Αυτό δεν είναι τραγούδι #555
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης
Είμαι καλεσμένος σε πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Ετερόκλητοι οι συνδαιτυμόνες. Πέρσι τέτοια εποχή, με το ίδιο πάνω-κάτω «πάνελ», το θέμα ήταν οι επικείμενες εκλογές, και η κουβέντα είχε τη γνωστή κατάληξη: οι αιθεροβάμονες τα έχωναν στους γερμανοτσολιάδες και οι πραγματιστές στους δημαγωγούς. Όσο ακόμα μπορούσα ν’ ακουστώ, είπα τα επίσης γνωστά: ψυχραιμία, να κάτσουμε να το σκεφτούμε, να βρούμε τι μας ενώνει, όχι τι μας χωρίζει – όλα τα sos από το εγχειρίδιο της κοινής λογικής, αυτής της τσουλάρας. Η κατάληξη εξίσου γνωστή: μπήκα στο μάτι και των «αγανακτισμένων» και των «προσκυνημένων». (Εισαγωγικά ολούθε.) Γλέντι τρελό!
Φέτος, τέτοιο θέμα δεν υπάρχει. Είμαστε όλοι σαν να μας είχε πατήσει τρένο. Οι μισοί έχουν πέσει από τα σύννεφα πάνω στους άλλους μισούς που τα κοιτούσαν από κάτω καχύποπτοι. Τρώμε, πίνουμε και γκρινιάζουμε ομοθυμαδόν για τη φοροεπιδρομή. Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Η δε βάρκα κάνει νερά από μόνη της – μας έχει σκυλοβαρεθεί. Στο στάδιο της πεπτικής αποκτήνωσης, για να περάσει η ώρα πατροπαράδοτα, βρίσκεται το πρώτο πρόχειρο θύμα, μία δεσποινίς που τελειώνει του χρόνου το λύκειο, η οποία παρίσταται εκ παραδρομής, υποθέτω. Αφού πρώτα της κάνουν τις συνήθεις γελοίες ερωτήσεις (π.χ., αν έχει αποφασίσει τι θα κάνει στο μέλλον, λες και οι ερωτώντες ξέρουν τι θα κάνουν εκείνοι στο μέλλον!), αρχίζουν τον εξάψαλμο: που οι νέοι δεν ξέρουν ελληνικά, δεν ξέρουν ιστορία, δεν ξέρουν την τύφλα τους. Η νεαρή έχει χάσει την παρτίδα πριν της μοιράσουν χαρτιά. Παρότι βράζει, δεν απαντάει στις προκλήσεις, γεγονός που την καθιστά συμπαθή στα μάτια μου. Ελπίζω να μην το κάνει από παραίτηση, αλλά επειδή κρατάει δυνάμεις για τότε που θα έχει νόημα να υπερασπιστεί τη γενιά της. Γιατί εδώ και τώρα δεν έχει.
Βγαίνω για τσιγάρο στο μπαλκόνι, προφασιζόμενος σεβασμό τους άκαπνους. Εντωμεταξύ, έξω ψόφος, μείον πολύ. Με μπουφάν και κασκόλ, ο αρειμάνιος. Δυο τζούρες μετά, με ακολουθεί το πιτσιρίκι, το άκαπνο, ντυμένο κι αυτό για τα χιόνια.
«Εσείς τι λέτε;»
Καταλαβαίνω τι με ρωτάει. Σου λέει το κορίτσι, ο εκπαιδευτικός γιατί δε μιλάει; Όλοι οι άσχετοι το έβαλαν το τουβλάκι τους στον τοίχο της ισοπέδωσης· ο κατ’ επίφαση σχετικός;
«Εμείς δε λέμε τίποτα, δεσποινίς. Σας τα ’παν άλλοι».
Γελάει. Σχεδόν.
Εκείνη τη στιγμή, βγαίνει στο μπαλκόνι κι άλλος εξόριστος καπνιστής. Ένας συμπαθής πενηντάρης –σειρούλα!– που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του. Δεν έχει μιλήσει πολύ στο τραπέζι· αν έχω καταλάβει καλά, ή έχει μόλις χωρίσει ή ετοιμάζεται να βγει στην ανεργία· ή και τα δύο.
«Μη μου πείτε ότι συνεχίζετε την ίδια κουβέντα. Δεν θα το αντέξω!»
«Όχι, όχι. Εγώ καπνίζω και η φίλη μου από δω ξεπαγιάζει για συμπαράσταση».
Χαμογελάει ανακουφισμένος και ανάβει τσιγάρο. Όμως η μικρή συνεχίζει, θέλει να πει τον πόνο της.
«Δεν μπορώ να σας καταλάβω, εσάς. Δηλαδή, όχι εσάς ειδικά· τους ανθρώπους της ηλικίας σας. Αν όλα τα κάνουμε λάθος εμείς, τότε φταίτε κι εσείς που μας μεγαλώνετε».
Κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά, αλλά δε λέω τίποτα. Τι να πω; Ο άλλος δείχνει να το σκέφτεται.
«Δίκιο έχεις, έτσι είναι», παραδέχεται τελικά. «Καλά το πας, άσ’ τους να λένε», λέει και δείχνει προς τα μέσα. Την κοιτάζει διερευνητικά τώρα. «Στην ηλικία σου εγώ δεν ήμουν σε θέση να κάνω τέτοιες σκέψεις. Άκουγα “Έρωτά μου αγιάτρευτε”, τέτοια, ξέρεις τώρα».
Πού να ξέρει το αγέννητο; Αλλά εγώ ξέρω. Η δήλωση, παρότι ακούστηκε κάπως ξεκάρφωτη κι εκτός συμφραζομένων, είναι εναργής. Με τον αυτοματισμό της παλιοσειράς, κάνω ρελάνς στο ίδιο μοτίβο.
«Έννοια σου, κι εγώ που άκουγα “Love will tear us apart” ίδιο ζωντόβολο ήμουν».
Γελάμε συνένοχα. Η μικρή μάς κοιτάζει με απορία.
«Δεν καταλαβαίνω. Για τραγούδια μιλάτε;»
«Ναι, για τραγούδια. Πήγαινε μέσα και ψάξ’ τα στο YouTube. Να τα ακούσεις κολλητά, όμως. Ίσως έτσι καταλάβεις τι περίπου συνέβη στη γενιά μας».
«Από πού ερχόμαστε και πού δεν πήγαμε».
Η πιτσιρίκα, που έχει πάρει να μπλαβιάζει από το κρύο, βρίσκει ευκαιρία και χώνεται μέσα. Την παρακολουθούμε να πηγαίνει σφαίρα στον υπολογιστή.
«Λες να καταλάβει;» με ρωτάει ο εν καπνώ αδελφός.
«Έχει ήδη καταλάβει. Τώρα μαζεύει τα καυσόξυλα για να μας περάσει δια πυρός».
Σωπαίνουμε. Τελειώνουμε τις γόπες μας.
«Μακάρι. Θα ήταν κι αυτή μια κάποια λύση».
Αναφέρεται στο κρύο, φαντάζομαι. Μεταφορικά. Ή και κυριολεκτικά – το ίδιο είναι· αν αλλάζει κάτι είναι το μέσον προς το αναπόφευκτο, όχι το αποτέλεσμα, οι στάχτες.
Σβήνουμε τα τσιγάρα κι επιστρέφουμε στο τραπέζι, στην αναπόδραστη πραγματικότητα.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
* * *
from dimart http://ift.tt/1Uuzwkw
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου