Αν και θεοί

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Άλλη μια γουλιά μένει. Ένα φτερωτό γουρούνι προτρέπει να ανοίξω το ζαμπόν στα πεταχτά και να χάψω ένα κομμάτι δένοντας τα κορδόνια μου. Τρέχω να προλάβω. Η λαϊκή στο τέλος έχει ψάρια. Ο ψαράς, στα πρώτα γεράματα, με γαλότσες και πριαπισμό θα πεθάνει. Το βλέπω καθώς μού ξαντεριάζει τα σαφρίδια. Τα έχει ωραία τα ψάρια πάνω στον πάγο, με τη σειρά και τα μάτια να κοιτάζουν τον ουρανό.

Ψητά άσπρα σαφρίδια με μπρόκολο. Η κυρία —δε με θυμάται— μόνη έρχεται απ’ το Μαραθώνα με το φορτηγό. Δυο ξωτικά από το Μπαγκλαντές τακτοποιούν, ζυγίζουν, στήνουν, ξεστήνουν και η κυρία Μίνα η βυζαρού, βαρυκόκκαλη, κατάξανθη, με ξεφλουδισμένα κόκκινα νύχια ενοχλεί τους περαστικούς σαν τσατσά.

Φούρνος της Θοδώρας. Του Τάκη που δουλεύει στο Δήμο. Ο Τάκης ψαρομάλλης, κάπως αρχοντικός, με ύφος σα να τον κουράζεις. Και ενώ εμείς κοιτάζουμε τα ρούχα να μας πηγαίνουν, τα συνδυάζουμε, ρωτάμε να σιγουρευτούμε, ο Τάκης φοράει σήμερα ένα ποδοσφαιρικό, γυαλιστερό σορτς που αφήνει να δροσίζονται τα λευκά και μαυροτρίχικα μπούτια του ως απάνω. Στον πισινό του έχει μια λιωμένη νυχτοπεταλούδα.

Κάπως έτσι περνάνε οι νύχτες μας στον ουρανό. Προσεύχεστε, η Μίνα κι ένας Τάκης σάς αγαπούν τρυφερά εκεί πάνω. Μόνο που θέλουν βοήθεια, γιατί είναι μόνοι και ντρέπονται που είστε ψυχές. Θά ‘θελαν νά ‘στε τέρατα μιας ένσαρκης δικαιοσύνης, όχι όπως σάρκα βγάζει σάρκα και διαβάζει στον εαυτό της παραμύθια, αλλά υπηρετώντας τον Σκοπό της αέναης καύσης της. Πανικόβλητα ένστικτα κλεισμένα σε μικρό κλουβί ρεζιλεύονται στην κάθε τους κίνηση από τις ψυχές.

Μη σάς φαίνονται λοιπόν μικροί, η κυρα-Μίνα η βυζαρού και ο Τάκης, του ουρανού, ότι πουλάνε μπρόκολα και ψωμιά αν και θεοί.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη

 

from dimart https://ift.tt/2BOFlbW
via IFTTT