zougla: Rain

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1133
DJ της ημέρας, ο Αργύρης Μεθωνίτης

tumblr_nd6x2wmxK01t04x43o1_250 Ένα τραγούδι για τη βροχή, ενώ έξω βρέχει; Δεν υπάρχει πιο κάτω σκαλί στην κλίμακα της μπλογκοσφαιρικής κοινοτοπίας (εκτός ίσως από ένα τραγούδι για το φεγγάρι, ενώ έξω κάνει πανσέληνο). Αλλά εδώ, στη στήλη αυτό-δεν-είναι-τραγούδι, το θέμα δεν είναι ποτέ ένα τραγούδι από μόνο του. (Το θέμα είναι πάντα άλλο – ασχέτως αν τελικά θα πει κι ένα τραγούδι.)

Το θέμα απόψε είναι ο δημιουργός του συγκεκριμένου τραγουδιού, ο Terence Trent D’Arby – τον θυμόσαστε; Αμφίβολο. Αλλά ακόμα και οι μνήμονες μεταξύ υμών μάλλον δεν θα έχουν και πολλά να θυμηθούν: έναν καλό δίσκο το 1987 και μετά– περίπου τίποτα. Είναι όμως έτσι; Μουσικά μιλώντας, ίσως να είναι έτσι. Αλλά ο τύπος είναι περίπτωση, η ζωή του είναι ο ορισμός του roman trouvé – έτοιμο μυθιστόρημα.

Ο περί ου ο λόγος γεννήθηκε ως Terence Trent Howard στο Manhattan το 1962. Η μητέρα του, Frances Howard, ήταν δασκάλα και τραγουδίστρια των γκόσπελ. Ο βιολογικός του πατέρας (ανώνυμος Αμερικανός με σκοτσέζικες και ιρλανδικές ρίζες, αν αυτό λέει κάτι) ήταν παντρεμένος –με άλλη γυναίκα–, συνεπώς δεν μπορούσε να παντρευτεί και τη Frances. Αλλά ούτε και τον νόθο γιο του αναγνώρισε, το ρεμάλι. Η μάνα παντρεύτηκε αργότερα έναν επίσκοπο, τον James Benjamin Darby. Ο επίσκοπος, φυσικά, υιοθέτησε τον μικρό, ο οποίος πήρε το επώνυμο του πατριού του – αν και αργότερα το παράλλαξε λιγάκι, προσθέτοντας μιαν απόστροφο pull moor (εκ του «πουλάω μούρη»): έτσι προέκυψε το εντυπωσιακό (και εύηχο, όλο παρηχήσεις) Terence Trent D’Arby. Η οικογένεια του επίσκοπου δεν ρίζωσε πουθενά, άλλαζε συνέχεια πόλη διαμονής, πάντα στις ΗΠΑ. Ο μικρός Terry άλλαζε παραστάσεις, μάζευε εικόνες και έφτιαχνε χαρακτήρα αμφιλεγόμενο, πλην (ή μήπως, κι ως εκ τούτου; ) ενδιαφέροντα.

Στην εφηβεία ασχολήθηκε σοβαρά με το μποξ και το 1980 βγήκε πρωταθλητής ερασιτεχνών ελαφρών βαρών στη Φλόριντα. (Ζόρικος!) Αλλά παραήταν όμορφος για να συνεχίσει το μποξ. Όταν τελείωσε τη βασική εκπαίδευση, του έγινε πρόταση να καταταγεί στον στρατό, αλλά εκείνος προτίμησε να πάει στο κολέγιο. (Κι έξυπνος!) Γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντας, αλλά μετά από ένα χρόνο τα παράτησε για να δεχτεί τελικά την προσφορά του αμερικανικού στρατού. (Και τυχοδιώκτης!) Μετά από λίγο καιρό, πήρε μετάθεση για τη Φρανκφούρτη, στη Γερμανία, εκεί που είχε υπηρετήσει τη θητεία και ο Elvis δυο δεκαετίες νωρίτερα. Το 1983 πέρασε από στρατοδικείο επειδή είχε βρεθεί «αδικαιολογήτως απών» και αποστρατεύτηκε πυξ λαξ. Έμεινε όμως στη Γερμανία κι έφτιαξε ένα συγκρότημα, το οποίο έβγαλε και δίσκο το 1984, πριν διαλυθεί ησύχως. Από κει πήγε στο Λονδίνο, όπου έφτιαξε άλλο συγκρότημα και υπέγραψε συμβόλαιο για δίσκο (μόνος του όμως, όχι με το συγκρότημα – εμ τι, άιντε, όλοι, μικροί-μεγάλοι, στο καφενείο;).

Τι έχουμε μέχρι στιγμής; Έναν τύπο ζόρικο, έξυπνο και φιλόδοξο· νόστιμο, ξεροκέφαλο και ατίθασο· εγωιστή, καιροσκόπο και ασταθή· και, βέβαια, ταλαντούχο. Σαν πολλά μαζεύονται.

Ο πρώτος δίσκος της σόλο καριέρας του κυκλοφόρησε το 1987, με τον σεμνό και ταπεινό τίτλο Introducing the Hardline according to Terence Trent D’Arby. Τεράστια επιτυχία! Πωλήσεις, εμφανίσεις, συνεντεύξεις, εξώφυλλα, χαμός – βρέθηκε καβάλα στο κύμα. Εκείνος όμως νόμιζε ότι «κύμα» και «καλάμι» ήταν ένα και το αυτό. Ήταν που ήταν το Εγώ του μπαλονάτο, τώρα είχε γίνει και μπαλκονάτο. Έτσι, καβάλα στο καλάμι, άρχισε να κάνει δηλώσεις του στιλ: «Ο δίσκος μου είναι ό,τι σημαντικότερο έχει κυκλοφορήσει μετά το Sgt. Pepper των Beatles». (Πού να το παρκάρεις τέτοιο καλάμι;) Και ήταν καλός δίσκος· πολύ καλός – δεν λέει κανένας όχι· αλλά υπάρχουν και όρια. Τούτος εδώ, με το «καλημέρα» ήθελε να πάρει παραμάζωμα όλη τη βιομηχανία! Πού πα’, ρε Terry Καραμήτρο; Η βιομηχανία αντέδρασε ως όφειλε: ψωνάρα ο Terence! (Βοήθησε κι ο ίδιος, είναι η αλήθεια). Έκτοτε, άσπρη μέρα δεν είδε.

Έφαγε τα επόμενα 10 χρόνια με αποτυχημένους δίσκους (ακόμα πουλούσε, αλλά τον έθαβαν οι πάντες – αν και είναι γεγονός ότι δεν ξανάκανε κάτι τόσο καλό όσο εκείνο το πρώτο άλμπουμ) και τσακωμούς με διάφορες εταιρείες.

Ξαφνικά άρχισε να εμφανίζεται ως Sananda Maitreya. Το όνομα, λέει, του παρουσιάστηκε σε κάτι όνειρα (σε πολλά, όχι σε ένα: ήταν κάθετος ως προς αυτό) που είδε το 1995. (Σύμφωνοι, γιατί όχι; Έχουμε ακούσει και χειρότερα.) Μάλιστα, το 2001 άλλαξε κι επισήμως το όνομά του: Sananda Maitreya με τη βούλα – το τρίτο (και φαρμακερό;) όνομα μέχρι στιγμής στη ζωή του. Και γιατί όλ’ αυτά; Κατά δήλωση του ίδιου: «Ο Terence Trent D’Arby πέθανε. (…) Ήμουν μάρτυρας στον επώδυνο κι ένδοξο θάνατό του. Μέσα σε έντονη οδύνη, διαλογίστηκα για να έρθει ένα νέο πνεύμα, μια νέα βούληση, μια νέα ταυτότητα.» Ομορφιές!

Ο ex-Terence (ET phone home, για τους φίλους) ζει ακόμα στην Ευρώπη (κυρίως στο Μιλάνο), βγάζει τακτικά (εμπορικά αποτυχημένους) δίσκους, κάνει ζωντανές εμφανίσεις – το παλεύει. Εξακολουθεί να γράφει μόνος του το υλικό του, να κάνει ο ίδιος την παραγωγή και να παίζει μόνος του όλα τα όργανα – δεν παλεύεται!

Με δυο λόγια, ο τύπος είναι αναμφισβήτητα χαρισματικός. Μόνο που δεν ξέρει τι να το κάνει το χάρισμα που έχει. Από την άλλη, δεν έχει περάσει και άσχημα μέχρι τώρα (στη επιφάνεια αυτό, γιατί για το βάθος δεν ξέρω – ίσως ούτε κι ίδιος, πολύ φοβάμαι). Ένα μυθιστόρημα με θέμα τη ζωή του (και μια ταινία βασισμένη πάνω του) δεν θα ήταν κακή ιδέα. Να δείτε που κάποτε θα γίνει. Και είναι απολύτως φυσιολογικό: αν η τέχνη ασχολιόταν με νορμάλ καταστάσεις, θα είχαμε πεθάνει από βαρεμάρα – και θα ανεβάζαμε στο Internet τραγούδια για τη βροχή, ενώ έξω βρέχει.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *