zougla: Waltzinblack

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1206
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Εάν τυχόν οι στίχοι ενός ροκ τραγουδιού δεν είναι «Άι λοβ γιου, γιου λοβ μι, βέρι, βέρι γκουντ» αλλά διαθέτουν έστω και ελάχιστη παραπάνω περιπλοκότητα, μια ιδέα ιμπρεσιονισμού ή αφαίρεσης, είναι βέβαιο ότι θα γίνουν αντικείμενο διενέξεων ως προς το βαθύτερό τους νόημα, για πάντα. Πιο συγκεκριμένα, πάντα θα υπάρχουν τουλάχιστον δύο στρατόπεδα: από τη μια το στρατόπεδο που θα υποστηρίζει πως «το τραγούδι μιλάει για τα ναρκωτικά» (ό,τι και να λέει το τραγούδι – δεν έχει την παραμικρή σημασία), και από την άλλη το στρατόπεδο που θα λέει πως το τραγούδι αφορά μια ερωτική ιστορία. Φυσικά, επίσης, και τα δύο (ή παραπάνω) στρατόπεδα θα επιλέγουν να αγνοούν μακαρίως τυχόν δηλώσεις των δημιουργών ότι το τραγούδι μιλάει για ΑΥΤΟ – διότι πού ξέρει ο δημιουργός, αφού ούτως ή άλλως ήταν συνέχεια τριπαρισμένος και δεν είχε ιδέα τι έγραφε.

Τέλος πάντων, μια από τις καλύτερες απαντήσεις τις έχουν δώσει οι Stranglers για το «Golden Brown»: «Είναι κάτι σαν τεστ Ρόρσαχ: ο καθένας ακούει ό,τι θέλει ν’ ακούσει».

Ακόμα καλύτερη, βέβαια, είναι η απάντηση που (δεν) δίνουν μέσω του «Waltzinblack». Παίδες, no words. Βγάλτε τα πέρα μόνο με τη μουσική, αν τολμάτε.

Κανείς, κανείς δεν έχει επιχειρήσει να ερμηνεύσει το «Waltzinblack». Το αγαπημένο μου απόλυτο κενό, τίγκα στη σκοτεινή ύλη.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *