι η ηχογράφηση, με όλα τα προβλήματα και τα λάθη της (ίσως ακριβώς χάρη σε αυτά) αποτύπωνε με τον καλύτερο τρόπο τον ήχο και το garage feeling των Kingsmen. Και είχε απόλυτο δίκιο: το κομμάτι είναι εμβληματικό και κατέχει μια θέση ψηλά στην ιστορία του ροκ.

Όσο για τους στίχους, ο έρμος ο Jack φαίνεται πως μάλλον τα κανονικά λόγια τραγούδησε, έστω μέσες-άκρες ό,τι θυμόταν, αλλά με τρόπο που επέτρεπε στον καθένα να ακούσει ό,τι ήθελε (ή ό,τι δεν ήθελε).

Η πλάκα είναι ότι υπάρχει όντως μια «κακή» λέξη στο κομμάτι, την οποία το FBI επί δύο χρόνια δεν κατόρθωσε να εντοπίσει. Αν δυναμώσετε κάπως τον ήχο και ακούσετε προσεκτικά, γύρω στο 55ο δευτερόλεπτο διακρίνεται μέσα στη βαβούρα ένα «Fuck!» Δεν το λέει όμως ο Ely αλλά ο ιδρυτής και (τότε) ντράμερ Lynn Easton. Και δεν το λέει για να ξεσηκώσει τις έφηβες αθώες αμερικανίδες κόρες, αλλά γιατί του έπεσε η μπαγκέτα.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *