—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
Άθλιο νέο το χθεσινό – άθλιο και τελείως απροσδόκητο: ο θάνατος του Prince, στα 57 του, μέσα στον μουσικό κόσμο που έφτιαξε στο Paisley Park της γενέτειράς του, της Μινεσότα. Σαράντα χρόνια δισκογραφία. Αναρίθμητα live, συχνά χωρίς προηγούμενο προγραμματισμό, επειδή απλώς του ήρθε η όρεξη να βγει «στο δρόμο». Ιδιωτικά sessions στο Paisley Park, που μπορούσες έναντι 50 δολαρίων να το επισκεφτείς και, αν ήσουν τυχερός, να δεις τον ιδιοκτήτη του να παίζει. Η μουσική ξεχείλιζε από μέσα του κυριολεκτικά ασυγκράτητη.
Ήταν σπουδαίος ο Prince. Δεν έχω ιδέα τι τύπος ήταν, ίσως λίγο σαλεμένος από το overdose ταλέντου, αλλά ουδόλως με ενδιαφέρει. Πολλοί τον είδαν στην αρχή σαν έναν από αυτούς του εκκεντρικούς διάττοντες που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με το ντύσιμο και τις χορευτικές τους ικανότητες. Αλλά όχι. Ο Prince ήταν ένας κορυφαίος μουσικός (έπαιζε ό,τι όργανο υπήρχε και δεν υπήρχε, ενορχήστρωνε, έκανε παραγωγή – στα πρώτα του άλμπουμ όλα μόνος του), με εκπληκτική φωνητική γκάμα και ευελιξία. Αρκεί να τον δει κανείς και κυρίως να ακούσει την κιθάρα του στο tribute για τον George Harrison, όπου μαζί με τον Tom Petty, τον Steve Winwood και τον Jeff Lynne παίζουν το «While my guitar gently weeps».
Και ταυτόχρονα ήταν ένας ηγέτης της ποπ. Πρίγκιπας και βασιλιάς μαζί. Δημιουργός ενός μουσικού συμπαντος, πολύχρωμου, ανδρόγυνου, που περιείχε όλο το παρελθόν της ροκ, της ποπ, της τζαζ, του φανκ, ένας Αφροαμερικανός Bowie σε ιλιγγιώδη τροχιά γύρω από τη Γη. Και ένας Sexy Motherfucker. Ήταν εκείνος που όχι μόνο εξέφρασε αλλά και έδωσε το αποφασιστικό σπρώξιμο στη σεξουαλική έκρηξη, την απόλυτη σεξουαλική απελευθέρωση των 90s. Τα τραγούδια του ήταν όλο σφυγμό, απροκάλυπτα σωματικά, δεν σε άφηναν να σταθείς ήσυχος. Ήταν το μουσικό αντίστοιχο της ερωτικής λογοτεχνίας.
Αλλά όλα αυτά χωρίς τίποτε το χοντροκομμένο (μεγάλο επίτευγμα αυτό, να είσαι απροκάλυπτος και εξτρίμ αλλά όχι χοντροκομμένος). Η ποπ του ήταν σοφιστικέ, η φανκ του ψαγμένη, οι ενορχηστρώσεις του ιδιοφυείς, το ύφος του, μέσα στα 39 χρόνια της δισκογραφικής του δραστηριότητας, αναγνωρίσιμο κι όμως όχι επαναλαμβανόμενο. Και όλα αυτά με ένα λεπτότατο, υποβόσκον χιούμορ, που μοιάζει σαν να υπονόμευε την ίδια τη φαντασμαγορία και το hype της μουσικής του – και του εαυτού του.
Καμιά φορά, όταν πεθαίνει ένας μεγάλος της ροκ, λέμε ότι δεν άντεξε τον τρόπο ζωής, τη δημοσιότητα, την ένταση και το ‘ριξε στα ντραγκς και στο αλκοόλ. Και όντως, μπορεί να είναι κι έτσι. Αλλά στην περίπτωση του Prince δεν μπορεί να μου ξεκολλήσει μια μεταφορική εικόνα από το μυαλό: ένας θηριώδης κινητήρας ταλέντου μέσα σε ένα μικρό και εύθραυστο αμάξωμα. Μερικές φορές η ενέργεια που απαιτεί το ταλέντο απορροφά τα πάντα, το σώμα δεν είναι δυνατό να ανταποκριθεί, στεγνώνει και πεθαίνει. Έτσι, ο Πρίγκιπας πέθανε. Ζήτω ο Βασιλιάς.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Μουσική
from dimart http://ift.tt/1WK31lT
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου