Αυτό δεν είναι τραγούδι #857
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά
Την επομένη των πρόσφατων εκλογών στην Αμερική ήρθε επιτέλους ο υδραυλικός για να αλλάξει μπαταρία στο μπάνιο. Δεν μπήκε καν στον κόπο να δικαιολογηθεί που τον περίμενα μια βδομάδα. Τελικά ήρθε, δεν ήρθε; Γιατί να τα σκαλίζω; Συνοδευόταν από τον βοηθό μου. Σαραντάρης ο μάστορας, εικοσάρης ο κάλφας. Ρώτησα αν ήθελαν καφέ· ήθελαν.
«Τι καφέ έχεις;»
«Νες. Κι ελληνικό».
«Άσε καλύτερα». Στράφηκε στον μαθητευόμενό του. «Μικρέ, πετάξου δίπλα να πάρεις δυο φρέντο καπουτσίνους».
«Πάω εγώ», προσφέρθηκα κι έφυγα σφαίρα.
Όταν γύρισα, τους βρήκα στρωμένους στον καναπέ να καπνίζουν. Τους έδωσα τους καφέδες και κάθισα μαζί τους. Συζητούσαν για την εκλογή του Τραμπ, το θέμα της ημέρας.
«Οι Αμερικάνοι είναι γίδια, Βαγγελάκη», είπε ο μάστορας. «Ακροδεξιά σκουπίδια, φασίστες του κερατά. Εκεί έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στον μαύρο και στον κατάμαυρο».
«Μαστρο-Νικόλα, ο Τραμπ είναι μεγάλη μούρη. Θα φέρει δουλειές, θα διώξει τους ξένους, θα–».
«Εμ, ίδιο γίδι είσαι και συ, δε σε ξέρω; Ρε, όλοι οι Αμερικάνοι ξένοι είναι, ρε. Χλωμά πρόσωπα!»
Ουγκ! Κι άμα πάμε πιο πίσω, δυο-τρεις χιλιάδες χρόνια, κι όλοι οι Έλληνες επίσης. Αλλά το λες; Δεν το λες.
Τους άκουγα να τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα κι έβγαζα συμπεράσματα. Όψιμος συριζαίος (πρώην Πασόκος, παίρνω όρκο) ο μεγάλος, χρυσάβγουλος ο μικρός. Δεν σκόπευα να μπω στην κουβέντα: εγώ ν’ αλλάξω μια βρύση ήθελα, όχι να κάνω πρωινάδικο.
Είπαν κι άλλα νόστιμα, όσο κράτησαν οι καφέδες και τα τσιγάρα, και κάποτε πήραν επιτέλους τον δρόμο για το μπάνιο. Συνέχιζαν, όμως, την κόντρα στο ίδιο μοτίβο.
«Ρε βόδι, οι δικοί σου είναι συμμορία, ρεεε! Την πάρτη τους κοιτάνε μόνο».
«Γιατί, οι δικοί σου είναι καλύτεροι; Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά!»
«Λίγα τα λόγια σου, Βαγγελάκη. Προσκύνα τους αγώνες!»
«Ποιους αγώνες, ρε μάστορα; Πού έπαιζε ο Πανούλης πριν τον κάνετε φίρμα, το παλτό;»
«Ο Πάνος είναι τίμιος!»
Ο πλήρης παραλογισμός: ο μικροκασιδιάρης εγκαλούσε τον ηθικοπλεονέχτη για συνεργασία με τον λάιτ μαύρο Ψεκαμμένο! Είχα τις μεσοδυτικές πολιτείες μέσα στο μπάνιο μου, ζωντανές και αλλοπρόσαλλες – τι να κάνω τις πολιτικές αναλύσεις;
Ανάμεσα στο «δωσ’ μου τον κάβουρα» και στο «τράβα ν’ ανοίξεις τη βάνα», ο Νικόλας σφυροκοπούσε τον βοηθό του με σαθρά επιχειρήματα τα οποία, αμπαλαρισμένα σε ελαφρώς παραλλαγμένη συσκευασία, ο Βαγγελάκης επέστρεφε στον αποστολέα τους, για να ακολουθήσει μια νέα κουλή επεξεργασία. Πινγκ-πονγκ μεταξύ τυφλών. Ομοειδείς, μέσα στην άγνοιά τους. A whiter shade of pale trash, σκέφτηκα εγώ, η ελίτ των δυτικών προαστίων, τρομάρα μου. Λευκοί, λευκότεροι κι από την ντενεκεδένια αυγή – και, ταυτοχρόνως, μαύροι πίσσα: φαιά χλωμά πρόσωπα.
Ο καθαρός χρόνος γι’ αυτή τη δουλειά δεν ήταν πάνω από πέντε λεπτά, ασχέτως αν είχε περάσει μία ώρα από τότε που είχαν χτυπήσει το κουδούνι. Όταν επιτέλους τελείωσαν, ρώτησα τι τους χρωστούσα.
«100 ευρώ».
Ο Δεσπότης Παναγιώτης με το γιουσουφάκι στην μπερζέρα! Μικρό εγκεφαλικό. Είπα να του παίξω μια σκηνή από το Θα σε κάνω βασίλισσα, εκεί που ο Βέγγος σταυρώνει τον μεταφορέα. Η παραλλαγή θα πήγαινε κάπως έτσι: «Πώς το ’πες αυτό; 100 ευρώ για πέντε λεπτά; Δηλαδή, στα δέκα λεπτά 200. Και στην ώρα; 1.200. Δηλαδή στο οχτάωρο, 9.600. Και στο μήνα; 288.000 ευρώ! Ρωτάς, ρε Νικόλα, αν βγάζει τόσα ο Ζούκερμπεργκ; Για δες έναν Νικόλα που θέλει να γίνει Ζούκερμπεργκ εις βάρος μου». Φυσικά, δεν είπα τίποτα απ’ όλα αυτά. Κυρία!
«Πολλά δεν είναι;»
«Είμαστε δύο».
Ποσοτικό ήταν το θέμα; Τυχερή ήμουν που έπαιζαν πινγκ-πονγκ· αν έπαιζαν ποδόσφαιρο, θα είχαν έρθει έντεκα συν τους αναπληρωματικούς. Και πάλι, όμως, έσκασα και τα έσκασα.
«Ευχαριστούμε».
«Απόδειξη;»
«Τι απόδειξη; Δεν είπαμε για απόδειξη. Αν θες απόδειξη, θα πληρώσεις εσύ τον φιπιά».
«Μα και τώρα εγώ τον πληρώνω! Απλώς εσύ δεν τον αποδίδεις».
«Ώχου, άρχισες τώρα τα φιλελέδικα! Να, αυτά δε μπορώ. Αντί να βγεις στους δρόμους να φωνάζεις να φέρουν πίσω τα κλεμμένα τα λαμόγια, κάθεσαι και μου κάνεις ολόκληρη ιστορία για 100 ψωρο-ευρώ… Κοίτα, δεν έχω το μπλοκάκι μαζί μου. Θα περάσω άλλη ώρα να σου φέρω την απόδειξη, να δω τι θα καταλάβεις. Άντε γεια!»
Έφυγαν τρέχοντας, λες και τους κυνηγούσε η ανάπτυξη. Αποκλείεται να τους ξαναδώ. Το να ζητάς απόδειξη από υδραυλικό είναι ισοδύναμο με το να πετάς σκόρδα στον Δράκουλα.
Με άφησαν να βουρλίζομαι με το ματωμένο πορτοφόλι στο χέρι. Και γδαρμένη και φιλελέρα. Και χωρίς υδραυλικό στο εξής. Και μου το ’χε πει ο Woody Allen: «Όχι μόνο δεν υπάρχει θεός, αλλά για προσπάθησε να βρεις υδραυλικό την Κυριακή». Ας πρόσεχα.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Μαρίκα Τσεβά, Μουσική, The divine comedy
from dimart http://ift.tt/2eR014X
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου