Αυτό δεν είναι τραγούδι #492
Dj της ημέρας, η Σεβερίν Κλειδωνά
Είχα να τη δω χρόνια. Εκείνη πήγε για σπουδές στη Θεσσαλονίκη, εγώ Αθήνα, χαθήκαμε εντελώς. Σιγά-σιγά τη σκεφτόμουν όλο και λιγότερο.
Δεν μπορούσα βέβαια να ξεχάσω πως ό,τι ροκ και καλή μουσική έμαθα ήταν από εκείνα τα χρόνια που καθήσαμε στο ίδιο θρανίο. Επίσης, παρακολουθώντας την έμαθα να διαλέγω τα σωστά μπλου-τζην. Τέλος πάντων, χωρίσαμε για σπουδές και εξαφανίστηκε. Στο μεταξύ έμαθα ότι ο αδερφός της σκοτώθηκε σε τροχαίο (άλλο ένα επεισόδιο στα ταραγμένα οικογενειακά της), εκείνη ανακατεύτηκε πολύ με τα πολιτικά, πολιτικές νεολαίες, συνδικαλιστικά, αντιφασιστική δράση αλλά μιλάμε για φουλ δράση πρώτης γραμμής- το όνομά της από τα πρώτα στα ψηφοδέλτια, αφισοκόλληση του παλιού καλού καιρού, πορείες και πρωτομαγιές κλπ. Κι όλα αυτά στη μικρή, συντηρητική μας πόλη, όπου στο μεταξύ επέστρεψε ως καθηγήτρια φυσικής.
Δεν της το είχα, μπορώ να πω, παλιότερα δεν έβγαινε ποτέ μπροστά, αλλά σκέφτομαι ότι «οι κοινωνικές διεκδικήσεις εκτονώνουν την οργή για όσα έχει περάσει» (λίγο κλισέ αυτό αλλά ως ένα βαθμό το πιστεύω). Γάμος και παιδιά προφανώς ήταν εκτός, αν και ο τυπάκος με τον οποίο ήταν μαζί, κάποιες φορές που την είχα τρακάρει, πιστεύω ότι θα τα πήγαινε πολύ καλά με τα μωρά. Ενώ εμείς που παλιά βγαίναμε μπροστά, τρέχαμε τώρα σαν άλογα κούρσας, μεταπτυχιακά-καριέρες και «κάνε και οικογένεια», δεν είχαμε μεν προδώσει τα πιστεύω μας αλλά δεν είχαμε τολμήσει να ανοίξουμε πραγματικά τα δικά μας φτερά (αλλά αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα κι είναι μια άλλη ιστορία).
Πολύ σπάνια την πετύχαινα κάτω κι όταν αυτό γινόταν, εκείνη κοίταζε αλλού. Στην αρχή ξαφνιάστηκα, μετά πήγα πάσο, οπότε κοίταζα κι εγώ αλλού.
Είχα να τη δω αρκετά χρόνια κι απόψε και την είδα και την άκουσα. Εκείνη δεν με έβλεπε οπότε για πρώτη φορά μπορούσα να την παρατηρήσω όσο ήθελα, όσο προλάβαινα. Ήταν σταματημένη με το αυτοκίνητό της στο κόκκινο φανάρι, κοντά στην πλατεία. Ζεστή βραδιά Οκτωβρίου, τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά, η μουσική αρκετά δυνατά και η παλιά μου φίλη περίμενε το φανάρι και τραγουδούσε με — πώς να το πω, ορμή; Θυμό; Πάθος;
Α ρε Χριστίνα!
Το τραγούδι ήταν αυτό:
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/1LKN5cM
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου