Ψυχή βαθιά

—του Γρηγόρη Καραγρηγορίου—

Δε ξέρω πόσους ενδιαφέρει, μπορεί και κανέναν. Από λόξα ή ενδιαφέρον (το ίδιο είναι) ψάχνω μερικά ιστορικά trivia δεύτερης κατηγορίας. Έχω την άποψη ότι είναι πιο σημαντικά από τα γνωστά και φωτισμένα γεγονότα — αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Κάπου πέτυχα το τελευταίο άρθρο του Καρτερού στην Αυγή. Κατά κανόνα δεν τον παρακολουθώ, αλλά το τελευταίο το διάβασα γιατί αρχίζει με τη φράση «ψυχή βαθιά» και συνεχίζει «…έλεγαν κάποτε εκείνοι που όταν έσφιγγαν το χέρι ο ήλιος ήταν βέβαιος για τον κόσμο». Τη λεει και την ξαναλέει τη φράση. Τα υπόλοιπα κυμαίνονται στο γνωστο του εμφυλιοπολεμικό κλίμα, τα θεωρώ ανάξια εστω και σχολιασμού.

«Ψυχή βαθιά» είναι μια έκφραση που, παρότι έγινε γνωστή από την ταινία του Βούλγαρη, καμιά σχέση δεν είχε με τον εμφύλιο. Αλλά και η σχέση που είχε με τον ΕΛΑΣ και την αντίσταση αμαυρώθηκε από τον εμπνευστή της.

Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και καθιέρωσε (σε μικρή ομως κλίμακα) τη φράση ήταν ο ταγματάρχης Μιχάλης Παπαζήσης από την Κοζάνη, που είχε αναλάβει την διοίκηση του 5ου Ανεξάρτητου Τάγματος Παρνασσίδας του ΕΛΑΣ. Ο άνθρωπος αυτός (που αρκετοί τον έλεγαν «Ψυχηβαθιάς») στον κρίσιμο Δεκέμβρη του 44, μετά από προσωπική συναλλαγή, παρέδωσε στους Άγγλους το τάγμα αύτανδρο και με όλο τον οπλισμό του στο Ψυχικό. Το μόνο τάγμα του κανονικού (μπαρουτοκαπνισμένου) κι όχι του εφεδρικού ΕΛΑΣ που είχε μπει στη μάχη της Αθήνας.

Μετά η φράση έπεσε σε δυσμένεια γιατί ταυτίστηκε με τον Παπαζήση. Στον εμφύλιο δε, στον ΔΣΕ, απαγορεύτηκε, όπως άλλωστε και οτιδήποτε θύμιζε το «πρώτο αντάρτικο» (μούσια, φυσεκλίκια, κ.λπ.) από τον Ζαχαριάδη.

Αυτή είναι η ιστορία της βαθιάς ψυχής λοιπόν, για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις από άσχετους με το θέμα αρθρογράφους.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Παροράματα και ημαρτημένα

from dimart http://ift.tt/1BODdIa
via IFTTT