Παιδί αριστερών στη χούντα
—του Γιώργου Γλυκοφρύδη—
Την 21η του Απριλίου του 1967 ήμουν 2,5 ετών ακριβώς. Ούτε, καν, τριών. Τώρα, τι διαφορά κάνει το 2,5 από το 3 δεν ξέρω, αλλά για να υπάρχει, πιθανόν να την κάνει. Σ’ εμένα πάντως δεν έκανε καμία. Δεν θυμάμαι τίποτε. Μνήμη μηδέν.
Την Ειρήνη, την παιδική μου φίλη την αδερφή που ποτέ δεν είχα, την γνώρισα έξι μηνών. Έτσι λένε οι μαμάδες μας. Ουδείς εκ των δύο θυμάται, να υποθέσω. Τα σπίτια μας απείχαν δύο ορόφους. Ό,τι θυμάμαι εγώ, θα θυμάται και εκείνη, να υποθέσω. Άλλωστε, είχαμε τις ίδιες προσλαμβάνουσες, με την χαζομάρα κοινή. Οπότε, κανένα πρόβλημα.
Η πρώτη μνήμη που συνδέεται με την Δικτατορία είναι η νύχτα του Πολυτεχνείου. Μνήμες πριν από το Πολυτεχνείο έχω, εννοείται. Αλλά συνδέονται άμεσα με το σχολείο μου. Άλλες με τεράστιες βόλτες με την προαναφερθείσα (και τη μαμά της), κι άλλες με καλοκαιρινά σινεμά και με πολύ μουτζούρα στην άσφαλτο των Αμπελοκήπων (της Αθήνας).
Επίσης, θυμάμαι πολύ κόσμο να μαζεύεται σπίτι μου αργά τις νύχτες και να μένει εκεί, μερικές φορές και ολόκληρες ημέρες. Τρώγαν, πίναν και κοιμόνταν ως μες στην υπόγεια την ταβέρνα μες σε καπνούς και σε βρισιές. Κανέναν δεν ήξερα, κανέναν δεν μάθαινα. Δεν ασχολούνταν μ’ εμένα.
Εκτός από τα δώρα. Θυμάμαι πολλά δώρα. Αυτοκίνητα και εργαλεία πλαστικά. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά μια κίτρινη τεράστια πλαστική μπουλντόζα. Καιρό μετά, έμαθα ποιος την είχε φέρει. Δεν θα πω το όνομά του. Χρόνια μετά πολλά, μερικές φορές δεκαετίες κιόλας μετά είναι το σωστό, άρχισα να μαθαίνω τα ονόματά τους. Τυχαία. Με αφορμές κάποια γεγονότα. Ή δημοσιεύσεις σε εφημερίδες.
Μερικοί γίνονταν νεκροί. Συνήθως από τα τότε βασανιστήρια. Έτσι μου λέγαν οι γονείς μου, δηλαδή. Έτσι λέγαν κι οι δημοσιεύσεις. Μερικοί γίνονταν ανάπηροι. Μερικοί με απροσδιόριστα μυστικά και αμυδρά χαμόγελα μπροστά σ’ έναν έφηβο που δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτε.
Κι άλλοι, υπέροχα όμορφοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, συνέχιζαν έτσι. Να τους χαζεύω, να πλάθω σίγουρα κρυφές ερωτικές ιστορίες χωρίς την παραμικρή σχέση με την πολιτική. Το αν εκείνοι τριγυρνούσαν με σπασμένα κόκαλα από την ΕΑΤ-ΕΣΑ δεν το μάθαινα ποτέ. Ήταν έξω από ό,τι γνώριζα και από ό,τι μπορούσα να καταλάβω. Ήταν μόνο όμορφοι άντρες και γυναίκες, που για εμένα ήταν δεδομένο πως κάποιος τα είχε με κάποιαν.
Θυμάμαι εξαιρετικά καθαρά τον πατέρα μου να τραγουδά «καιρός να κλάψεις και να πονέσεις» και θυμάμαι πως ένιωθα πολύ έντονα πως το ένιωθε πολύ έντονα. Και μετά θυμάμαι πως σκεφτόμουν: «Παναγία μου… Τι πόνος…»
Μετά, διαβάζοντας, κατάλαβα. Ή έτσι θεωρώ.
Είναι σαν κάποιοι να μεγάλωσαν έναν σούπερ ήρωα. Άκαυστο. Μέσα στις φλόγες, αλλά που δεν μπορούσαν να τον αγγίξουν. Τους χρωστώ, φαντάζομαι.
* *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία De profundis
from dimart http://ift.tt/1QrKEuu
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου