Trololo (ή «πώς να μην φτιάξετε βασιλόπιτα»)

Αυτό δεν είναι τραγούδι #548
Dj της ημέρας, η Χάριετ Σπάλα

Μια η αγάπη μου για το Vanilla Frosting της Betty Crocker, μια η απέχθεια για τα έτοιμα, αποφάσισα να φτιάξω μόνη μου βασιλόπιτα φέτος. Ψάχνοντας για την συνταγή μέσα σε ένα ξεχασμένο ένθετο τηλεπεριοδικού (προφανώς από κάτι ξεχασμένα Χριστούγεννα του ’80), τις «Χριστουγεννιάτικες απολαύσεις», πέτυχα ένα θεϊκό άρθρο: Ποιος είναι το σωστός τρόπος να πίνουμε τα διάφορα ποτά (έλα ντε!).

Αλήθεια λοιπόν, πώς πίνουμε;
H εύλογη απάντηση είναι «με το στόμα» – ωστόσο, επιστρέφοντας στο σαβουάρ βίβρ, ιδού οι οδηγίες:

• Πίνουμε πάντα γουλιά γουλιά για όποιο ποτό ή ρόφημα κι αν πρόκειται — με εξαίρεση τα διάφορα είδη ρακής, όπου ανήκουν και τα σναπς, τα λεγόμενα «σφηνάκια» που τα πίνουμε μονορούφι.
• Πίνουμε όταν το στόμα μας έχει πια αδειάσει από όλες τις στέρεες τροφές (εξαιρείται το μαρούλι στο δόντι) και αφού έχουμε σκουπίσει τα χείλη μας με την πετσέτα. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο το θέαμα του λιπαρού αποτυπώματος των χειλιών μας στο ποτήρι, ούτε και τα υπολείμματα του κραγιόν.
• Αποφεύγουμε τους θορύβους πίνοντας. Το ρούφηγμα και τα ηχηρά «γκλουκ γκλουκ» απαγορεύεται να ακούγονται από άτομα άνω των τριών ετών.
• Το κολονάτο ποτήρι κρατιέται από το πόδι, το φλιτζάνι από το αφτί.
• Πριν το φαγητό σερβίρεται απεριτίφ (π.χ. ούζο), με την σούπα τίποτε απολύτως ή σέρι αν είμαστε αγγλομαθημένοι (έχω κατεβάσει μπουκάλι σε τσακωμό — ετοιμάζοντας παράλληλα κινέζικο), με το φαγητό κρασί, μπύρα ή —άκουσον άκουσον— νερό, με το επιδόρπιο γλυκό κρασί, και με τον καφέ λικέρ ή κονιάκ (εννοείται ότι δεν είναι απαραίτητο να τα πιούμε όλα αυτά σε κάθε γεύμα ή δείπνο, διότι μετά θα ψάχνουμε και τους Ανώνυμους Αλκοολικούς — εκτός από την πλύση στομάχου).
• Κατά τους ειδικούς, το τσούγκρισμα των ποτηριών δεν εκφράζει μόνο κάποιο σεβασμό προς τους άλλους, αλλά επαυξάνει και την προκαλούμενη ηδονή, αφού προσθέτει στις απολαύσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης και της όσφρησης ακόμη και την αίσθηση της ακοής (ή την ακούς κανονικά ή είσαι φίδι οπότε δεν ακούς Χριστό). Όπως και να ‘χει το πράγμα, το τσούγκρισμα των ποτηριών με κρασί ή άλλα ποτά είναι διαδεδομένα στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Σε ελάχιστες όμως συνηθίζεται να τσουγκρίζουν με νερό ή μπίρα.
• Αφού τσουγκρίσουμε τα ποτήρια πρέπει να πιούμε απαραιτήτως έστω και μια γουλιά. Μπορείτε να αγνοήσετε τα επιφωνήματα τύπου «άσπρο πάτο» αν δεν αντέχετε το ποτό. Κακή διαγωγή επιδεικνύουν εκείνοι που επιμένουν να αδειάσετε το ποτήρι σας, ενώ δεν αντέχετε ή δεν το επιθυμείτε εσείς.
• Εξάλλου σε επίσημα γεύματα είναι πολύ πρακτικό να μην αδειάζουμε ποτέ τελείως το ποτήρι μας, διότι μπορεί να προκύψει μια απρόσμενη πρόποση και τα γκαρσόνια να μην έχουν προλάβει να γεμίσουν τα ποτήρια. Είναι πολύ άβολο σε ένα τσούγκρισμα ποτηριών να βρισκόμαστε με άδειο το ποτήρι μας και να φέρνουμε σε δύσκολη θέση τον οικοδεσπότη (ή τον ταβερνιάρη ή αν είμαστε στο «Μ. Βρετανία» τον ξενοδόχο).
• Δεν σηκώνουμε το ποτήρι μας για να μας το γεμίσουν αλλά το αφήνουμε πάνω στο τραπέζι — και φυσικά το γκαρσόνι απαγορεύεται απολύτως να ακουμπήσει το μπουκάλι στα χείλη του ποτηριού. Σηκώνουμε το ποτήρι για να μας το γεμίσουν μόνο αν σερβίρει το κρασί ο ίδιος ο οικοδεσπότης (ή ταβερνιάρης ή ξενοδόχος).

Μετά από τα παραπάνω, εκτός της έντονης επιθυμίας να πιω ένα ποτηράκι κρασί να χαλαρώσω (σκεπτόμενη πόσο εύκολο είναι να οδηγηθεί οποιοσδήποτε στον αλκοολισμό από την τρυφερή ηλικία των 4 ετών), ξέχασα την συνταγή της βασιλόπιτας, ξέχασα τα πάντα — αλλά θυμήθηκα την μια και μοναδική ταιριαστή μουσική υπόκρουση:

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *

from dimart http://ift.tt/1ZxUP8a
via IFTTT