zougla: Ο ξενομερίτης γαμπρός

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Ο ξενομερίτης γαμπρός

Έγκλημα στην Πόλη #4 — από το Αστυνομικό Δελτίο της δεκαετίας του ’40

—της Σεβαστής Λιοναράκη-Χρηστίδου—

Ο Χουσεΐν έφυγε στα 22 από το χωριό του στα βάθη της Ανατολίας να βρει μια καλύτερη τύχη. Κι αυτή η τύχη —η προσποιούμενη την καλύτερη τύχη, γιατί όπως θα δείξει η συνέχεια της ιστορίας του, μόνο καλή δεν ήταν— τον έφερε μιαν αυγή στο Αϊναλίκιοϊ. Ένα χωριό της υποδιοικήσεως του Εγιούπ. Να κάνει πολλά δεν ήξερε, πήρε σβάρνα τα σπίτια του χωριού ζητώντας δουλειά. Βοσκοί οι περισσότεροι άντρες του χωριού, τι δουλειά να του δώσουν; Να τον φιλοξενήσουν όμως δεν αρνήθηκαν. Κι αυτός βολεύτηκε στο Αϊναλίκιοϊ και αποφάσισε να μείνει. Γιατί το διάλεξε το χωριό αυτό, κανείς δεν ήξερε, ίσως την απάντηση να μην την ήξερε ούτε ο ίδιος. Ίσως γιατί την είδε την όμορφη Φικριέ από την πρώτη μέρα και την ερωτεύτηκε, ίσως πάλι αποφάσισε να μείνει γιατί είχε κουραστεί να γυρίζει από εδώ και από εκεί να βρει την τύχη του.

Όπως και να έχουν πάντως τα πράγματα, ο Χουσεΐν εγκαταστάθηκε στο χωριό για τα καλά και ο Σουλεϊμάν Χουλκή, βοσκός στο επάγγελμα κι αυτός, τον πήρε στη δούλεψή του. Του παραχώρησε και μια παράγκα δίπλα στο σπίτι του και τον είχε σαν γιο του. Ο Σουλεϊμάν Χουλκή δεν ήταν άκληρος. Τρεις κόρες είχε, οι δυο οι μεγαλύτερες παντρεμένες ζούσαν στο Φατίχ, μόνο η μικρότερη είχε απομείνει κοντά του να τον φροντίζει. Και αυτή ήταν η δεκαεφτάχρονη Φικριέ, η όμορφη Φικριέ, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα τόσων και τόσων παραμυθιών που θέλουν πάντα τη μικρότερη κόρη να είναι και η ομορφότερη. Δεν άργησε να στηθεί το σκηνικό του έρωτα. Και δόθηκε και υπόσχεση από τον ερωτευμένο ξενομερίτη ότι σύντομα θα τελούνταν και οι γάμοι τους. Όχι τυχαίος ο πληθυντικός: δύο γάμους θα έκαναν, έναν πολιτικό, που επέβαλλε το κράτος, και έναν θρησκευτικό, που επέβαλλε η πίστη τους.

Ο καιρός κυλούσε, τα πρόβατα του Σουλεϊμάν Χουλκή έφαγαν πολλά τετραγωνικά μέτρα χορταριασμένου εδάφους και μπαινοβγήκαν εκατοντάδες φορές στο μαντρί. Ο Σουλεϊμάν Χουλκή δεν του υπενθύμισε εκατοντάδες φορές την υπόσχεσή του, δεκάδες όμως φορές τον ρώτησε πότε σκόπευε να παντρευτεί τη θυγατέρα του. Εκείνος απαντούσε πάντα με υπεκφυγές και αοριστίες. Στα δύο ακριβώς χρόνια πάνω, που ο Χουσεΐν μοιραζόταν το κρύο παράνομο κρεβάτι του με το ζεστό κορμί της Φικριέ, ο Σουλεϊμάν Χουλκή αποφάσισε να βάλει επιτέλους ένα τέλος στην ιστορία. Ένα ξεκάθαρο μήνυμα του έστειλε πρωί πρωί στις 21 Φεβρουαρίου του 1946. «Ή παντρεύεσαι μέσα σε μια εβδομάδα την κόρη μου ή μαζεύεις τα πράγματά σου και εγκαταλείπεις το χωριό. Και στο σπίτι μου δεν είσαι ευπρόσδεκτος πια. Την δε Φικριέ ξέχνα την, ούτε που θα την ξαναδείς στη ζωή σου».

Δεκαεννιά χρονών πια η Φικριέ κι ακόμα ανύπαντρη, κι όλοι στο χωριό να ξέρουν ότι ζει δυο χρόνια με αυτόν το ξένο, δεν δυσαρεστήθηκε από τη σκληρή απόφαση του πατέρα της. Μάλλον ανακουφίστηκε, καιρός ήταν να τεθεί ο αγαπητικός προ των ευθυνών του. Ήταν σίγουρη ότι το τελεσίγραφο του πατέρα της θα φέρει το ποθητό αποτέλεσμα και θα γίνει ο ποθητός πολιτικός γάμος να είναι κι εκείνη επιτέλους νόμιμη σύζυγος και με τη σφραγίδα του κράτους στο επίσημο πιστοποιητικό να δεσπόζει φαρδιά πλατιά. Δεν έκρινε σωστά όμως η καημένη, μελλόνυμφη μόνο στα όνειρά της και για λίγο έμελλε να είναι.

Ο Χουσεΐν θύμωσε πολύ με την πίεση και τον εκβιασμό που δέχτηκε από τον πατέρα της. Με μεγάλη ψυχραιμία κατέστρωσε το σχέδιό του. Την επόμενη το βραδάκι, πάνω που σκοτείνιαζε, περίμενε τον Σουλεϊμάν Χουλκή λίγο έξω από το χωριό με τον μπαλτά κρυμμένο κάτω από την πουκαμίσα του. Δεν χρειάστηκαν πολλά χτυπήματα, δύο ήταν αρκετά. Το κεφάλι του εβδομηντάρη βοσκού άνοιξε σαν καρπούζι κι έτσι, πάνω στην προσπάθειά του να δώσει ένα τέλος στην ιστορία ατίμωσης της υπόληψης της κόρης του, έδωσε τελικά ένα τέλος στην δική του προσωπική ιστορία.

Το ξημέρωμα βρέθηκε το πτώμα του και λίγες ώρες αργότερα βρέθηκε κρυμμένος στο βουνό και ο Χουσεΐν. Το μυστήριο της σθεναρής του άρνησης να παντρευτεί την Φικριέ, την οποία όπως δήλωσε κλαίγοντας αγαπούσε πολύ, λύθηκε, υπό το βλέμμα των αστυνομικών και τον ήχο της παλιάς γραφομηχανής που το κατέγραψε. Ο Χουσεΐν ήταν ήδη παντρεμένος στο μακρινό του χωριό και δεν μπορούσε νόμιμα να ξαναπαντρευτεί. Η επίσημη διγαμία απαγορευόταν πλέον, διά του σκληρού ροπάλου της σύγχρονης, δυτικού προσανατολισμού Τουρκικής Δημοκρατίας.

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: Εγιούπ, c. 1940. Το Eyüp βρίσκεται εκτός των τειχών της Κωνσταντινούπολης, σχεδόν στον μυχό του Κεράτιου κόλπου.

Η Σεβαστή Λιοναράκη-Χρηστίδου ανασύρει από τις τουρκικές εφημερίδες της δεκαετίας του ’40 πραγματικά εγκλήματα και με την αναδιήγησή τους φωτίζει την απρόβλεπτη ανθρώπινη φύση, αλλά και τη ζωή και την ιδιοσυγκρασία καθημερινών ανθρώπων της Πόλης της εποχής.

* * *