zougla: Shape of you

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1143
DJ της ημέρας, ο Αργύρης Μεθωνίτης

Ο Βρετανός Ed Sheeran είναι ένας pop star της τρέχουσας δεκαετίας. Παίζει κιθάρα, γράφει στίχους και μουσική, κάνει παραγωγές (παίζει και σε ταινίες): ζει γι’ αυτό που κάνει. Σε μια περίοδο που η μουσική βιομηχανία μοιάζει στριμωγμένη και ασταθής (όπως και οτιδήποτε άλλο κρίνεται από ισολογισμούς στις μέρες μας), εκείνος δείχνει να ξέρει πώς να το κάνει αυτό που ξέρει να κάνει. Λογικό: αλλάζει το παιχνίδι, προσαρμόζονται οι παίχτες (και, καθόλου παραδόξως, όλα τα ίδια μένουν – ίδια, αλλά σε σμίκρυνση).

Τα τραγούδια του έχουν λίγο απ’ όλα: folk, hip-hop, soul, rock, τη δισκοθήκη του μπαμπά, το μούλτι-μίξερ της μαμάς – κάτι απ’ όλη την οικογένεια, για να ’μαστε μέσα. Και φυσικά χορεύονται. Με μια λέξη: pop. Ο ίδιος είναι συμπαθής: ασχημούλης, κοκκινοτρίχης, διπλανοπορτάτος. Φαίνεται ξύπνιος. Η φωνή του όχι εξαιρετική αλλά καλή. Άλλωστε, δεν τραγουδάει μόνο: είναι πολυεργαλείο. Καλός είναι. (Και σε σύγκριση, λ.χ., με κείνον τον αχώνευτο τον Τζάστιν Κόρνα, άριστος.) Η μουσική του προσπαθεί ακόμα να ενηλικιωθεί, υπομονή. Μικρός είναι (γεν. 1991), μπορεί και να τα καταφέρει. Η ενήλικη, σκεπτόμενη pop είναι πολύ χρήσιμη – πάντα ήταν. Αλλά πρόκειται για εξαιρετικά δύσκολο είδος (δεν αναφέρομαι στις πωλήσεις – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η εμπορική επιτυχία είναι εύκολη· δεν είναι). Και μόνο να σκεφτεί κανείς τους πεσόντες στο πεδίο Madonna από καταβολής pop, τον κόβει κρύος ιδρώτας.

Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι ο Ed, αλλά ένα τραγούδι του, το “Shape of you” (2017). Και ούτε καν αυτό, αλλά μια (ας πούμε) διασκευή του. Ας ακούσουμε πρώτα το αυθεντικό:

Τσιχλόφουσκα, έτσι; Αλλά ευχάριστο, μη μου πείτε! (Αμάν πια με τους Grateful Dead! Αυτούς θ’ ακούμε μέχρι να πεθάνουμε, το ξέρω, αλλά να κάνουμε και κάνα διάλειμμα για σάμαλι, κοκ, ταμ-ταμ, ρε παιδιά!) Απλούστατη (πλην ευφυής) σύνθεση, ερωτικά στιχάκια μιας χρήσης, βιντεάκι που μοιάζει με τρέιλερ εφηβικής σούπας – με δυο λέξεις: χολιγουντιανό σαπούνι. Αλλά το τραγούδι δεν είναι κακό. Ακούγεται φρέσκο (γιατί είναι· έτσι πάει). «Feelin’ good, babe» φάση (κσιδάκι, pourockers!). Μάλλον θα ξεχαστεί όταν κάνει τον κύκλο του (λες και μιλάω για ιό ακούγεται αυτό – δεν το εννοώ έτσι, αν και έτσι είναι), όμως ο μικρός δείχνει να το ’χει. Μακάρι να μεγαλώσει όμορφα. Καλή τύχη, εύχομαι.

Και τώρα, μπαίνω στο κυρίως θέμα. Είναι κάτι Καναδοί διασκευατζήδες που τους λένε Walk off the Earth. Κάνουν καριέρα κυρίως στο YouTube (ω, ναι, συμβαίνει τώρα!). Καλοί είναι· ευφάνταστοι. Και παίζουν οτιδήποτε μπορεί να παιχτεί. Αυτοί, λοιπόν, πιάσανε το τραγουδάκι του Ed και το κάνανε ακόμα πιο χαριτωμένο. (Απαίσια λέξη, αν θέλετε τη γνώμη μου. Παρ’ όλα αυτά, δεν τη σβήνω γιατί γράφτηκε σαν από μόνη της. – A ghost in the keyboard, ναι!)

Τώρα θα παραμυθιαστώ λιγάκι, αν μου επιτρέπετε.

Έχω προλάβει την εποχή που σχεδόν σε όλες τις παρέες υπήρχε κάποιος (ή κάποιοι) που έπαιζαν ένα μουσικό όργανο (συνήθως κιθάρα). Μέρος της διασκέδασης μιας τέτοιας παρέας ήταν η μουσική ως πράξη. Στις καλύτερες των περιπτώσεων, ακόμα και όσοι δεν έπαιζαν απολύτως τίποτα, συμμετείχαν είτε τραγουδώντας είτε «παίζοντας» (– Βάζεις εισαγωγικά εδώ; – Βάζω!) κρουστά, καζού και διάφορα άλλα αυτοσχέδια της κατηγορίας ευγενής βαβούρα. Περνούσαν καλά κι αυτό δεν έβγαινε παραέξω από τους τέσσερις τοίχους τους (ευτυχώς).

Αυτά μου θύμισε το παρακάτω κλιπάκι. Οι Walk off the Earth, βέβαια, είναι επαγγελματίες. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Είναι «κουρντισμένοι» και άψογα συντονισμένοι. Δε με νοιάζει. Εγώ θέλω να τους φαντάζομαι (προς στιγμήν, μη μου μείνει και κανένα κουσούρι) σαν μια παρέα που έτσι τους ήρθε κι έπαιξαν ένα τραγούδι με ό,τι βρισκόταν πρόχειρο (κάτι πλαστικούς σωλήνες, βότσαλα σε τάπερ, όστρακα-χαϊμαλιά, ένα οργανάκι της μιας οκτάβας, μια καραμούζα κ.λπ.). Ας αφήσουμε κατά μέρος τον ορθολογισμό για λίγο, μπορούμε; (– Πώς δε μπορούμε; Ειδικότης μας!) Άλλωστε, υπάρχει κι ένα πιτσιρίκι στον καναπέ (πίσω από το κεντρικό ζεύγος) που αποκλείεται να υπακούει σε σκηνοθετικές οδηγίες. Εκεί εστιάζω: στο πώς άκουσε το νήπιο τους γονείς του και τους φίλους τους να παίζουν εκείνες τις πέντε νότες του “Shape of you” με όργανα ό,τι να ’ναι (που δεν είναι καθόλου ό,τι να ’ναι, αλλά μη μου το χαλάτε!) και με αποτέλεσμα καλύτερο κι από το αυθεντικό – τουλάχιστον ως αίσθηση. Μια παρέα που περνάει καλά κάνοντας την πλάκα της: τόσο δύσκολο είναι να το φανταστούμε πια; (Μην απαντήσετε, ρητορική ήταν η ερώτηση.)

Πίσω στη Γη: Αυτή η «παρεΐστικη» αίσθηση κρύβει δουλειά πολλή. Κατά πάσα πιθανότητα, χρειάστηκαν λήψεις επί λήψεων γι’ αυτό το μονοπλάνο. (Και μόνο το άλμα που κάνει προς το τέλος ο τυπάκος με τα ποπκόρν στο φόντο για να κλωτσήσει τα πιατίνια αξίζει το χρυσό στις ασκήσεις εδάφους – κι αυτό θέλει πρόβες!) Λίγο υποψιασμένος να είναι κανείς για τα της showbiz, «βλέπει» τον καλά κρυμμένο κόπο. Αλλά τι σημασία έχει; (Κάποια σημασία έχει, εντάξει, το ξέρω ότι το ξέρετε. Μη δείτε ερώτηση εσείς, αμέσως ν’ απαντήσετε!) Καμία! Η εικόνα είναι όμορφη. Στημένη, αλλά όμορφη. (Κάπου εδώ κρύβεται κι ένα ηθικό δίδαγμα. Ας μείνει κρυμμένο για τα επόμενα 4 λεπτά. Το ψάχνουμε αργότερα, δε χάθηκε κι ο κόσμος.)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *