—του Γιώργου Γλυκοφρύδη για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
Σύμφωνα με την εναπομένουσα μνήμη μου, τον Μωυσή πρέπει να τον γνώρισα εκεί γύρω στην πρώτη τάξη του Λυκείου: 1981 ή 1980.
Εκείνη την εποχή, ο πατέρας μου Πάνος Γλυκοφρύδης ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Και η εργασία του εκεί πρέπει να διήρκεσε αρκετό καιρό.
Θυμάμαι πολλά χρόνια να πηγαινοερχόμαστε οικογενειακώς Γιάννενα-Αθήνα και Αθήνα-Γιάννενα όλοι μαζί και άπειρες φορές.
Ο Μωυσής, έτσι, και η γυναίκα του η Κλεοπάτρα, μέσα μου, με τον καιρό, έφυγαν από το «ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων» κι έγιναν «οικογένεια». Κι υπάρχουν λόγοι για αυτό — αλλά ας μείνω στο γεγονός της «οικογένειας», γιατί αυτό είναι το ενδιαφέρον.
Με θυμάμαι να μιλώ με συμμαθητές μου και να λέω όπως όλοι οι έφηβοι τι μου είπε «ο μπαμπάς μου», τι έκανε «η μαμά μου», τι είπε «ο θείος μου» κ.λπ. Μέσα σε αυτά ανέφερα και σκέτα ονόματα χωρίς όμως να διευκρινίζω πάση θυσία βαθμούς συγγένειας ή ιδιότητα, όπως ας πούμε «οικογενειακός φίλος» ή «θείος» π.χ.
Οπότε κάποια στιγμή μπορεί να με ρωτούσαν «Αυτός ο Μωυσής είναι ο γιατρός που έλεγες;» κι έλεγα απλά ένα ναι, και τίποτε άλλο. Όπως κάνει κάποιος για έναν θείο του. Για έναν ξάδερφό του. Που δεν λέει κάθε φορά που αναφέρεται σε αυτόν τον βαθμό συγγένειας, αλλά το όνομά του. Εκτός κι αν κάποιος τον ρωτήσει, ως διευκρίνιση.
Έτσι, (και το περιστατικό δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου), κάποια στιγμή, που δεν θυμάμαι τι αφηγούμουν, ένας συμμαθητής με ρώτησε:
«Μα αυτός ο Μωυσής τι είναι;»
«Ο γιατρός μου. Φοβερός τύπος. Τρελή ιδιοφυία. Θα πρέπει να τον δεις να…»
«Ναι, εννοώ τι σου είναι!»
Με θυμάμαι πεντακάθαρα να χαμογελώ ως καρτούν της απόλυτης απορίας. «Τι να μου είναι;»
Κι ο συμμαθητής είχε ήδη ξεκινήσει να με θεωρεί βλάκα. «Θείος σου είναι; Τι σου είναι! Αυτό λέω! Το επώνυμό του πώς είναι;»
Δεν το θυμόμουν το επώνυμο.
Κι επειδή σ’ εκείνες τις ηλικίες τα θέματα της κουβέντας αλλάζουν ως άνεμος την ερώτηση την απάντησα την επόμενη ημέρα. «Ελισάφ τον λένε τον Μωυσή που με ρώτησες χθες…»
Κι ο συμμαθητής με ρώτησε «Άρα δεν είναι συγγενής σας. Έλληνας είναι;»
Του χαμογέλασα ξανά. «Τι λες; Αν είναι συγγενής; Πώς σου ήρθε αυτό; Κι αν είναι Έλληνας; Τι λες;»
Με θυμάμαι να ενημερώνω την μητέρα μου για την συζήτηση μπας και με βοηθήσει να αντιληφθώ τον λόγο της κουβέντας του συμμαθητή.
Θυμάμαι πως ακριβώς μετά την διευκρινιστική συζήτηση της μητέρας μου, πέραν του ότι ένιωσα για πολλοστή φορά από άλλο πλανήτη, της είχα πει πολύ έντονα και εφηβικά θυμωμένα: «Τι μπούρδες είναι αυτές! Τι με νοιάζει εμένα αν είναι Εβραίος κι αν είναι Έλληνας και μπούρδες! Είναι γαμώ τα μυαλά το άτομο! Ζηλεύουν οι άνθρωποι…»
Όταν λοιπόν προχθές εκλέχθηκε Δήμαρχος, χάρηκα όπως χαίρεσαι όταν μαθαίνεις κάτι πραγματικά σημαντικό για κάποιον συγγενή. Έβλεπα τα video και γελούσα. Κι αργότερα διάβαζα τα δεκάδες ρεπορτάζ τα οποία δικαίως εξυμνούσαν την πρώτη εκλογή Εβραίου Δημάρχου στην Ελλάδα.
Πέρασαν δεκαετίες κι έφτασε το 2008 για να εκδώσω το 10 ώρες δυτικά και να το αφιερώσω στον Μωυσή για πάρα πολλούς λόγους αλλά και πιθανόν για να πάω κόντρα σε όλους του τύπους σαν τον συμμαθητή μου που φυτρώνουν ολούθε σε ολόκληρο τον πλανήτη κι απειλούν το ανθρώπινο γένος για πολλοστή φορά._
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα
from dimart http://bit.ly/2MtMVR1
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου