zougla: Breakfast at Tiffany’s

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1243
DJ της ημέρας, η Ελένη Κεχαγιόγλου

Στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Πρόγευμα στο Τίφανις» (σκηνοθεσία: Μπλέικ Έντουαρντς) —στην ταινία με το σενάριο του Τζορτζ Άξελροντ να κεντάει, στηριγμένο στην ομώνυμη νουβέλα που εξέδωσε το 1958 ο χαρισματικός Τρούμαν Καπότε—, η βροχή μπερδεύεται με τα δάκρυα της ευάλωτης Όντρεϊ Χέπμπορν, που λάμπει σε όλη την ταινία με την ενέργεια, την αφέλεια και την κοριτσίστικη ομορφιά της. Στη σκηνή αυτή, η Χόλι της ταινίας (που προτού το σκάσει από τα βάθη της αμερικάνικης επαρχίας ονομαζόταν Λούλα Μέι· υπέροχη είναι η σκηνή όπου με συγκινητική ειλικρίνεια λέει: «Δεν είμαι πια η Λούλα Μέι. Είμαι όμως η Λούλα Μέι»), είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί να επιβιώσει στη Νέα Υόρκη. Να επιβιώσει οικονομικά, προσεγγίζοντας πλούσιους κυρίους, με μια αθωότητα όμως που δεν επιτρέπει ούτε στον συντηριτικότερο θεατή της ταινίας να την αντιμετωπίσει ως επί χρήμασι εκδιδόμενη. Να επιβιώσει όμως και συναισθηματικά, κάτι που το καταφέρνει, που προσπαθεί να το καταφέρει, αποφεύγοντας τα αισθήματα. Θεωρεί την αγάπη κτητικότητα, κι εκείνη δεν θέλει να ανήκει σε κανέναν. Οι σχέσεις είναι προς διασκέδαση της δύσκολης ζωής. Η διασκέδαση, όπως και η κατ’ επιλογήν αφέλεια, είναι ο τρόπος να αντέχεις να ζεις. Όταν συναντά τον Πολ, θα τον αποκαλεί επίμονα Φρεντ, με το όνομα του μικρού της αδερφού, του μόνου ανθρώπου που αγαπά και για τον οποίο προσπαθεί να αποταμιεύσει χρήματα για να τον εξασφαλίσει, είναι πάντα η μεγάλη του αδερφή, είναι εκείνος η δικαιολογία του τρόπου ζωής της. Ο Πολ, η αρσενική εκδοχή της, θα εγκαταλείψει για χάρη της την πλουσία παντρεμένη που τον συντηρεί γενναιόδωρα, αλλά εκείνη θα προσπαθήσει να ξεφύγει από την αγάπη που δεν έμαθε — και την φοβάται. Αμύνεται με την άρνηση της αγάπης, και εκλογικεύει ό,τι αρνείται να νιώσει στήνοντας τον μύθο του «άπιαστου κοριτσιού», του άγριου πλάσματος που δεν ανήκει σε κανέναν και ανακουφίζεται από την ελπίδα του εύκολου βίου της ευμάρειας, σύμβολο του οποίου είναι το κοσμηματοπωλείο «Τίφανις». Χωρίς δεσμούς είναι ανώνυμη, σαν τη γάτα της που δεν της δίνει όνομα, για να θεωρεί τη σχέση τους προσωρινή· θα υποκύψει ωστόσο, εντέλει, στο συναίσθημά της για τον Πολ-Φρεντ, που την πολιορκεί επειδή έχει αποδεχτεί και έχει επίσης γοητευτεί και από τη Χόλι και από τη Λούλα Μέι. Η βροχή θα μουσκέψει τα δάκρυά της, η έκφρασή της θα δείχνει ανακούφιση και σπαραγμό και το φιλί των πανέμορφων Όντρεϊ Χέμπορν και Τζορτζ Πέπαρντ θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Και θα πέσουν οι τίτλοι τέλους με τη βραβευμένη με Όσκαρ μουσική του Χένρι Μαντσίνι. Εντέλει το κορίτσι θα αφεθεί στο αγόρι — ήταν το 1961, μωρό μου. Και ο Καπότε ήξερε να χαρτογραφεί την κωμική ανθρώπινη αντίφαση.

Moon river, wider than a mile
I’m crossing you in style some day
Oh, dream maker, you heart breaker
Wherever you’re goin’, I’m goin’ your way
Two drifters, off to see the world
There’s such a lot of world to see
We’re after the same rainbow’s end, waitin’ ’round the bend
My huckleberry friend, moon river, and me

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *