—του Σόλωνα Σαρακενίδη—
Πρέπει να πω ότι κάνω πολύ ωραία γεμιστά. Αν και έχω διαπιστώσει τελευταία ότι το ρύζι έχει κάποιες ανεπιθύμητες επιπτώσεις στην πρωινή επίσκεψη στην τουαλέτα.
Επειδή το φαγητό και η παρασκευή του πολλές φορές χρησιμοποιείται είτε στην ποίηση (όλοι θυμόμαστε τα «φρέσκα φασολάκια» του Ρίτσου), είτε ακόμη στην αναζήτηση της ταυτότητάς μας (Γούντυ Άλεν: «Ποιοί είμαστε; Πού πάμε; Πού θα φάμε;») ή αυτό το χαριτωμένο που είχε πει ο Μολιέρος (νομίζω): «Αν μου έστελνε ο θεός έναν άγγελο, θα τον ξεπουπούλιαζα και θα τον έτρωγα», δήλωση θρησκευτικού οργασμού πιθανόν, ή αυτό που λέμε όλοι ότι «ο έρωτας περνάει από το στομάχι» (και μένει εκεί τις περισσότερες φορές), πρέπει να δικαιολογήσουμε την ρήση της υπουργού, η οποία θέλησε να επικοινωνήσει με τις μάζες, μέσα από το βαθιά πολιτικό παράδειγμά της.
Είναι φανερό ότι ως χώρα έχουμε αλλάξει επίπεδο. Το οφείλουμε αυτό σε πολλούς και πολλές. Μπορεί το σούσι και η αστακομακαρονάδα να είναι τα εμβλήματα μιας νεοφιλελεύθερης αντίληψης, τα γεμιστά όμως έχουν καταλάβει εδώ και πολύ καιρό την θέση της φασολάδας στην εθνική γαστριμαργική συνείδηση.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Διάφορες παρεκβάσεις
from dimart http://ift.tt/1KPQ0lc
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου