—της Σεβαστής Λιοναράκη-Χρηστίδου—
Κι εγώ αγαπούσα τους εισπράκτορες των τρόλεϊ. Κάθε φορά που ερχόμασταν με τον αδελφό μου μικροί στην Αθήνα, μας μάγευε, όχι τόσο το τρόλεϊ, όσο ο εισπράκτορας. Τον παρακολουθούσαμε με μεγάλη προσήλωση να κόβει τα εισιτήρια και να βάζει τα κέρματα με φοβερή ταχύτητα στην ξεχωριστή θέση τους στο ειδικό τσαντάκι – θήκη. Μόλις ακουγόταν η φωνή του εισπράκτορα «στάση Πλατεία Αμερικής», ο αδερφός μου του ζητούσε τα στελέχη των εισιτηρίων που είχε κόψει και κρατώντας τον πολύτιμο θησαυρό στα χέρια τρέχαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου, στην οδό Ευπαλίνου, να παίξουμε τον «εισπράκτορα». Με τη σειρά του ο καθένας καθόταν στην καρέκλα, που της βάζαμε μια σανίδα μπροστά και γινόταν η θέση του εισπράκτορα, έκοβε τα εισιτήρια και έβαζε και έβγαζε τα κέρματα από την αυτοσχέδια θήκη που είχαμε φτιάξει σε στιγμή μεγάλης έμπνευσης και των δύο. Μεγάλη η χαρά μας και απόλυτα ισότιμη η συμμετοχή μας στο παιχνίδι. Μόνο που εγώ θυμόμουν λιγότερες στάσεις κι εκείνος έπρεπε να μου ψιθυρίζει όσες ξεχνούσα την ώρα που ως επιβάτης αγόραζε το εισιτήριο. Ναι, τον αγαπούσα τον εισπράκτορα. Και —αν θέλετε το πιστεύετε—, όταν έπαψε να υπάρχει αναρωτήθηκα πολλές φορές τι να απόγινε, τη δουλειά έκανε τώρα που δεν είχαν τα τρόλεϊ εισπράκτορα. Αλλά δεν μίσησα το μηχάνημα που τον αντικατέστησε. Το αγάπησα σιγά σιγά κι αυτό.
Και τώρα αν πήγαινα στα Τρίκαλα ίσως να αναρωτιόμουν τι δουλειά κάνει ο οδηγός που θα μπορούσε να οδηγεί το τρενάκι αλλά που δεν τον χρειάζεται γιατί είναι ρομποτικό. Και θα σκεφτόμουν κι άλλα πιθανότατα, όπως «μα τι σου είναι αυτή η τεχνολογία βρε παιδί μου» αλλά θα ήμουν τόσο χαρούμενη, σχεδόν ευτυχής, που κάθομαι και χαζεύω την πόλη των Τρικάλων μέσα σε ένα όχημα που πιστοποιεί τις γνώσεις, τους κόπους, τις έρευνες και τις προσπάθειες τόσων ανθρώπων να ζήσουμε αρμονικά με την τεχνολογία.
* * *
Φωτογραφία από το www.anexartitos.gr
Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα
from dimart http://ift.tt/1Mb0T3M
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου