Αργά τα μεσάνυχτα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1445
Dj της ημέρας, η Κατερίνα Επιτροπάκη

Είχε μια γαμημένη επιθυμία να βάλει τα παπούτσια της και ό,τι ρούχο βρει μπροστά της πεταμένο σε καμιά καρέκλα, ν’ ανοίξει την πόρτα και να τρέξει να τον βρει. Να χτυπάει νυχτιάτικα τα κουδούνια του.

Αν της ανοίξει να πέσει στην αγκαλιά του, να κολλήσει πάνω του, να νοιώσει στο δέρμα της την θερμοκρασία του. Να αφήσει τον λυγμό της να μουσκέψει τις πτυχές του λαιμού του και μετά να τις γλύψει. Να νοιώσει στην άκρη της γλώσσας ανακατεμένη την αλμύρα απ’ τα δικά της δάκρυα και τον δικό του ιδρώτα.

Κι αν δεν της ανοίξει, να μείνει εκεί, στα σκαλιά της εισόδου μιας αδιάφορης αθηναϊκής πολυκατοικίας, κατασκευασμένης κάπου λίγο πριν το ΄80. «Απαγορεύονται οι μικροπωλητές κι οι διανομείς εντύπων», θα διάβαζε στην χειρόγραφη, κολλημένη από τη μέσα πλευρά της τζαμένιας εξώπορτας, σελίδα Α4. «Και οι περιφέροντες την θλίψη τους», θα διέκρινε στιγμιαία, συμπληρωμένο από κάτω, σε μικρή, σχεδόν αόρατη, γραμματοσειρά.

Έτσι δεν θα ’μπαινε μέσα.

Θα ’μενε όμως εκεί έξω, μέχρι το πρωί. Εκείνος θα κατέβαινε να φύγει, κάποια στιγμή θα ήταν αναγκασμένος να φύγει. Θα την έβρισκε εκεί, σαν ικέτιδα, να αδιαφορεί για τον οίκτο των περαστικών που θα την κοίταζαν. Θα ήταν εκεί, μετατρέποντας την αξιοπρέπειά της  σε μια σελίδα χαρτί , φτηνό χαρτί 75 γραμμαρίων, που θα το τσαλάκωνε χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό μέσα σε «μείνε», «μη φεύγεις», «μην το τελειώνεις έτσι».

Θέλω να σε κλείσω στο παλτό μου, της είχε ψιθυρίσει κάποια φορά.

Ήταν τέλη Φλεβάρη.

Προχωρημένος Ιούνιος, εκείνος ασφαλώς δεν φοράει πια παλτό. Κρίμα, γιατί εκείνη ένοιωθε να τo ’χει περισσότερο ανάγκη από ποτέ το παλτό. Το δικό του παλτό.

Δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα ξανάφερνε στο μυαλό της και της φαίνονταν γελοιότητες. Έμεινε απλά στο σπίτι της, κολλημένη στην καρέκλα του γραφείου. Πασιέντζα αράχνη στον υπολογιστή. Να μην βγαίνει η πουτάνα με τίποτα, λες και το κάνει επίτηδες. Είχε βέβαια κι εκείνη τη μανία να παίζει μονάχα την τρίτη πίστα, τη ζόρικη, αυτή με το μεγάλο βαθμό δυσκολίας.

Και το χειρότερο ήταν πως είχαν τελειώσει κι οι μπύρες στο ψυγείο.

* * *

Ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com
για να γίνετε ο Dj της ημέρας.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://bit.ly/2MLirKr
via IFTTT