zougla: Όταν η Λαίδη μένει ξάγρυπνη

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1446
Dj της ημέρας, η Κατερίνα Επιτροπάκη

Περισσότερο της άρεσαν τα ελληνικά μα όχι τα τόσο σουξεδιάρικα. Δεν συμπαθούσε πολύ τα λαϊκά, μάλλον προς τα έντεχνα έδειχνε αδυναμία. Ήταν γιατί κόλλαγε στο στίχο, για εκείνη αποτελούσε το άλφα και το ωμέγα. Τη μουσική την εννοούσε μόνο όταν συνόδευε λέξεις, φράσεις, προτάσεις, λεκτικά σχήματα που άκουγε, καταλάβαινε, επαναλάμβανε. Κι όταν της άρεσαν πολύ, όταν της ταίριαζαν, τα χάραζε μέσα της για πάντα. Θυμόταν στίχους τραγουδιών από πολλές δεκαετίες πίσω. Όλες οι ρίμες που είχαν αγγίξει την ψυχή της κάποια στιγμή, από την παιδική ακόμα ηλικία της, μένανε χαραγμένες ανεξίτηλα στον σκληρό της δίσκο. Στις παρέες την κορόιδευαν, «κινητό καραόκε» τη φωνάζανε.

Εκείνος πάλι, ήταν αλλιώς. Δεν συμπαθούσε καθόλου τα ελληνικά τραγούδια, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που εκείνη τα αγαπούσε, αλλά από την ανάποδη πλευρά. Όπως της εξομολογήθηκε κάποτε, τον ενοχλούσε η μελαγχολία που πολλές φορές προκύπτει από την αναλογία και αναμέτρηση ενός στίχου με την ίδια τη ζωή, τη ζωή του. Άλλωστε έτσι λειτουργούσε γενικά. Όποια σκέψη ή κατάσταση του προκαλούσε δυσκολία, απλά την αγνοούσε, την άφηνε στην άκρη. Και συνέχιζε ανάλαφρα, ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούσε.

Αγαπούσε την τζαζ, αλλά ακόμα πιο πολύ την κλασική μουσική. Εκείνη του έλεγε συχνά σαν αστείο πως πρέπει να ήταν ο μοναδικός, εκτός της μάνας του εκφωνητή, ακροατής κάποιων ραδιοφωνικών εκπομπών που συνήθιζε ν’ ακούει στο Τρίτο Πρόγραμμα.

Τα πρώτα τους βράδια της αφιέρωνε κάθε νύχτα, πριν πάνε για ύπνο, ένα κομμάτι τζαζ. Δεν ήταν πολύ εξοικειωμένος με την τεχνολογία, οπότε της έδινε τον τίτλο κι εκείνη το έψαχνε στο youtube. Ήταν πολύ όμορφη διαδικασία, κι ας μην ήταν και πολύ παραμυθένια. Άλλωστε το παραμύθι δεν κράτησε για πολύ. Πολύ σύντομα ο πρίγκιπας έγινε βάτραχος κι η πριγκίπισσα κακιά μάγισσα.

Έπιασε εκείνη τότε να τακτοποιεί μια γωνίτσα στο μπαουλάκι της καρδιάς της. Εκεί που προσεκτικά, σε μικρά χρωματιστά κουτάκια, φύλαγε τα πολύτιμα. Θα ‘πρεπε να χωρέσει ένα ακόμα κουτάκι, το δικό του. Διάλεξε με προσοχή τις στιγμούλες που θα έκλεινε μέσα. Μόνο τις όμορφες ήθελε να κρατήσει.

Λίγο πριν κλείσει το χρωματιστό καπάκι κι όπως τοποθετούσε μέσα με ευλάβεια την πρώτη μουσική αφιέρωση που της είχε κάνει, χαμογέλασε γλυκόπικρα συνειδητοποιώντας πως τελικά και μια σκέτη μουσική μπορεί κάποιες στιγμές να ακουστεί σαν οδυνηρή κραυγή. Κι ας μην υπάρχουν λέξεις να συνοδεύουν τις νότες.

* * *

Will Barnet, Sleeping Woman, ca. 1938, pen and ink, brush and ink, and ink wash on paperboard, Smithsonian American Art Museum

* * *

Ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com
για να γίνετε ο Dj της ημέρας.

* * *