zougla: Billericay Dickie

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1299
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Κάποτε η μάνα μου άκουγε Ian Dury.

Είναι αλήθεια ότι, θέλοντας και μη άκουγε ό,τι ακούγαμε, οπότε αφού μπήκε στο σπίτι το δίσκος του Dury και παίχτηκε στο πικάπ, τον άκουσε κι εκείνη.

Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί «θέλοντας και μη»; Θα μπορούσε κάλλιστα να μας βάζει τις φωνές που ακούγαμε «τέτοια» και απλώς να γκρινιάζει ή να κουνάει το κεφάλι αγανακτισμένη – τα γνωστά. Αλλά εκείνη καθόταν και τα άκουγε στ’ αλήθεια. Να ήταν, ίσως, ένας διακριτικός και τρομερά προχώ τρόπος κατασκοπίας; Σαν τα πειράματα που εκτελούσαν πάνω στους ανθρώπους τα ποντίκια, σύμφωνα με τον Douglas Adams, ενώ οι άνθρωποι νόμιζαν ότι αυτοί εκτελούσαν τα πειράματα; Δεν την έχω ρωτήσει ποτέ. Μ’ αρέσει αυτή η ασάφεια.

Όπως μ’ αρέσει και η ασάφεια του συγκεκριμένου τραγουδιού. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς μας λέει αυτός ο Ντίκι από το Μπιλιρίκι – εκτός από ένα πράγμα: ότι είχε Cortina. Ford Cortina. Όπως ο θείος μου ο Χ.! (Και ήταν πολύ σούπερ, τότε, τέλη της δεκαετίας του ’70, ότι σε ένα τραγούδι που τραγουδούσε με αυτή την περίεργη προφορά κάποιος Άγγλος που δεν ήταν Beatle, έλεγε κάτι που το είχαμε κι εμείς!) Η μάνα μου καταδιασκέδαζε με την αναφορά και με το τραγούδι γενικά. Ίσως γιατί θυμίζει λίγο παιδικό τραγουδάκι. Αλλά βασικά καταδιασκέδαζε με τη λέξη «Μπιλιρικιντίκι», την οποία είχε υιοθετήσει και συμπεριλάβει στο ευρύτερο «nonsense» λεξιλόγιο τρυφερών εκφράσεων που αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν την παιδικής μου ηλικίας.

Και, ναι, είναι ωραία να παθαίνεις νοσταλγία με Ian Dury.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *