zougla: Don’t let go

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1124
DJ της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Υπάρχουν και στη μουσική πολλές διαφορετικές εκδοχές για το τι είναι σέξι. Όπως και στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο, όλα παίζουν, από το ωμό πορνογράφημα μέχρι την υπαινικτικότερη των υπαινικτικών γραφών.

Σκέφτομαι καμιά φορά το «Don’t let go» σε σύγκριση με το γνωστό και μη εξαιρετέο «Je t’ aime… moi non plus» με τον Serge Gainsbourg και την Jane Birkin. ΟΚ, μιλάμε για σεξ. Και στις δύο περιπτώσεις. Στη δεύτερη, την ευρωπαϊκή, η Τζέιν αναστενάζει (ευχάριστα, δεν λέω) και ο Σερζ δηλώνει ότι «πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα νεφρά της» (εχμ, η επιλογή το τοπικού προσδιορισμού εδώ είναι κάπως συζητήσιμη…). Και βέβαια η μουσική είναι λίγο σαν να έχει βγει από ερωτική σκηνή Άρλεκιν. Στο τραγούδι των Jerry Garcia Band το σκηνικό είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικό, που νομίζεις πως πρόκειται για άλλη πράξη: Αργή γκρουβιά με Bo Didley beat, ο Γκαρσία με ένα «χαμόγελο από δω μέχρι εκεί», να δηλώνει πως «και ένα εκατομμύριο να του έδιναν, δεν θα σταματούσε» και να ζητάει «κράτα με σφιχτά και μη μ’ αφήνεις». Ξανά και ξανά.

Μ’ αρέσει αυτή η ήσυχη αίσθηση του επείγοντος στο «Don’t let go». Έχει κάτι το σχεδόν απλοϊκό, την ατμόσφαιρα της ασφάλειας και ταυτόχρονα της χαράς του πράγματος. Μια τέλεια αποτυπωμένη εικόνα σεξουαλικής ευτυχίας σπάνια, σπανιότατη σε τραγούδι γι’ αυτή την πράξη των πολλών, μεγάλων και συχνά τόσο δήθεν μεγάλων δραμάτων.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *