zougla: Η πόρτα (Chunga’s revenge)

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1205
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Η πόρτα

Άνοιξε η πόρτα και έκλεισε μετά πατάγου. Οι εντός του οικίσκου εφώναξαν «Ποιος είναι;» Βλέποντες δε ότι ουδείς είχε εισέλθει και ότι απάντησις καμιά δεν ήρχετο, οι εντός του δωματίου συνεπέραναν: ο αέρας θα βρόντηξε την πόρτα.

Και όμως η άπνοια ήτο απόλυτος. Θα έλεγε κανείς ότι ο χρόνος είχε σταματήσει. Παρ’ όλον τούτο, πίσω απ’ το κλειστό παράθυρο το παραπέτασμα εσάλευε σαν πέπλος που ταλαντεύεται από ριπάς ανέμου. Εις το δωμάτιον κάτι ανεκύκλιζε τον μέχρι προ ολίγου στάσιμον αέρα – σαν να κτυπούσαν, τώρα, εκεί, πτερά πελώριου πελαργού, σαν να πτερούγιζε εκεί ένας λευκός αρχάγγελος το φέγγος των ουρανών εις το κλειστόν δωμάτιον επί αιχμής ρομφαίας κομίζων.

Η οικοκυρά εκοίταξε εμβρόντητος τους άλλους. Έπειτα όλοι εκοίταξαν μαζί το ανθογυάλι, που ευρίσκετο επί μικράς κονσόλας και έμειναν όλοι άναυδοι… Τα χάρτινα λουλούδια που περιείχε το δοχείο μεγάλωναν ακαριαίως σαν άνθη κήπου αληθινά και ο ταπεινός ο χώρος ευωδίαζε εντόνως, σαν τόπος αγιότητος, σαν τόπος αγιωσύνης.

[Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα]

Εγώ πάλι νομίζω πως από την πόρτα μπήκε ο Τσάνγκας κι έβαλε μπροστά την ηλεκτρική σκούπα που είχε αγοράσει —χωρίς να τη χρειάζεται— με τα τελευταία του χρήματα από κάποιον πλανόδιο στην Τιμισοάρα, και να που ήρθε η ώρα να τη χρησιμοποιήσει για να τους εκδικηθεί όλους, εισβάλλοντας ως αόρατος λευκός αρχάγγελος και κάνοντας με την ηλεκτρική σκούπα του τις κουρτίνες να κουνιούνται. Μόνο στο μυστήριο με τα χάρτινα λουλούδια δεν είχε την παραμικρή ανάμειξη· αυτά μεγάλωσαν μόνα τους.

Εν πάση περιπτώσει, κι έτσι να μην έγινε, εγώ διαβάζοντας την «Πόρτα» ακούω το «Chunga’s revenge». Δεν ξέρω γιατί.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *