Time of the season

Αυτό δεν είναι τραγούδι #485
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

[ή όταν η ζωή απαιτεί – και όχι επαιτεί]

Τον Αύγουστο που μας πέρασε πέθανε ο διάσημος, μπεστελερίστας νευρολόγος Oliver Sacks. Στα 82 του, από καρκίνο. Τους τελευταίους μήνες της ταλαιπωρίας του δήλωνε στα ΜΜΕ την επιθυμία του να βιώσει τα πάντα πιο βαθιά και ουσιαστικά από ποτέ, αυτός που είχε υποφέρει από έντονη συστολή σε όλο το βίο του. Τεθλασμένα, ο θάνατός του συνδέεται με το τραγούδι της ημέρας για σήμερα.

Ο Sacks είχε γράψει βιβλία και πολλά επιστημονικά άρθρα, βασισμένα στην εμπειρία του ως γιατρός, επί δεκαετίες, με ασθενείς που παρουσίαζαν διάφορα βαριά νευρολογικά προβλήματα. Το γνωστότερο τέτοιο έργο του ήταν το «Awakenings», που εκδόθηκε το 1973 και όπου αφηγήθηκε τις προσπάθειές του να βοηθήσει, στη δεκαετία του ’60 σε κλινική του Μπρονξ, ανθρώπους που έπασχαν από ληθαργική εγκεφαλοπάθεια, και οι οποίοι είχαν προσβληθεί από τη νόσο την εποχή της επιδημίας της, στη δεκαετία του ’20. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν για πάρα πολλά χρόνια σε κώμα και ο Σακς πειραματίστηκε χορηγώντας τους το φάρμακο L-dopa. Πάνω στο σύγγραμμα αυτό βάσισε ο Harold Pinter, το 1982, ένα θεατρικό του έργο. Λιγότερο γνωστό αυτό όμως, διότι το ευρύ κοινό πλησίασε την ιστορία αυτή μέσω της, κριτικά και εμπορικά επιτυχημένης, ταινίας «Awakenings» («Ξυπνήματα») του 1990, με τον Robin Williams να πρωταγωνιστεί ως γιατρό Sayer —άλτερ έγκο του ίδιου του Σακς— και τον Robert DeNiro στο ρόλο του ασθενούς Leonard, που με τη χορήγηση του L-Dopa ξυπνά από τον επί δεκαετίες λήθαργό του σαράντα χρόνια μεγαλύτερος, και ενεός παρατηρεί τον κόσμο γύρω του: την Αμερική του 1969, που είναι ένας άλλος πλανήτης για αυτόν — πριν η αρρώστια επιστρέψει και πέσει σε λήθαργο πάλι.

Στη σκηνή που ο Λίοναρντ/Ντε Νίρο κυκλοφορεί έξω στους δρόμους μαζί με τον γιατρό του και άναυδος θωρεί τις μινιφορούσες, τους μακρυμάλληδες και τα αεροπλάνα που πετούν από πάνω τους, ακούγεται το τραγούδι «Time of the season», των Βρετανών The Zombies, ένα κομμάτι από το άλμπουμ τους «Odessey and Oracle» του 1968.

Όπως συμβαίνει με πολλά αριστουργήματα της μουσικής (και γενικότερα της τέχνης), το τραγούδι πέρασε απαρατήρητο αρχικά και απογειώθηκε κάποιο καιρό αργότερα. Σήμερα είναι all time classic, συνδεδεμένο τρελά με την δεκαετία του ’60, και κυρίως με το 1969, που ήταν και το απόλυτο peak της σε όλα. Έχει έκτοτε χρησιμοποιηθεί σαν μπακγκράουντ σάουντρακ σε άλλα φιλμς για τα sixties, και σε πολλές διαφημίσεις.
Εκατοντάδες φορές το έχω ακούσει, και δεν το χορταίνω. Ένας ρυθμός ψυχεδελικός, φωνές φακίρηδων, [ who’s your daddy? …Is he rich like me?], πλεξίματα της κιθάρας που σε λιγώνουν σαν ηχητικό βαρύ εκμέκ.
Η Ώρα των Καιρών, αλλά ποιων καιρών; Αυτών που είναι πια μυθικοί, —πρότερες, λαμπρές σε δημιουργία και συγκλονιστικά γεγονότα δεκαετίες— και μόνο να τους θαυμάζεις μπορείς, ως ύστερος, διψασμένος αναγνώστης τους; ‘Η, η Ώρα να «ξυπνήσεις» από το κώμα, από τον προσωπικό λήθαργό σου, γιατί ίσως βάδιζες σαν υπνοβάτης και δεν το γνώριζες;

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1i7dmr1
via IFTTT