Της Τρίχας το γεφύρι

Αυτό δεν είναι τραγούδι #483
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Γιοφύρια έχουμε. Αρκετά. Ε, κάποια που και που πέφτουν, οπότε τα θυμόμαστε, αναρτώνται φωτογραφίες στο facebook, κατηγορίες εκτοξεύονται για την πτώση, ξεθάβουμε αναμνήσεις από την τότε εκδρομή, και μετά; Μετά το γεφύρι ή οι εναπομείνασες πέτρες του, μένουν μόνα. Κι οι θρύλοι μαζί τους.

Σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα απ’ το γεφύρι της Άρτας που έκανε χαρές όταν τον πήρε, νόμιζε ότι άνοιξε η τύχη της και το μόνο που άνοιξε ήταν η πέτρα να διαβεί. Ή αλλιώς ειπωμένο, ο μικρότερος από τα τρία αδέλφια που το έχτιζαν, έλεγε της συμβίας του, μου έπεσε το δαχτυλίδι, τράβα πιάστο — και πάρτην κι αυτήν χτισμένη, να τον παρακαλάει να την αφήσει να ζήσει γιατί έχει μικρό παιδί κι εκείνος να της απαντά να μην ανησυχεί, θα βρει άλλην να την αντικαταστήσει. Αγάπη ατόφια μιλάμε.

Στις καλύτερες περιπτώσεις, όπως στο χωριό Κοιλάδι Κοζάνης, έπεισαν τον Χότζα (για να του πάρουν το ζωντανό) ότι το ποτάμι έβγαζε φωνή μοσχαριού για να μερέψει. Του το πήραν, το θυσίασαν και έτρωγαν δύο μέρες οι μάστορες. Αυτή ήταν η καλή εκδοχή (για τη γυναίκα – το μοσχάρι ούτε που το ρώτησαν).

Όχι ότι στην αλλοδαπή δεν γινόντουσαν τέτοια, τα ίδια κι αυτοί. Στα μέσα του 18ου αιώνα πλανόδιοι έμποροι στη Ρουμανία πουλούσαν σκιές για θεμέλιωμα. Εκεί δεν σημειώθηκαν διαμαρτυρίες ούτε και τραγούδια.
Έτσι και στης Τρίχας το γεφύρι, στον Πόντο, θυσιάστηκε η γυναίκα του πρωτομάστορα — αυτής ούτε ψύλλος στο κόρφο της, άλλες δύο αδελφές είχε, τα ίδια χάλια κι αυτές, εντοιχισμένες. Σόι πήγε το βασίλειο. Για να έρθουν μετά οι Stringless να τραγουδάνε τα πάθη της. Ησυχασμό από πουθενά δηλαδή η γυναίκα…

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1GZRiF8
via IFTTT