Αυτό δεν είναι τραγούδι #1064
DJ της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά
Παρασκευή, η πρώτη μέρα της καλοκαιρινής άδειας. Κι αντί να φύγουμε, θα κάτσουμε να τελειώσουμε καμιά δουλειά – απ’ αυτές που έχουν μαζευτεί μήνες τώρα, «άσε, θα το τακτοποιήσουμε στην άδεια».
Έχω ραντεβού με τον Ντίνο στις 9 στην εφορία. Πάει 9 και μισή, κι ακόμα να φανεί. Το κινητό του απενεργοποιημένο. Νεύρα! Πάω στο σπίτι του με άγριες διαθέσεις – και λιγάκι ανήσυχη. Μπαίνω με το δικό μου κλειδί: ησυχία. Τον βρίσκω στην κρεβατοκάμαρα να κοιμάται, το βόδι. Ο κλιματισμός σε πολικά επίπεδα· σκοτάδι. Σβήνω το ερκοντίσιον, ανοίγω το παράθυρο και βάζω τις φωνές.
«Δεν πάω πουθενά», δηλώνει βαρύθυμος και γυρνάει πλευρό.
Πάω την κουζίνα να κάνω καφέ (τον δεύτερο της ημέρας: το πρωινό του πολεμιστή). Στην πόρτα του ψυγείου βρίσκω μια λίστα κάτω από το μαγνητάκι. Τραβάω το χαρτί, όλο ζοχάδα, και διαβάζω:
Εφορία
Τράπεζα
Δικηγόρος
Ασφαλιστικό ταμείο
Μεσίτης
Αλουμινάς
Ψυκτικός
Υδραυλικός
Λαϊκή
Αλλαγές δώρων
Συναυλία
Και πάνω-πάνω, η σημερινή ημερομηνία. Θέλει να τα κάνει όλα αυτά σε μία μέρα; Μωρέ, αισιοδοξία!
Παίρνω τον καφέ και ξαναπάω στην κρεβατοκάμαρα.
«Είδες τη λίστα;» με προλαβαίνει.
«Την είδα».
«Κατάλαβες;»
« Όλ’ αυτά πρέπει να κάνεις σήμερα;»
«Ναι. Αλλά δεν πρόκειται».
«Γι’ αυτό δεν σηκώνεσαι από το κρεβάτι;»
Η σιωπή του προς απάντησή μου.
«Πάμε τουλάχιστον στην εφορία και τα υπόλοιπα από βδομάδα. Άντε, σήκω!»
«Δεν πάω πουθενά! Μια δουλειά κάνω, τρεις καινούριες προκύπτουν. Άναψε το ερκοντίσιον και παράτα με».
«Στη συναυλία όμως θα πας».
«Έχουμε δέκα ώρες μέχρι τότε».
«Τις οποίες σκοπεύεις να περάσεις οριζοντιωμένος».
«Ακριβώς! Κλείσε το παράθυρο, άναψε το ερκοντίσιον και σβήσε το τσιγάρο».
Τελειώνω το τσιγάρο με την ησυχία μου. Σκέφτομαι ότι δεν έχει άδικο, αλλά κάποτε πρέπει να γίνουν αυτές οι κωλο-δουλειές. Σάμπως εγώ θέλω να φάω την πρώτη μέρα της άδειας μου τρέχοντας σαν χαμστεράκι στη ρόδα του; Όμως πρέπει!
«Δεν υπάρχει πρέπει!» μου λέει. Διάβασε τη σκέψη μου; Τόσο προβλέψιμη; Αποφασίζω να φύγω πριν τσακωθούμε ανεπανόρθωτα. Εκτελώ τις οδηγίες του κατά γράμμα, επαναφέροντας το μικροκλίμα στην αρχική του κατάσταση.
«Φεύγω».
«Πάτα το play πρώτα. Στο repeat».
Το πατάω και κάνω να φύγω, έκπληκτη με την αυτοσυγκράτησή μου. Στην εξώπορτα κοντοστέκομαι κι ακούω το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι! Τι θέλω τελικά; Μένω άγαλμα, στήλη άλατος, σαν τη γυναίκα του Λωτ. A lot of salt, ούτως ειπείν. Επίτηδες το έχει επιλέξει; Βάσει σχεδίου; Αν ναι, το σχέδιο λειτουργεί. Αναστενάζω και ξαναγυρίζω στην κρεβατοκάμαρα.
«Κάνε πιο πέρα!»
Γδύνομαι και ξαπλώνω δίπλα του.
«Α γεια σου! Ήρθες στα συγκαλά σου».
«Τώρα μάλιστα. Τουλάχιστον, μη μιλάς».
«Έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Κι αύριο μέρα είναι».
«Και σήμερα μέρα είναι, τι πάει να πει αυτό; Και αύριο είναι Σάββατο!»
«Ε, από Δευτέρα τότε».
Σίγουρα! Θα έρθει κάποτε εκείνη η σωτήριος Δευτέρα, διάρκειας 700 ωρών, κατά τη διάρκεια της οποίας όλες οι εκκρεμότητες θα λυθούν ως δια μαγείας. Κοροϊδευόμαστε τώρα;
Το τραγούδι παίζει πάλι από την αρχή.
«Να το κλείσω;» με ρωτάει.
«Όχι, άσ’ το να παίζει», του λέω, έχοντας ήδη χαλαρώσει.
Ναι, μωρέ, από Δευτέρα, σιγά τώρα! Μέχρι τότε, αγρανάπαυση. Ούτε στη συναυλία μάς βλέπω να πηγαίνουμε. Ζωάρα!
* * *
Cover art: “My Bed” (1998) by Tracey Emin
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Μαρίκα Τσεβά, Μουσική, Magic de Spell
from dimart http://ift.tt/2s5XkYH
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου