Malizia

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 360
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Πάει και η Λάουρα Αντονέλι (1941-2015). Δεν αποκλείεται το όνομα να μην λέει τίποτα στους περισσότερους, αλλά για όσους πέρασαν τις συμπληγάδες της εφηβείας στις αρχές της δεκαετίας του ’70 λέει πολλά.

Η Λάουρα Αντονέλι ήταν Ιταλίδα ηθοποιός του κινηματογράφου. Έπαιξε σε 45 ταινίες (κυρίως πικάντικες [sic] κωμωδίες) από το 1965 έως το 1991. Η καριέρα της δεν θα έχει δική της σελίδα στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά μία υποσημείωση τη δικαιούται.

Η ταινία για την οποία θα τη θυμόμαστε για πάντα οι σημερινοί πενηντάρηδες είναι η Malizia (1973) του Σαλβατόρε Σαμπέρι. Εκεί η Λάουρα έπαιζε την Άντζελα, τη χυμώδη οικονόμο ενός χήρου με τρία αγόρια ηλικίας 6, 14 και 18 χρονών, την οποία ερωτεύονται και οι τέσσερις! Τελικά, μόνο ένας (περιέργως, ο μεσαίος γιος) θα καταφέρει κάτι παραπάνω, εκβιάζοντάς την. (Έτσι δικαιολογείται και ο τίτλος που στα ιταλικά σημαίνει “δόλος”.) Αυτή είναι η υπόθεση όλη κι όλη. Δεν ακούγεται και πολύ για κωμωδία. Και δεν ήταν. Εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω κανέναν που να γέλασε βλέποντάς την.

Η ταινία πρέπει να παίχτηκε στην Ελλάδα το 1974 και ήταν ακατάλληλη. Δεν θυμάμαι αν ήταν R18 ή R13, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία, γιατί τότε δεν είχα κλείσει ούτε τα 13. Οπότε δεν την είδα – τρελό απωθημένο! Μιλάμε για ταινία-θρύλο. Εκείνη τη χρονιά δεν είχαμε άλλη συζήτηση στο γυμνάσιο (αρρένων, εννοείται!): όλοι είχαν μια σχετική ιστορία να πουν: πώς ξεγέλασαν τον αιθουσάρχη για την ηλικία τους και την είδαν· ή πώς έφαγαν πόρτα – όπως εγώ. Και ασφαλώς υπήρχαν διεξοδικές αφηγήσεις της ταινίας. Πλάνο-πλάνο, με λεπτομέρειες. Η σκηνή που μακράν επισκίαζε όλες τις άλλες (εκεί που φοράει τις κάλτσες, εκεί που ξεκουμπώνεται, εκεί που ο πιτσιρίκος της χαϊδεύει τη γάμπα, κ.λπ. κ.λπ.) ήταν εκεί που καθαρίζει τα τζάμια ανεβασμένη στη σκάλα. (Μια σκηνή που, καίτοι ποτέ δεν είδα, είναι σαν να την έχω γυρίσει εγώ – ευτυχώς που το μυαλό έχει τη υπερφυσική δυνατότητα να γεμίζει τα κενά.)

Δεν είμαι της νοσταλγίας. Δεν πρόκειται να μιλήσω για την αθωότητα της εποχής (γιατί η εποχή δεν ήταν καθόλου αθώα – η σεξουαλική καταπίεση και η εξ αυτής πείνα ήταν βασανιστική). Θέλω να μιλήσω για τις διαστάσεις που είχε πάρει αυτή η γυναίκα στο μυαλό των εφήβων της εποχής: ήταν αναμφισβήτητα το ιερό δισκοπότηρο της σεξουαλικής αφύπνισης μιας γενιάς. Δεν είναι και λίγο.

Η Μαλίτσια (έτσι ήταν γνωστή εδώ, ούτε Άντζελα ούτε Λάουρα) δεν έκανε σπουδαία πράγματα έκτοτε. (Αυτό δεν σημαίνει ότι η Malizia είναι σπουδαία ταινία. Όπως είπα, δεν την έχω καν δει. Κατά πάσα πιθανότητα είναι “σκουπίδι” – αλλά σκουπίδι επιτελεστικό: υπάρχει διαφορά.)  Τη δεκαετία του ’80 σχεδόν χάθηκε. Τώρα, με αφορμή τον θάνατό της, διαβάζω για επανειλημμένες αποτυχημένες πλαστικές εγχειρήσεις (κρίμα!) και προβλήματα εξαιτίας της κοκαΐνης με τη δικαιοσύνη. Το 2006 δικαιώθηκε δικαστικά, αλλά τα τελευταία 25 χρόνια τα πέρασε έγκλειστη στο σπίτι της (στην αρχή λόγω ποινής, αργότερα από επιλογή), έξω από τη Ρώμη. Και σήμερα τη βρήκαν εκεί νεκρή. Άδοξο τέλος.

Γιατί μας άρεσε τόσο πολύ η Μαλίτσια (η γυναίκα, όχι η ταινία); Επειδή ήταν όμορφη, σύμφωνοι. Όμως κι άλλες ήταν ωραίες, αλλά δεν πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. (Για παράδειγμα, στην ίδια χρονιά παιζόταν και η Εμμανουέλλα με τη Σίλβια Κριστέλ, που επίσης έκανε μεγάλη επιτυχία – αλλά όχι τέτοια επιτυχία. Η Εμμανουέλλα χτυπούσε χαμηλά και ξεχνιόταν εύκολα. Ενώ η Μαλίτσια…) Ίσως επειδή σε εκείνον τον ρόλο ήταν φαινομενικά αθώα και αφελής. Και θύμα. Ίσως.

Η Μαλίτσια ήταν για μένα (και για πολλούς συνομήλικους που σήμερα πενθούν την εφηβεία τους, είμαι βεβαίος) το υπόστρωμα της απαγορευμένης επιθυμίας, ένα τραμπολίνο σεξουαλικότητας, η φασματική πεμπτουσία της ονείρωξης. Κι ας μην είδα ποτέ την ταινία. Ούτε και τώρα που υπάρχει ολόκληρη στο YouTube πρόκειται να τη δω: υπάρχει ο κίνδυνος να απογοητευτώ – και τότε η Λάουρα (η Μαλίτσια!) θα έχει πραγματικά πεθάνει.

[Από το OST της Malizia ακούμε το “Curiosità Infantili” (“Παιδιάστικη Περιέργεια”) του Fred Bongusto.]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1Lx5h8v
via IFTTT