zougla: Από την ταράτσα

Το βιβλίο της άμμου #71

Η άδεια να παίζουμε στη στέγη του Ξενοδοχείου εξακολουθούσε να ισχύει παρά τα γεγονότα. Δεν είχαμε πάντως μεγάλη όρεξη. Ας σημειωθεί ότι ήταν η δεύτερη Τετάρτη του Μαΐου του 1940. Ίσως η τελευταία Τετάρτη για κάποιους από εμάς. Κάπνισα ένα τσιγάρο βηματίζοντας στη στέγη, συνήθεια την οποία είχα πιθανότατα μόνο εγώ από όλο το προσωπικό. Εγώ, που δεν ξεμύτιζα από το Ξενοδοχείο, εγώ, που κουλουριαζόμουν με αγαλλίαση στις γωνιές του, εγώ, που στους χώρους του ένιωθα προστατευμένος από τη σύγχρονη βία και τη μοντέρνα βαρβαρότητα, μόλις έβγαινα στη στέγη, είχα την αίσθηση πως πήγαινα ταξίδι. Ήταν η στέγη του κόσμου μου. Θολές εικόνες μες στη βροχή ανασύρθηκαν συγκεχυμένες από τη μνήμη μου, οι φιγούρες δύο αντρών που διασταύρωναν τα σπαθιά τους για να υπερασπιστούν την τιμή τους.

Η τιμή… Μια λέξη που μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε μια άλλη, τη φρίκη.

Από κάθε πλευρά της τεράστιας αυτής πολυεπίπεδης ταράτσας είχες τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις τους γείτονες. Οι πιο μακρινοί, στο μεγάλο κτίριο του μπουλβάρ Ρασπάιγ, κυκλοφορούσαν στο σαλόνι ή στην τραπεζαρία τους. Ο πλησιέστερος, που δεν ήταν άλλος από τον Δον Χοσέ, καθόταν στο παγκάκι του μικρού υπαίθριου χώρου του οποίου είχε την επικαρπία, με όλη του την προσοχή επικεντρωμένη στο σκύλο του που σήκωνε το ποδάρι. Υπήρχε όμως άλλος ένας άνθρωπος που μου κινούσε το ενδιαφέρον. Κοντός και γεροδεμένος, φαλακρός, με συρμάτινα στρογγυλά γυαλιά. Δεν έμενε στο Ξενοδοχείο, αλλά στους δύο τελευταίους ορόφους του κτιρίου στον αριθμό 17 της οδού ντε Σεβρ, στο ισόγειο του οποίου βρισκόταν η πισίνα της Lutetia. Από την ταράτσα, τον παρακολουθούσα συχνά να κάθεται στο γραφείο του που έβλεπε σε μια από τις αυλές μας. Διάβαζε ή έγραφε. Πλήθος τα βιβλία, επισκέπτες που έμοιαζαν φοιτητές, χαρτιά παντού. Ίσως να ήταν καθηγητής. Το φως του έμενε αναμμένο μέχρι αργά τη νύχτα. Από περιέργεια, πήρα πληροφορίες για την ταυτότητά του. Πεδίο των ερευνών του ήταν η φεουδαρχική κοινωνία και οι θαυματουργοί βασιλιάδες, ενώ τα βιβλία του αποτελούσαν, όπως με διαβεβαίωσαν, έργα μεγάλου κύρους — το πιθανότερο όμως ήταν πως δεν θα τα διάβαζα ποτέ. Ήταν ιστορικός και ονομαζόταν Μαρκ Μπλοκ.

* * *

Pier Assouline, Ξενοδοχείο Lutetia, μετάφραση: Σπύρος Παντελάκης, Πόλις 2006

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—