Θέλει να μπορεί να «επηρεάζει τον πολιτικό διάλογο» και θα ονειρευόταν τη θέση του προέδρου της Κομισιόν «αν αυτή προέκυπτε από καθολική ψηφοφορία». Το βιβλίο του με τίτλο Κι αν σταματούσαμε τις αηδίες; θα εκδοθεί τον Μάρτιο. Ο Daniel Cohn-Bendit αποκαλύπτεται σε μια πολύ προσωπική συνέντευξη για τη διαδρομή του από τον Μάιο του ’68 ως την επιθυμία του να οργανώσει ο ίδιος την κηδεία του, για το ISIS και το Ισλάμ, για τον Ιουδαϊσμό, για τις επιθέσεις στην Κολωνία, για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, για τη γαλλική πολιτική.
—Για τη Le Monde, Annick Cojean | Μετάφραση για το dim/art: Κάτια Χαρικιοπούλου—
Δεν θα ήμουν εδώ εάν…
… Εάν δεν είχε υπάρξει εκείνη η περίφημη φωτογραφία του Μαϊου του ‘68 όπου, μ΄ ένα ειρωνικό και χαρούμενο χαμόγελο, προκαλώ έναν ένοπλο αστυνομικό. Ήταν σαν να «βγάζεις τη γλώσσα» σ’έναν εκπρόσωπο του αγκυλωμένου κράτους. Η ξεγνοιασιά της νεότητας και η επιθυμία της για ζωή μπροστά σε μια θανατηφόρα τάξη πραγμάτων. Αυτή η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου και κόλλησε στο πετσί μου. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα ξεκινάει το δεύτερο μέρος της ζωής μου, αυτό που διαμόρφωσε αυτό που είμαι σήμερα.
Δηλαδή, αυτή η φωτογραφία σας δεσμεύει, τότε;
Δεν νομίζω. Είχε όμως τόσο μεγάλη κυκλοφορία που το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό : πάρα πολλοί άνθρωποι ήθελαν να με γνωρίσουν. Σαν να είχα περάσει με επιτυχία κάποιου είδους εξετάσεις. Εγώ δεν είχα αλλάξει σε τίποτα, αλλά η δημοσιότητα έκανε τους άλλους να με βλέπουν ξαφνικά διαφορετικά. Και όσο περισσότερο ήμουν ο εαυτός μου, τόσο μεγαλύτερο αντίκτυπο είχε!
Από όπου προκύπτει και η επιθυμία σας, μετά από μια παύση λίγων ετών, να εμπλακείτε πάλι στην πολιτική ζωή ;
Φυσικά! Γιατί αυτό που ήταν μεθυστικό το 68, ήταν αυτή η αίσθηση ότι κινείς τα γρανάζια της Ιστορίας. Όχι απλά ν’ ακολουθείς το κύμα, όχι! Να επηρεάζεις τα πράγματα. Το συνειδητοποίησα αυτό όταν μια μέρα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Observateur για να με ενημερώσουν ότι ο Σαρτρ ήθελε να μου πάρει συνέντευξη. Ήταν σα να έλεγαν σ’έναν καθολικό ότι ο πάπας ήθελε να του μιλήσει. Ήταν τρελό!
Η απέλασή σας από τη γαλλική επικράτεια, που στηρίχθηκε στην γερμανική σας ιθαγένεια, πρέπει να σας δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση.
Να σας πω κάτι; Μου έσωσε την ζωή ! Με γλύτωσε από την «μετά το 68» κατάθλιψη στην οποία περιήλθαν ορισμένοι γάλλοι σύντροφοι και με ανάγκασε να ξαναχτίσω αμέσως κάτι καινούργιο στην Γερμανία. Ύστερα ερωτεύθηκα και δημιουργήθηκε μια άλλη δυναμική. Καταπιάστηκα με το κίνημα των κοινοτήτων, διεύρυνα την προσωπικότητά μου με τις αντιφάσεις και τις βλακείες εκείνης της εποχής. Και αδιαφορούσα πλήρως τότε για την εθνική μου ταυτότητα. Εγώ ήμουν εγώ και δεν καταλάβαινα γιατί θα έπρεπε να με ζαλίζουν υποχρεώνοντάς με να διαλέξω ένα στρατόπεδο. Ζούσα στην Γερμανία, αλλά είχα μεγαλώσει με το γαλλικό ποδόσφαιρο. Και όταν έπαιζε η ομάδα της Γαλλίας, την υποστήριζα ακράδαντα. Η Γαλλία ήταν η αθλητική μου πατρίδα και η Γερμανία η πολιτική. Με δυο λόγια ήμουν ένας εκ φύσεως Ευρωπαίος. Ή αλλιώς, χρησιμοποιούσα την Γαλλία όπως ο Κύριος Ζουρντέν (σ.τ.Μ.: ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου) χρησιμοποιούσε την πρόζα. Και όταν έπρεπε ν’ αποφασίσω τι θα κάνω μετά την θητεία μου ως αντιδήμαρχος της Φρανκφούρτης, στράφηκα φυσικά προς την Ευρώπη.
Σας αρέσει να σας παρουσιάζουν ως την ενσάρκωση του Ευρωπαίου πολίτη;
Ναι, σωστό μου ακούγεται. Γιατί αυτή είναι η ιστορία μου. Ενός παιδιού που οι γονείς του έφυγαν από την Γερμανία το ’33, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Γαλλία, που έχει έναν αδελφό Γάλλο και που στα 14, για να μην πάει αργότερα στρατό, πήρε την γερμανική υπηκοότητα . Αλλά ο κύκλος έκλεισε φέτος το καλοκαίρι. Οδηγούσαμε σ’ έναν δρόμο στην Φλόριντα όταν μου τηλεφώνησε ο Καζνέβ (ο υπουργός εσωτερικών) : «Ορίστε, μόλις υπέγραψα, είσαι Γάλλος!» Ήταν αστείο, 45 χρόνια μετά την απέλασή μου!
Και συγκινητικό;
Ναι! Η γυναίκα μου που οδηγούσε μου είπε: «Ε, ορίστε, κατάφερες να φτάσεις στο τέλος!» Και αυτό το τέλος ήταν ακριβώς αυτή η διπλή υπηκοότητα. Είχα βαρεθεί να με περιγράφουν ως τον πιο Γάλλο από τους Γερμανούς ή τον πιο Γερμανό από τους Γάλλους. Ήθελα να λένε: είναι και τα δύο.
Αυτό επηρεάζει την άποψη σας για την άρση της ιθαγένειας στους πολίτες με διπλή ιθαγένεια;
Δεν καταλαβαίνω γιατί το δαιμονιακό δίδυμο Ολάντ-Βαλς έχει μπει σ’ αυτή την περιπέτεια ! Όταν λένε: «είναι συμβολικό» εγώ απαντάω: τίνος πράγματος; Δηλαδή εννοούν ότι ένας Γάλλος δεν πρέπει να είναι τρομοκράτης; Μα είναι προφανές! Ακριβώς όπως ένας Γάλλος δεν πρέπει να βιάζει. Ένας Γάλλος δεν πρέπει να δολοφονεί… Ένας άχρηστος συμβολισμός δεν είναι συμβολισμός. Και ύστερα, όταν θα έχετε καταδικάσει σε τριάντα χρόνια έναν τρομοκράτη και του έχετε άρει την ιθαγένεια και η Αλγερία ή το Μαρόκο δεν θέλει να τον πάρει πίσω, τι θα γίνει τότε; Θα έχετε έναν πολίτη χωρίς ιθαγένεια στην φυλακή. Πολύ προχωρημένο ! Αυτό δείχνει επίσης την έλλειψη κατανόησης της δυσφορίας που αισθάνονται οι πολίτες με διπλή ιθαγένεια στους οποίους δείχνουμε πασιφανώς ότι είναι διαφορετικοί. Ακόμα και ο Devedjian, ο οποίος ήταν πάντα γαλλο-εθνικιστής, αισθάνεται θιγμένος! Το σύνταγμα δεν έχει γίνει για να ρυθμίζει τα προβλήματα της στιγμής.
Διακηρύσσετε διαρκώς την απουσία πολιτικής σας φιλοδοξίας αλλά υπογράφετε μια έκκληση για προκριματικές εκλογές για το χρίσμα υποψηφίου προέδρου του αριστερού μετώπου.
Θέλω να μπορώ να επηρεάζω τον πολιτικό διάλογο ακόμα κι αν η προσωπική μου πορεία έχει τελειώσει. Το μόνο πράγμα που θα με ενδιέφερε —το λέω με σεμνότητα ακόμα κι αν ακούγεται υπεροπτικό— είναι η θέση του προέδρου της Κομισιόν, εάν αυτή προέκυπτε από καθολική ψηφοφορία. Αυτό μάλιστα! Αν μπορούσα να στέκομαι ακόμα στα πόδια μου στα 80, θα δήλωνα υποψηφιότητα και θα έκανα μια μεγάλη ευρωπαϊκή καμπάνια. Γιατί αυτό θα ήταν το ζενίθ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Δεν διανύουμε περισσότερο μια περίοδο ύφεσης της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;
Η Ευρώπη πάει άσχημα. Χτίζεται άσχημα. Παλεύει με τις αντιφάσεις. Αλλά κανένα πρόβλημα που προκύπτει στην χώρα μας δεν μπορεί να βρει λύση χωρίς την Ευρώπη! Ο Ολάντ επαναλαμβάνει διαρκώς: «Η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα!» Όχι ! Η Γαλλία αποτελεί το 1% του σύγχρονου κόσμου. Η Γαλλία είναι μια δυναμική που δεκαπλασιάζεται μέσα σε μια Ευρώπη που λειτουργεί, χωρίς αυτή δεν είναι τίποτα! Όταν οι Γάλλοι θέλουν να βομβαρδίσουν την Συρία, μετά από μια βδομάδα έχουν ανάγκη αμερικανικών ενισχύσεων. Πρέπει να σταματήσουν να μας λένε ιστορίες!
Όλες οι ενδείξεις της Ευρώπης είναι παρ’ όλα αυτά στο κόκκινο.
Και αυτές της Γαλλίας; Δεν είναι στο κόκκινο; Αυτή η χώρα που αγωνιά από την ανεργία, που χάνει τον προσανατολισμό της από την αναιμία της οικονομίας της, που διχάζεται από ανούσιες ή θλιβερά ιδεολογικές διαμάχες όπως αυτή γύρω από την ελευθεροφροσύνη. Απειλούμαστε από την ισλαμοφοβία και αντί να σκεφτούμε ψύχραιμα για το πώς θα παλέψουμε τον φανατισμό, πώς θα χτίσουμε γέφυρες με τη μουσουλμανική κοινότητα, αλληλοσφαζόμαστε και διακηρύσσουμε, όπως κάνει ο Βαλς, ότι θα διατηρήσουμε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης όσο υπάρχει το Ισλαμικό Κράτος. Τι τρέλα! Κι αυτός ο μανιχαϊσμός! Αυτή η διάσπαση αριστερά-δεξιά στην οποία επιμένουμε και που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τεμπελιά της πολιτικής σκέψης. Για θέματα όπως η οικολογία, η Ευρώπη ή τα δικαιώματα του ανθρώπου, είναι τόσο ξεπερασμένη! Χρειάζεται ένα υβριδικό σχήμα.
Σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, οι προεδρικές εκλογές του 2017 βρίσκονται σε λάθος δρόμο.
Τουλάχιστον! Θα εκδώσω τον Μάρτιο ένα βιβλίο που λέγεται Και αν σταματούσαμε τις αηδίες; στο οποίο υποστηρίζω την αναλογική προκειμένου να πιεστούν τα πολιτικά κόμματα να κάνουν συμβιβασμούς σε διάφορα θέματα και να βρουν κυβερνητικές συμφωνίες.
Ο Ζυπέ απουσιάζει συχνά από τις παρεμβάσεις σας.
Η κατάσταση είναι τόσο παράλογη που ο επόμενος πρόεδρος θα προκύψει από τις προκαταρκτικές εκλογές της δεξιάς! Επομένως, αν με ρωτάτε τι προτιμώ, διαλέγω το λιγότερο κακό: τον Ζυπέ, ο οποίος άλλωστε προσβλέπει μόνο σε μια θητεία. Θα ηρεμήσει προσωρινά την χώρα για να ανασυγκροτηθεί μια αριστερά, πολλές, μια οικολογική δύναμη, μια εναλλακτική όπως κι να έχει. Ο απόλυτος εφιάλτης θα ήταν το δίδυμο Σαρκό-Λεπέν για δεύτερη φορά!
Τι σκέφτεστε για τα γεγονότα στην Κολωνία και για τις εκατοντάδες μηνύσεις που κατατέθηκαν από νεαρές γυναίκες που υπέστησαν επίθεση το βράδυ της 31η Δεκεμβρίου2015;
Υπάρχουν κάθε χρόνο 250 μηνύσεις την ημέρα της μπύρας.
Ναι αλλά εδώ όμως γίνεται λόγος για χίλιες επιθέσεις σε μια νύχτα!
Ας μιλήσουμε καλύτερα για χίλιες μηνύσεις. Και περιμένω ακόμα την έρευνα της αστυνομίας. Γιατί παραμένει μυστήριο. Στις φωτογραφίες και στα βίντεο δεν φαίνεται να υπάρχουν χίλιες γυναίκες στον χώρο. Αυτό σημαίνει μήπως ότι υπήρξαν επιθέσεις και σε άλλα σημεία; Δεν έχω ιδέα. Εκτός εάν υποθέσω μια διάθεση χειραγώγησης από ορισμένους που θα ήθελαν να μεγαλοποιήσουν την υπόθεση για να ενισχύσουν το μίσος ενάντια στους μετανάστες.
Υπονοείτε ότι υπερβάλλουν το γεγονός; Ότι οι μηνύσεις δεν ευσταθούν;
Όχι! Ξέρω ότι αυτό που συνέβη είναι φρικτό και ότι αυτό που υπέστησαν αυτές οι γυναίκες είναι απαράδεκτο. Η ιστορία όμως της μικρής ρωσίδας που υποτίθεται ότι την βίασαν στο Βερολίνο πέντε μετανάστες και η οποία αποδείχθηκε ανακριβής μου βάζει ψύλλους στ’αυτιά και με κάνει να αμφιβάλλω. Υπάρχει μια τέτοια χρησιμοποίηση της υπόθεσης της Κολωνίας από τα κάθε είδους πολιτικά κόμματα που προτιμώ να παραμένω συνετός. Το κλίμα είναι νοσηρό. Και αυτό που συνέβη είναι τραγικό. Πρέπει όμως να περιορίσουμε το πρόβλημα της υποδοχής ενός εκατομμυρίου προσφύγων στο δράμα της Κολωνίας; Φυσικά και όχι! Και αν υπάρχει ένα 10% εγκληματιών και φρικτών ανθρώπων, υπάρχει κι ένα 90% ανθρώπων που συμπεριφέρεται καλά. Και πρέπει να σπάσουμε τα κεφάλια μας για να βρούμε λύσεις για την ένταξή τους.
Κατά την διάρκεια μιας πρόσφατης ραδιοφωνικής συζήτησης με τον Alain Finkelkraut , υπήρξε μια στιγμή που έκανε εντύπωση.
Αυτή που μιλήσαμε στα εβραϊκά ;
Ναι.
Ξαφνικά, καθώς συζητούσαμε, σκέφτηκα: είναι πάντως φοβερό αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή: δύο Εβραίοι, στην γαλλική τηλεόραση, να σκέφτονται για το πώς θα συμπεριφερθούνε απέναντι στο Ισλάμ. Μου φάνηκε πολύ αστείο όλο αυτό. Και μάλλον σκέφτηκα: ο κόσμος δεν πρέπει να το συνειδητοποιεί προφανώς αυτό, θα του δώσω λοιπόν ένα στίγμα.
Δηλαδή το κάνατε προμελετημένα;
Μάλλον κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, αναγνωρίζω όμως ότι ήταν λίγο προκλητικό.
Τι σκέφτεστε σήμερα για τον Ιουδαϊσμό;
Για μένα, οι Εβραίοι είναι η διασπορά. Και η χρησιμοποίηση των εβραίων της Ευρώπης από τον Νετανιάχου που τους καλεί να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ μού είναι αφόρητη. Το έχω επαναλάβει πολλές φορές: «Είμαι εβραίος όσο υπάρχουν αντισημίτες». Η γυναίκα μου, που δεν είναι εβραία, μου έλεγε: «Είναι πολύ απλοϊκό αυτό, Ντανύ». Είναι αλήθεια πάντως πως δεν μπορώ να δω ταινίες για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ως Γερμανός;
Όχι! Ως εβραίος! Γιατί σκέφτομαι πάντα: θα μπορούσα να ήμουν εκεί. Εκείνο το παιδί που βγαίνει από το γκέτο της Βαρσοβίας με τα χέρια ψηλά, έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Έτυχε να γεννηθώ αργότερα, όμως για μένα, το να είσαι Εβραίος σημαίνει να αισθάνεσαι διαρκώς το ότι σε κάποια στιγμή της ιστορίας θέλησαν να σε αφανίσουν. Ίσως από εκεί προκύπτει η εξήγηση της πολιτικής μου δέσμευση.
Κάποια από τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Γαλλία ενταφιάστηκαν στον Ισραήλ. Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο;
Ποτέ! Δεν είναι η χώρα μου! Εγώ θέλω να ρίξουν τις στάχτες μου κάπου μεταξύ της Φρανκφούρτης, του Παρισιού και του μικρού χωριού Ερό όπου έχω ένα σπίτι. Και θα ήθελα, στην κηδεία μου, να κάνω μια σκέψη για τον εαυτό μου.
Συγγνώμη;
Ναι, ξέρω, ακούγεται τρελό και δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Αυτή είναι όμως η επιθυμία μου. Μπορώ να φανταστώ την σκηνή. Κόσμος μαζεμένος, συντετριμμένος –είναι όλοι φίλοι μου– κι εγώ εμφανίζομαι μπροστά τους σε μια μεγάλη οθόνη. Και τους μιλάω.
Είναι φοβερό ! Θα συγκινηθούν όλοι…
Ακριβώς! Την ιδέα μου την έδωσε η κηδεία της φίλης μου Marie-France Pisier. Όταν πέθανε, μου τηλεφώνησε ο άντρας της και μου είπε: «Σε αγαπούσε πολύ, θα κάνουμε μια τελετή στην εκκλησία των καλλιτεχνών και θα ήθελα να μιλήσεις εσύ». Δεν είναι καθόλου του στυλ μου αλλά δεν μπορούσα να το αποφύγω. Την ημέρα της τελετής, ακούω τον ιερέα να λέει ότι εκείνη βρίσκεται τώρα στα χέρια του Θεού. Αν είναι δυνατόν, σκέφτομαι. Τι θα πεις τώρα; Και ξεκινάω: «Η Marie-France ήταν άθεη, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ο Θεός δεν την γνωρίζει. Αλλά εσείς όλοι που την αγαπήσατε, την γνωρίζετε καλά. Ε, λοιπόν θα σας μιλήσω για κείνη». Και διηγήθηκα πώς με φυγάδευσε από την Γαλλία τον Μάιο του ’68 με το καμπριολέ της, και άλλα ανέκδοτα της ζωής της και ο κόσμος άρχισε να γελάει. Δεν πρέπει ν’ αφήνουμε να κάνουν ότι να ’ναι στις κηδείες! Οπότε η μόνη μου εγγύηση είναι να οργανώσω καλά την δική μου. Θα έχει το Satisfaction των Stones και τον μικρό μου λόγο.
Ένα τελευταίο μήνυμα;
Εβραϊκές ιστορίες, ίσως.
* * *
Ποια Ευρώπη; Ο Κον-Μπεντίτ συζητά με το dim/art και άλλα blog
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ποικίλα (επίκαιρα)
from dimart http://ift.tt/1KZJ41P
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου