zougla: Το ποίημα της εβδομάδας 19/5

Επίλογος

—Léon-Paul Fargue—
Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Ένα μακρύ χέρι γλιστράει χρυσοβαμμένο απ’ τις κορφές των δέντρων,
Βουίζει κατεβαίνοντας αργά μες στα κλαδιά.
Τα φύλλα σμίγουνε με τ’ άνθη κι αγκαλιάζονται.
Είδα να σέρνεται το φίδι μες στη βραδινή ησυχία.
Πάνω στη στέρνα η Άρτεμις μεταμορφώνεται.
Ένα μεταξωτό γοβάκι τρέχει προς το ξέφωτο,
Σαν προσκλητήριο τ’ ουρανού που δένεται με τον ορίζοντα.
Οι βάρκες της νύχτας ετοιμάζονται ν’ αναχωρήσουν.

Άλλοι θα ‘ρθουν να καθίσουν στη σιδερένια καρέκλα.
Άλλοι θα τα ιδούν αυτά όταν εγώ θα ‘χω πεθάνει.
Το φως θα λησμονήσει αυτούς που τόσο το αγαπήσανε.
Καμμιά φωνή δε θα ‘ρθει ν’ ανάψει τα πρόσωπά μας.
Κανείς λυγμός δε θ’ ακουστεί γι’ αυτόν τον έρωτα.
Θα σβήσουν τα παράθυρά μας.
Ένα ζευγάρι ξένων θα περάσει από το γκρίζο δρόμο.
Άλλες φωνές θα τραγουδούν, άλλα μάτια θα κλαίνε
Σε κάποιο σπίτι νεοχτισμένο.
Όλα θα τελειωθούν, όλα θα συχωρεθούν,
Η θλίψη θα ‘ναι πρόσφατη, το δάσος θα ‘ναι νέο
Κι ίσως μια μέρα για καινούριους φίλους,
Θα ‘χει κρατήσει ο Θεός την ευτυχία που κάποτε
Μας είχε υποσχεθεί.

* * *