Τα δάση

[Ένα ποίημα της Ελένης Κοσμά σε πρώτη δημοσίευση].

Το αίμα που έχω
στα δυο μου χέρια
μου το ’φεραν οι άνεμοι
και τα πουλιά του δάσους.
Καθώς νυχτώνει
όσο πεθαίνουν τα πουλιά
όσο πενθούν τα δάση
ξεπλένω το αίμα και
γίνεται νερό να ξεδιψάσουν οι πελαργοί και τα τρυγόνια·
γίνεται ξύδι να σκουπίσω τα χείλη μου·
γίνεται σύννεφο
γίνεται στάχτη
γίνεται ποταμός.
Το αίμα που έχω
στα δυο μου χέρια
τα κάνει να μοιάζουν
ματωμένα κουπιά.
Καθώς νυχτώνει
όσο βουλιάζουν τα κουπιά
όσο πενθούν οι θάλασσες
ξεπλένω το αίμα
και στα νεκρά μου χέρια
φυτρώνουν ανθοφόροι οφθαλμοί
φυτρώνουν δάση
που στις σπηλιές τους ξαποσταίνουν
τα τρομαγμένα βλέμματα
των ξένων.

* * *

Φωτογραφία εξωφύλλου: Γιώργος Τσακνιάς, Ερυθροπόταμος (Διδυμότειχο), 2010

* * *

Ποίηση σε πρώτη προβολή

 

from dimart https://ift.tt/RbxhF3E
via IFTTT