zougla: Cloak of Comedy

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1165
DJ της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά

Έχω παρκάρει από κάτω και τον σκέφτομαι. Όχι τον ίδιο, όχι αυτόν καθεαυτόν· την κατάσταση γενικώς. Τελευταία συνάντηση – ή που θα το λύσουμε ή που θα με δέσουν. Τι θα του πω; Τι θα μου πει; Είναι σημαντικό γιατί αυτά τα λόγια θα τ’ αναλύω μετά για καιρό, θα με στοιχειώσουν, το ξέρω.

«Δεν είμαι έτοιμος», θα μου πει. «Δε σε βάλαμε να προετοιμαστείς και για τον μαραθώνιο, σπρίντερ μου», θα του πω. «Θέλεις δέσ-μευ-ση», θα μου πει. «Θέλω δες-με-no», θα του πω. «Υπερβαίνεις τα εσκαμμένα», θα μου πει. «Κόψε τα ειρημένα του φωσκώλου», θα του πω. «Πιέζομαι», θα μου πει. «Hashtag, me too», θα του πω. «U2;» θα μου πει. «Bon Jovi», θα του πω. «Θέλω χώρο, θέλω χρόνο», θα μου πει. «Άμα είναι να λύσεις το χωροχρονικό συνεχές, να σου φέρω ένα μαυροπίνακα – στο κεφάλι», θα του πω. «Σου αξίζει κάτι καλύτερο», θα μου πει. «Όχι, εγώ θέλω εσένα που έχεις τα χάλια σου», θα του πω. «Σου κόβω τύχες, χάνεις χρόνο», θα μου πει. «Μου κόβεις τρίχες, χάνεις λάδια», θα του πω. «Πρέπει πρώτα να βρω τον εαυτό μου», θα μου πει. «Δε θα μπορούσες να βρεις ούτε το γκώλο σου, ακόμα κι αν καθόσουν πάνω του», θα του πω. «Δεν ξέρω πια τι να κάνω με σένα», θα μου πει. «Read the fuckin’ manual!” θα του πω. «Δεν χρειάζεται να γίνει άσχημο», θα μου πει. «Όμορφα! Άμα του βάλεις μπαγλαμά, μπορεί και να γίνει σουξέ», θα του πω. «Μπορούμε να μείνουμε φίλοι», θα μου πει. «Αιτήματα φιλίας δέχομαι μόνο από γνωστούς και μη εξαιρετέους· εσύ εξαιρείσαι», θα του πω. «Είσαι για ένα τελευταίο;» θα μου πει. «Το μόνο μελό που ανέχομαι είναι το μελομακάρονο», θα του πω. «Μη γίνεσαι παράλογη!» θα μου πει. «Δεν γίνομαι», θα του πω· «είμαι».

Δε βγαίνω από το αμάξι, εδώ λέω να μείνω. Έχω φορτώσει μόνη μου – αυτοφορτιζόμενη, με ληγμένη εγγύηση. Δεν κάνω εγώ για stand-up comedy, θα με φάει η ορθοστασία· προτιμώ καθιστή. Κι από το καθισιό, καλύτερη είν’ η ξάπλα: ξαπλωτή κομεντί. Καλύτερα να βάλω μπρος και να του δίνω. Φοβάμαι ότι μόλις ανοίξει την πόρτα θα του πω: «Άντε αυτονομήσου, κι εσύ κι ο γρύλος σου!» (Αστερίσκος: ανέκδοτο.) Ή, ακόμα χειρότερα, φοβάμαι ότι θα βάλουμε τα γέλια μπροστά στο αναπόφευκτο και θα το φέρουμε σε δύσκολη θέση – το αναπόφευκτο. Δίλημμα. Ας μετρήσω μέχρι το δέκα.

Υψωμένο στη δεκάτη.

Έχω γρύλο; Μάλλον έχω. Να τον πάρω, να τον αφήσω έξω από την πόρτα του, να πατήσω το κουδούνι και να γίνω μπουχός; Συμβολικότατο! Κι αν το βρει αστείο και γελάσει; Κι αν γυρίσω κι αρχίσουμε να γελάμε παρέα; Αν λυθούμε στα γέλια;

Ας μετρήσω λιγάκι ακόμα· προς τα πίσω τώρα, ανάποδα, προς το μηδέν.

Μηδέν.

Κι είμαι ακόμα εδώ. Τίποτα δεν τελειώνει πλέον ως οφείλει, μ’ ένα μπαμ! Δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά.

Γρύλε, γρύλε, είσ’ εδώ;

[Cover Art: «Jo in Wyoming» (1946), Edward Hopper]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *