—του Νικόλα Σεβαστάκη—
Η έξοδος από τη λιτότητα ή μάλλον η «κατάργηση της λιτότητας» ήταν εξαρχής ένα πολύ προβληματικό σύνθημα. Γιατί εκτός από απαίτηση ενός μονεταριστικού δογματισμού και των δυνάμεών του [ αυτό είναι όντως η λογική της λιτότητας σε υπερεθνικό δικτυακό πλαίσιο] είναι και κάτι άλλο, διαφορετικό: μια πραγματικότητα η οποία αντανακλά την πραγματική φτώχεια, τις απίστευτες ανεπάρκειες και στρεβλώσεις υπαρκτών οικονομικών και κοινωνικών προτύπων όπως το ελληνικό. Όταν όμως μέχρι πρότινος ήσουν και με τον Λουράντο και με την ένωση δικαστών και εισαγγελέων, με την ένωση βενζινοπωλών αλλά και με τους ντελιβεράδες, με τους τριαντάρηδες ημι-άνεργους που πάνε να ακούσουν τον Μπαντιού και με τους πενηντάρηδες συνταξιούχους του ΟΤΕ, πως να είναι δυνατή «η υπέρβαση της λιτότητας;» Με τις φουσκωμένες φλέβες των γνωστών Υπουργών στην πρωινή ζώνη της τηλεόρασης και νομοθετήματα τεχνητής γλύκανσης; Αφού ήξερες ότι όλες αυτές οι τόσο διαφορετικές «κοινωνικές-λαϊκές ανάγκες» δεν μπορούσαν βέβαια να βρουν δικαίωση ή ικανοποίηση. Μα κυρίως ΔΕΝ EΠΡΕΠΕ να ζητάς τη δικαίωσή τους για λόγους ουσιαστικούς. Το μοναδικό που θα είχε νόημα ήταν η εξήγηση της τεχνικής και οικονομικής δυσκολίας, η ιεράρχηση των ναι και των όχι και κυρίως μια σταδιακή αποβολή του τοξικού δημαγωγικού φορτίου. Όχι η εύκολη καταφυγή στο πόσο καθάρματα είναι οι άλλοι.
Τώρα βλέπω υπογραφές του αριστερού Σύριζα κατά της όποιας υποχώρησης της κυβέρνησης με όρους «δεν πληρώνω». Πάλι δηλαδή ψευτο-ριζοσπαστική αδιαλλαξία που εδώ και δυο χρόνια δεν έχει ασκήσει καμιά σοβαρή πίεση εναντίον της υποσχεσιολογίας.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Παροράματα και ημαρτημένα
from dimart http://ift.tt/1QvSm87
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου